Één van de vele marktjes - India

Sam zetten groten ogen op. ‘Ik had toch als gezegd dat ik ontsnapt was aan mijn ouders? Dus ik ben een ontsnapte’ hoe wist ze dat? ‘En jij? Ben jij een ontsnapte?’ Sam kan zichzelf wel door zijn hoofd schieten. Hoe kon hij met haar blijven sollen terwijl ze had bewezen slim te zijn?

Lilly schudde geïrriteerd haar hoofd. 'Hé, ik hou niet zo van spelletjes spelen oké?', haar geduld raakte nu op en alle spieren in haar lichaam waren aangespannen, klaar om aan te vallen als het nodig was. Waarom deed hij nou zo moeilijk? Als hij tracker was, dan werd het vechten en als hij een ontsnapte was, dan was er geen enkel probleem, er was geen andere uitweg voor hem dan eerlijk zijn.

Sam zag dat ze het meenden. ‘Oké oké rustig maar je hebt me, ik ben een ontsnapte, en nu sleur je me mee terug en sluit je me op?’ hij had er genoeg van. Hij keek haar uitdagen aan terwijl hij langzaam zijn hand naar zijn lichaam toebewoog om een mes te pakken.

Lilly vertrouwde hem niet. Door de toon waarop hij het zei. Sprak hij de waarheid of probeerde hij haar erin te luizen? Maar hoe kon hij weten dat ze een ontsnapte was? Ze kreeg hoofdpijn van al het denken en was die jongen spuugzat. Kon hij niet heel even geen spelletje willen spelen? 'Oh, is dat zo?', vroeg ze argwanend. Haar hand ging al naar haar zak, waar haar mes zat. Haar hand sloot zich om het handvat.

Sam keek het meisje boos aan ‘ja dat is zo! Als je me niet geloofd best maar laat me dan gaan’ hij zetten al een stap opzij toen hij zich iets bedacht. ‘Ik had nog geen sorry gezegd dus bij deze sorry.’ Hij wist dat hij niet ver zou komen maar hij leip toch weg en terwijl hij wegliep pakte hij een mes.

Lilly liet hem praten, maar hoorde zijn woorden niet. 'Heb niet het lef weer weg te lopen', siste ze naar hem. Ze had een flits gezien van een mes en begreep dat ze niet de enige was die zich niet bepaald veilig voelde. Toch liet ze haar eigen mes los en pakte hem dus niet uit haar zak. Aan haar vuisten zou ze genoeg hebben, schatte ze in.

Sam begon boos te worden. Hij had zijn excuses aangeboden en meer kon hij niet. hij draaide zich om en was in twee stappen bij het meisje. Hij had het mes in zijn mouw laten vallen en het was niet meer te zien. ‘Goed ik loop niet weg maar wat wil je dan dat ik doe?! Wil je dat ik je op mijn kneen smeken om het me te vergeven?’ ja wat wou ze? Hij had geen zin in een gevecht en hij had niet het gevoel dat ze een Tracker was maar zijn gevoel had hem al eerder in de steek gelaten.

Lilly dacht na. Wat wou ze eigenlijk? Ze wou dat ze zeker wist dat hij een ontsnapte was. 'Dat je niet snel je mes in je mouw laat glijden, want dat zag ik heus wel', merkte ze droog op. Als hij een beetje lef had dan ging hij een gesprek met haar aan. Dat was hij haar wel verschuldigd, vond ze.

________________________________
Nouu, ze moeten vechten xD

Sam keek haar verschrikt aan. Hoe kon ze dat zien? Hij moest echt voorzichtiger worden… ‘Tja het is dat ik je niet vertrouw anders had het niet gehoeven!’ hij keek haar boos aan. ‘Maar mag ik nou gaan? Ik verveel me een beetje’ hij zei het ook verveeld en hij deed alsof hij moest gapen. Hij verveelde zich helemaal niet maar hij voelde zich nou niet echt veilig. Hij moest denken aan de vorige keer dat hij een Tracker tegengekomen was, die had er ook onschuldig uit gezien maar hij kon toen nog maar net ontsnappen.

Lilly kneep haar ogen samen en keek hem argwanend aan. Nog steeds vertrouwde ze hem niet. De adrenaline gierde door haar lichaam. Wat kon ze doen? Ze pakte haar mes uit haar zak en keek ernaar. Zijn geschrokken blik had ze gezien en daardoor was ze op haar hoede. 'Geef me één reden waarom ik jou zou laten weglopen', zei ze argwanend. Ze stond niet ver van hem af. Hoogstens twee meter. Ze zou hem makkelijk aan kunnen vallen als ze dat wou, maar was hij toch wel wie hij zei dat hij was.

‘Misschien omdat je me aardig vind?’ oké nu had hij het echt verpest. Alleen Sam kon zo dom reageren in deze situatie. Hij liet het mes terug in zijn hand vallen en hield het stevig vast. Als ze een gevecht wou dan kon ze het krijgen. Hij zou zich niet vrijwillig overgeven. Hij voelde dat hij nu echt boos was hoe durfde ze hem tegen te houden? Als hij weg wou moest hij het toch zelf weten? En hij zou hier wegkomen ook al moest hij zich een weg langs het meisje vechten. Hij hoorde zijn maag rommelen, niet echt een goed moment, hij moest lichtjes blozen.

Lilly stopte haar mes weer terug, ze zou hem geen pijn doen, niet zo ernstig. Even keek ze naar haar hand die zich tot een vuist balde, waarna ze hem vervolgens keihard tegen zijn kaak aansloeg. Haar haren hingen voor haar gezicht en snel veegde ze ze weer weg uit haar gezicht.

Even was Sam verdoofd door de klap maar al snel kon hij weer reageren. Hij liet de mes uit zijn handen vallen en stompte het meisje hard in haar maag. Snel voor ze hem weer kon zaken zetten hij een paar stappen achteruit maar bleef in een gevecht houding staan.

Lilly klapte dubbel toen alle lucht uit haar werd geperst, toen de jongen haar in haar maag stompte. Ze probeerde weer adem te halen, maar het lukte niet. 'Shit', piepte ze. Ze viel neer op haar knieën en leunde met haar handen op de grond. Ineens lukte het weer en ze haalde diep adem. Een paar seconden bleef ze uithijgen en keek vervolgens woedend omhoog. 'Klootzak', siste ze. Ze duwde zichzelf weer overeind en probeerde een vechthouding aan te nemen, maar alles draaide en ze zakte door haar benen heen. Haar hoofd kwam tegen de grond en plots zag ze alleen nog maar zwart.

_______________
Drama, jeeh

Sam zag tot zijn verbazing dat het meisje hard op de grond viel. Hij stond erbij en hij keer er naar en toen begon hij te rennen. Had hij echt zo hard geslagen? Hij rende een straatje om en stopte zo plotseling dat er iemand tegen hem aan knalde. Dit kon hij niet doen, zij had hem niet echt kwaad gedaan… het meeste was zijn eigen schuld geweest. Hij draaide zich om en rende terug naar het meisje.

Lilly hoorde hem rennen, maar ze zag niks. Wat was er met haar aan de hand? Plots hoorde ze weer diezelfde rennende voetstappen. Kwam hij nou terug? Ze kreunde zachtjes. Ze wist dat haar ogen wijd open waren, maar waarom zag ze dan niks. Haar armen en benen wouden ook niet bepaald meewerken. Maar haar lippen konden zich wel bewegen. 'Help', fluisterde ze wanhopig. Ze moest weer kunnen zien, want wat als de jongen niet van plan was haar te helpen, maar haar juist pijn te doen. Dan had ze een groot probleem.

Sam bleef voor het meisje stilstaan. Hoe had hij weg kunnen rennen? Ze lag er zo hulpeloos dat hij medelijden met haar kreeg. ‘Gaat het wel?’ hij boog zich naar haar toe. Heel voorzichtig raakte hij haar wang aan.

Lilly schrok van zijn stem en zijn aanraking, maar ze kon niks doen, ze kon niet weg. Toch begon ze nu wazig weer wat te zien, het was tenminste niet meer allemaal zwart. Ze bewoog voorzichtig haar vingers. 'Ja, het gaat prima, dat zie je toch!', zei ze sarcastisch. Haar stem klonk zwak, maar dat hoorde ze zelf niet.

‘Sorry hoor maar als je wilt dat ik je help dan mag je best wat aardiger doen’ Sam klonk een beetje geërgerd. Hij trok haar in een zithouding ‘Gaat dit?’ hij deed het voorzichtig maar hij wist niet precies wat er was met haar aan de hand was maar het zag er niet goed uit.

Lilly kon steeds beter zien, nog steeds wel vaag, maar beter dan zwart. Ze knikte. Ze voelde gewoon alles zoals het hoorde. 'Gaat goed', zei ze. Ze negeerde wat hij als eerste had gezegd. Waarom zou ze dat doen? Hij was dan wel terug gekomen, maar was wel eerst weg gerend. Haar zicht was plots weer helemaal terug. Ze keek hem recht in zijn ogen en wist dat hij geen tracker was. 'H-het spijt me van je kaak', stamelde ze. Ze kon hem alleen maar aankijken, naar de rode plek op zijn kaak.

Sam snoof ‘Het gaat wel’ zijn kaak deed nog steeds zeer maar hij vond het eigenlijk wel fijn. Hij hielp het meisje met opstaan en toen ze stond liet hij haar los. Hij had zijn mes op de grond laten vallen en liep er naartoe om hem op te pakken. ‘En het spijt mij van dit alles’ hij maakt een vaag gebaar met zijn hand.

Lilly leunde tegen de muur. Haar benen trilden en ze was bang dat als ze zou gaan lopen, ze weer zou gaan vallen. 'Mij spijt het ook van dit alles', ze sloeg haar ogen neer. Waarom had ze zo agressief gereageerd? 'Ik geloof je. Dat je een ontsnapte bent', zei ze kalm. Ze hoopte dat hij haar nu zou vergeven en normaal met haar zou kunnen praten.

Sam stak de mes teug waar hij hem gepakt had en ging snel weer terug naar het meisje. ‘Kom we moeten hier weg’ hij ondersteunde haar. ‘En natuurlijk ben ik ontsnapt wie zou daar willen blijven? En jij ben jij ook een ontsnapte?’ hij durfde haar niet aan te kijken.

Lilly verzamelde al haar kracht en begon te lopen. 'Ja, ik ben ook een ontsnapte', ze schaamde zich er nog steeds voor dat ze serieus even had gedacht dat hij een tracker was. 'Waar wil je heen dan?', ze keek haastig om zich heen. Liepen ze dan gevaar?

Hij wist het, zijn gevoel had hem dus niet in de steek gelaten. ‘Ik heb geen idee waar we heen gaan maar we kunnen hier beten weg. Het kan zijn dat iemand ons net gehoord heeft’ hij ondersteunde haar zo goed als hij kon en probeerde een plak te verzinnen waar ze veilig zouden zijn. Maar de enige plek die hij kon bedenken was het bos net buiten deze stad waar hij samen met Beau verbleef.