Één van de vele marktjes - India

Lilly dacht na over hoe snel hij wel niet de portemonnee had gepakt. Was dat eigenlijk wel mogelijk voor een normaal mens? Steeds meer begon ze te twijfelen en voelde zich plots een ongemakkelijk tussen al die mensen, je kon niet weg vluchten als dat nodig was. 'Dat is balen', probeerde ze met medelijden te zeggen, maar alles in haar lijf schreeuwde: vertrouw hem niet! 'Waar woon je dan eigenlijk en waarom mag je zonder ouders zomaar de straat op?', vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw.

Sam grinnikte hij had deze leugen al zo vaak verteld. ‘Ik ben hier met mijn klas op vakantie maar ik vond de rondleiding saai dus ben ik weggelopen’ hij gaf haar een knikoog en hoopte dat ze hem gelijk zou geloven. ‘En als je ouders niet weten waar je bent kunnen ze je ook geen geld geven..’ verdrietig zuchtte hij, wist hij maar waar zij ouders echt waren. Maar als ze hem had zien stelen kon het dan zijn dat ze een van HEN was? Als dat zo was wist hij niet of hij wel op tijd weg kon komen.

Lilly vertrouwde hem steeds minder. Was het zijn stem, zijn ogen of zijn lach, die haar deed twijfelen? Ze wist het niet, maar wou het wel weten, want als hij een gemuteerde was kon ze maar beter weg hier, voor het geval dat hij een tracker was. 'Ik.. Eh... Krijg het een beetje benauwd, ik denk dat ik maar weg ga hier', zei ze aarzelend. Ze kon er natuurlijk naast zitten, maar haar gevoel was zo sterk dat ze het er niet op durfde te wagen.

Sam keek bezorgd ‘Gaat het wel?’ hij raakte haar schouder even aan. ‘Misschien kun je beter even ergens gaan zitten’ hij keek rond opzoek naar een terrasje maar hij zag er geen. Nog steeds bezorgt keek hij weer naar het meisje. Alle twijfels had hij opzij gezet, als ze het echt benauwd had kon hij maar beter bij haar blijven om te kijken of het wel goed ging.

'Prima', mompelde Lilly benauwd. Ze moest hier weg. Anders zou het misschien niet goed af kunnen lopen. Ze zag dat er een kleine uitweg ontstond doordat er wat mensen opzij liepen. Meteen liep ze er heen zonder nog iets tegen de jongen te zeggen. Zo snel als ze kon liep ze naar de buitenkant van de markt en ging daar, waar het rustig was, op een bankje zitten. Ze had het echt benauwd gekregen van de drukte, iets wat ze nog nooit eerder had meegemaakt.

Sam keek het meisje verbijsterd na. Waarom liep ze nou opeens weg? Hij twijfelde moest hij haar achterna? Hij besloot haar toch maar achterna te gaan gewoon voor de zekerheid. Hij liep tegen een paar mensen op was haar even kwijt. Hij liep door in de hoop haar weer tegen te komen. Aan de buitenkant van het marktje zag hij haar zitten. Zachtjes liep hij naar haar toe ‘Gaat het weer?’ hij keek erg bezorgd.

Lilly schrok van de stem van de jongen. Hij was haar gevolgd! Shit! 'Ja hoor', zei ze bot. Hopelijk ging hij weg, ze voelde zich totaal niet veilig, misschien onterecht, maar beter dat ze zich niet veilig voelde dan dat ze in de handen van een tracker kwam door onvoorzichtigheid. 'Hoe deed je dat zo snel met die portemonnee, dat kan niet zo snel?', vroeg ze terwijl ze afwezig voor zich uit staarde, maar keek hem daarna doordringend aan.

Sam keek haar ondeugend aan. Hij ging naast haar zitten en leunde naar haar toen. Hij keek of er iemand meeluisterde maar er was niemand in de buurt ‘Ik kon het zo snel omdat…’ hij liet een dramatische stilt vallen ‘omdat ik in mijn vrije tijd altijd kinderen ontvoer en ze dan naar mijn tante breng die eigenlijk een heks is en dan eten we ze samen op. Als je kinderen ontvoerd moet je wel snelle reflecteer hebben’ hij lachte een beetje spottend. Hij wist dat het echt iet geloofwaardig was maar hij vond het ook wel eens leuk om lekker te kunnen liegen. Altijd voorzichtig moeten zijn ging ook snel vervelen.

Lilly kreeg een angstige uitdrukking op haar gezicht. Ze wist dat hij loog, of in ieder geval een grapje maakte, waardoor ze zich nog ongemakkelijker voelen. 'Het lijkt me beter als je weg gaat', siste ze naar hem. Oh wee als hij niet weg ging, ze had haar handen al tot vuisten gebald.

Sam leunde nog steeds in de richting van het meisje. Hij haalde zijn schouders op. Hij had gezien dat het meisje een armband om had en voor hij zich terug boog raakte hij haar arm aan en liet terwijl hij zich terug boog het armbandje in zijn zak glijden. Hée als je wild dat ik weg ga dan zeg je het maar’ zij stond op en liep langzaam weg. Ze zou pas merken dat het armbandje wegwas als hij al een flink eind bij haar vandaan was zelf als ze een van HEN was.

Lilly had het gevoel dat er iets niet klopte en rende meteen achter hem aan. Onderweg merkte ze dat haar armband weg was. Waar haalde hij het gore lef vandaan om die te stelen? Het maakte niet meer uit wat hij was, hij zou hier problemen mee krijgen. 'Hé!', zei ze boos toen ze vlakbij was. 'Nu moet je niet snel weg gaan lopen zeg!', de woede was te horen in haar stem en het klonk dwingend. Hij zou zich wel om moeten draaien, anders zou ze niet erg aardig blijven.

Sam keek even achterom maar leip door. Hij zag dat het meisje hem volgde en begon harder te rennen nog niet op zijn hardste maar wel snel. Hij was van plan om haar uit te dagen. Niemand had hem nog ingehaald sinds hij ontsnapt was als zij dat wel kon dan wist hij het zeker.

'Godverdomme', siste Lilly. Ze had echt geen zin in spelletjes, maar die armband wou ze persé terug hebben. Ze haalde hem bijna in, maar het leuk hem beter om hem aan zijn shirt te trekken. 'Blijf staan!', schreeuwde ze, ook al zou hij haar ook horen als ze gewoon zou praten. Ze stak haar hand uit en trok aan zijn shirt. Meteen hoorde ze dat wat draadjes los lieten. Toch boeide haar dat niet. Hij moest gewoon niet van haar stelen en als hij dat wel deed kreeg hij problemen.

Hij vloekte hij had het meisje helemaal verkeerd ingeschat, ze was snel maar hij kon nog sneller. Sam begon nog harder te rennen en hij hoorde zijn T-shirt schuren.
Bhale was dat nu moest hij ergens een nieuwe vandaan halen. Hij wist nu bijna zeker dat ze een van HEN was maar als zij hem nu bij kon houden dan was het echt zo.
Hij zou willen dat hij niet zo onvoorzichtig geweest was. Hij kon hier nu niet echt gemakkelijk vluchten. Voor zich zag hij een steegje en rende er snel in hij was helemaal verlaten.

'Shit! Nee', vloekte Lilly hardop toen ze zijn t-shirt zag scheuren. Hij liet zich blijkbaar niet kennen. Nou, zij ook niet! Ze begon te sprinten. Nog nooit had ze zo hard gerend en ergens voelde het goed om harder te kunnen rennen dan een normaal mens, maar helaas was hij ook een gemuteerde, dat was duidelijk. Lilly volgde hem het steegje in en hoopte dat hij doodlopend was, maar dat was hij helaas niet. Toch gaf ze het niet op en bleef sprinten. Haar armband zou ze terug krijgen, hoe dan ook!

Sam voelde zich moe worden maar hij bleef door rennen. Hij rende nu een drukken straat in en hoopte dat de drukte niet al te lastig zou worden. Hij bleef maar door rennen en voor zich zag hij een kraam net allemaal fruit. Hij sprong er op af en gooide hem om. Hij rende verder en hoorde de man van de kraam naar hem schreeuwen maar hij was niet van plan te stoppen.

Lilly kwam ook de hoek om en kon nog maar net op tijd de mango's, kiwi's en bananen ontwijken die over de grond rolden en stuiterden. Wat een lef had hij! Toch wel sneu voor de man van het kraampje. Even dacht ze er over om te stoppen en de man te helpen, maar dan was ze de jongen kwijt. En haar armband... Zodra ze voorbij al het fruit was rende ze weer op volle snelheid door. Ze merkte dat haar benen wat moe werden, maar bleef stug door rennen. Lilly wist behendig tussen de mensen door te rennen en hoopte dat de jongen hier wat moeite mee had, dan kon ze wat tijd winnen.

Sam rende stug door ook al werden zijn benen in een snel tempo moe. Hij haalde oppervlakkig adem en merkte dat het toch niet zo’n goed plan was geweest om die armband te pakken. Misschien dat als hij hem terug gooide ze zou stoppen en hem zou opraken. Hij haalde de armband al hij zijn zak en gooide hem met een boogje naar achteren. Hij hoopte dat ze goed kon vangen. Sam rende nog even door en later zo stom om achterom te kijken daardoor zag hij niet dat er uit een zijstraat een kar kwam waar hij vol tegen aanbotste. Hij hard met zijn hoofd op de grond en beef bewusteloos liggen.

Lilly keek verbaasd toen hij de armband weggooide. Net op tijd kon ze hem pakken voor iemand erop kon stappen en ze hem misschien kwijt was. Toen ze op keek en haar armband omdeed zag ze hem verderop bewusteloos liggen. Snel rende ze erheen en knielde bij hem neer. Ze zag dat het niet erg handig zou zijn om hem hier te laten liggen. Ze trok hem overeind en legde één van zijn armen over haar schouders en liet hem 'steunen' op haar. Zo sleepte ze hem mee naar het steegje waar ze uit waren gekomen. Daar zette ze hem zo neer dat hij tegen de muur kon zitten. Uitgeput ging ze naast hem zitten en wachtte. Hem door elkaar schudde zou waarschijnlijk geen goed effect hebben op zijn bewusteloosheid.

Sam voelde dat hij bewoog en kreunde even. Hij hoorde en voelde wat er om zich heen gebeurde maar zag niks. Het was helemaal zwart. Had iemand het licht uit gedaan?

Lilly hoorde de jongen naast haar kreunen. Ze keek even opzij, benieuwd of hij wakker zou worden, maar toen dat niet zo bleek te zijn keek ze weer vooruit. Nee, ze zou hem niet alten gaan voordat ze hem overhoort had. Was hij tracker of ontsnapte? En waarom stal hij haar armband? Allemaal vragen spookten door haar hoofd, terwijl de jongen naast haar nog steeds bewusteloos was.

Sam had er genoeg van als iemand het licht uitgedaan had om een grap uit niet halen vond hij het niet grappig. Hij stap een hand uit en voelde aan zijn gezicht zijn neus was gevoelig en toe hij met zijn hand over zijn ogen ging voelde hij dat hij ze dicht had. Hij lachte zwakjes en deed zijn ogen open. Naast hem zag hij het meisje zitten. ‘Shit’ meer kon hij niet uitbrengen zo verbaast was hij.

Lilly hoorde hem meteen toen hij wakker werd. Ze sprong op en ging tegenover hem staan, met haar handen in haar zij. 'Wat had je gedacht? Dat ik je zomaar liet gaan ofzo?', vroeg ze bot. Ze merkte dat ze nog steeds boos was dat hij het lef had gehad om haar armband te stelen en moest zich vreselijk inhouden.

Oeps hoe moest hij zich hier nu weer uitreden? Hij had haar helemaal verkeerd ingeschat. ‘Um ik had het gehoopt?’ Sam keek het meisje vragend aan en voelde zich eigenlijk wel schuldig voor wat hij haar had aangedaan. Sam stond op en leunde tegen de muur. ‘Helpt het misschien als ik mijn excuses aanbied?’ hij keek haar hoopvol aan. Maar hij dacht dat het niet zo veel zou helpen.

Lilly keek hem nog steeds boos aan. 'Dat zou een goed begin zijn', zei ze. 'Als je me daarna kan vertellen of je een ontsnapte bent of niet', haar gedachtes waren constant bezig geweest met te weten komen wat hij nu precies was. Hij léék een ontsnapte, maar ze kon er totaal naast zitten.