Één van de vele marktjes - India

Lilly wou net van de laatste tree stappen toen ze struikelde. Nog net kon ze zich staande houden, maar Cloud was geschrokken en had een angstig piepend geluid gemaakt dat iedereen kon horen. Een paar mensen bij de balie keken verrast om. Lilly zuchtte diep. Dat 'niet opvallen' wat ze altijd probeerde, leek nu teniet te worden gedaan. Alle ogen waren op haar en Cloud gericht. Ze draaide zich om en keek Sam strak aan. 'Neem Cloud alsjeblieft mee naar buiten, anders krijg ik misschien problemen. Ik zie je daar dan zo meteen. Goed?', beval ze hem.

Sam trok een wenkbrauw op maar zij niks. Hij haatte het om gecommandeerd te worden en meestal deed hij dan ook niet wat er gezegd werd maar de pijn in zijn schouder verdoofde hem een beetje dus zei hij er niks van. Hij pakte Cloud op en nam hem mee naar buiten. Buiten aangekomen keek hij Cloud aan en vroeg ‘Is ze altijd zo?’ praten hij nu echt met een vogel? Het moest niet gekker worden. ‘Ga me nou niet vertellen dat ze me de hele tijd gaat commanderen? Dan ben ik weg!’ hij voelde zich gestoord.

Lilly voelde zich schuldig dat ze hem zo had gecommandeerd, maar ze konden nu echt niet in de problemen komen. Dat zou veel te veel aandacht trekken en voor ze het wisten zouden ze dan een tracker achter zich aan hebben. Ze gaf de sleutel aan de receptioniste en knikte even kort. Zo snel als ze kon beende ze het hotel uit. 'Sorry Sam, we konden echt geen aandacht trekken', ze keek hem verontschuldigend aan.

Sam keek Lilly even snel aan en gaf Cloud weer terug. ‘Laten we maar gaan’ hij beende met grote passen naar de taxie hielde de deur voor Lilly open. Toen Lilly zat stapte hij ook snel in maar hij had niet op zijn arm gerekend, terwijl hij bukte en instapte raakte zijn arm de zijkant van de deur en schoot er nog een pijnscheut door heen. ‘Waar wil je naar toe?’ hij keek Lilly niet aan en beet op zijn tanden om een schreeuw binnen te houden.

Lilly merkte dat er iets was met Sam. Hij deed anders tegen haar. 'Wat is er?', ze klonk oprecht bezorgd.
Ze wou het liefst zo snel mogelijk weg uit de drukke stad, maar als er iets was, dan zou dat voorrang krijgen.
Cloud sprong van haar ene been naar haar andere en piepte geïrriteerd. Hij hield ook niet van de drukke stad. Het zou fijn zijn als ze eindelijk wat rust zouden hebben.

Sam schudden ruw zijn hoofde en leunde met geslote ogen naar achter ‘Er is niks we kunnen maar beter gaan.’ Hij had geen idee waarnaar toe en door de pijn in zijn arm kon hij niet echt nadenken. Hij moest naar Beau schoot er door zijn hooft maar door de pijn kon hij niet zegen dat ze naar het bos ten noorden van de stad moesten.

'Je had het over een bos, toch?', herinnerde ze hem. Ze wist zeker dat er iets niet in orde was met Sam en begon zich nu behoorlijk zorgen te maken. Hoe kon ze hem helpen als hij niet wou zeggen dat er iets was? 'Luister, ik weet dat er wel iets is, dus je zegt het me nu of ik stap uit en ga mijn eigen weg', ze klonk geïrriteerd en dat was ze ook. Zo konden ze elkaar niet helpen, als ze niet eens alles eerlijk tegen elkaar konden zeggen.

De pijn werd iets minder zodat hij normaal kon nadenken en praten. ‘Ja naar het bos’ Sam’s stem klonk opgelucht terwijl hij tegen de bestuurder sprak. Van uit zijn ooghoek zag hij dat Lilly geïrriteerd aan het raken was. ‘Er is echt niks’ verluisterde hij in haar oor zodat alleen zij het hoorden. ‘Mijn arm doet gewoon pijn, maar dat heb ik wel vaker’ hij lachte even vol zelfspot naar Lilly en hoopte dat ze het hier bij zou laten.

Lilly keek hem glimlachend aan. 'Was dat nou zo moeilijk om te zeggen?', ze rolde grijnzend met haar ogen waarmee ze wou zeggen: Jongens kunnen zo dom zijn! 'Als we in het bos zijn weet ik iets om je te helpen', fluisterde ze terug. Ze had haar kracht nu onder controle en kon al redelijk veel doen ermee, dus het zou waarschijnlijk ook helpen bij Sam.

Geërgerd haalde Sam zijn ene schouder op. Kon Lilly dan niet begrijpen dat toegeven dat je ergens pijn had niet kon? Dat doe je gewoon niet als jongen. Met zijn hoofd tegen het raam keek Sam naar buiten, de huizen schoten met hogen snelheid voorbij en je kon merken dat hoe dichter ze bij het bos kwamen hoe minder huizen er stonden.