Het centrum van Beijing - China

Malaya haalde wat geld uit haar zak en legde het op tafel. Ze vond zijn opmerking helemaal niet terecht, want in Azië was het juist de bedoeling om iemand nog wat te geven als diegene het ophad en je iets over moest laten als je genoeg had. Het dan toch leegeten werd niet standaard als beleefd gezien. Maar ze hield haar mond. Het kon haar niet schelen wat hij van haar dacht. Zij mocht hem niet, hij mocht haar niet simpel toch. Dat hij een Tracker was wist ze bijna zeker en dat maakte iemand standaard al tot haar vijand.

Kort keek ethan naar het geld die ze op de tafel legde. Dit bedoelde hij ook weer niet. ''Dat hoeft ook weer niet hoor. Ik heb belooft om te betalen dus ga ik dat ook doen. Ik breek nooit een belofte die ik heb gemaakt'' zei Ethan rustig. Hij zag wel dat ze hem niet mocht. Maar dat maakte hem weinig uit eigenlijk. Je kon niet alles hebben en uiteindelijk had hij niets gedaan wat echt aan gaf dat hij haar moest pakken. Misschien had ze alleen een voor gevoel. Toch stond hij op en rekte zich even uit omdat hij stil had egzeten. Het was eigenlijk gespeelt omdat hij uren stil kon blijven staan. ''Maar k zie dat ik beter kan gaan'' zei hij rustig.

Malaya haalde haar schouders op. "Als je het geld verspilling vindt en mij maakt het niet uit." Het was toch gestolen. Van verschillende mensen, dat wel. Ze vond het niet leuk om te doen en nam het ook alleen van mensen die toch niks te missen hadden en dan niet veel. Misschien zou het niet eens opgemerkt worden. Toen Ethan opstond deed Malaya dat ook. Het voelde beter zo te staan, zodat ze snel weg zou kunnen rennen of aanvallen als dat nodig was.

Ethan pakte het geld en gaf hjet terug aan hem. Hij kon er gewoon niet tegen om een afspraak te negeren. ''Nee zo ben ik niet dus alsjeblieft neem het aan. Ook al vertrouw je me niet'' zei hij rustig. Hijwas iemand die zich hier streng aan hield. Hij snapte niet dat mensen wat vrolijker konden zijn als iemand dat voor hen deed. Rustiog legde hij al het geld neer dat hoorde en een fooi. Zo kon de oude man misschien nog de lamp maken. Al zou Ethan eerder helpen maar dat zou veelste veel op vallen met Malaya in de buurt.

Malaya haalde haar schouders. Ze was altijd al afstandelijk geweest en dat was alleen maar versterkt. "Zelf weten." Ookal was het dan kortaf en bot, ze beschermde zichzelf er alleen maar mee. Zodat ze niet gehecht aan iemand raakte en mensen het niet fijn vonden bij haar te zijn. Even keek ze naar de oude man die bedankend het geld aannam. Ethan zou er waarschijnlijk niet veel van begrijpen, de meeste oude mensen in China spraken geen woord Engels.

Ethan was blij dat ze het toch maar aan nam. Dan hoefde hij zelf niet een belofte te breken terwijl het niet nodig was. Rustig stak hij zijn hand uit als teken om afscheid te nemen. ''Dan zie ik je nog wel een keer'' zei hij beleefd. Al wist hij zeker dat ze niet eens in zjin buurt wou komen. Hij wou haar geen echte feiten geven die ze door kon vertellen aan de andere ontsnapte mensen. Dan had hij meer problemene. Het was leuker om de paranoide haar tot haar hoofd te laten stijgen en dan in gaan grijpen.

Malaya aarzelde toen hij zijn hand uitstak. Wie weet had hij wel een plan en kon hij dat zo uitvoeren. Waren er niet gemuteerde die elektriciteit konden beheersen ofzo. Of misschien zat hij op een vechtsport en kon hij op deze manier een greep op haar uitvoeren. Dit soort gedachten schoten allemaal door haar hoofd heen. Maar alweer besloot ze dat het wel heel opvallend was als ze zou weigeren. Dus schudde ze heel voorzichtig zijn hand. Het was bijna eng om te zien. Haar hand pastte bijna twee keer in de zijne. Het zou haar niet verbazen als hij een aantal botten in haar hand zou kunnen breken. Ze knikte en glimlachte plichtsmatig.

Voorzichtig schudde hij haar hand. Hij zag dat ze twijfelde dus deed het maar zo voorzichtig hij het kon. Hij had helemaal geen plan in gedachten ook al was het jammer dat hij zijn prooi niet had. Hij had het gevoel dat het vandaag alleen maar problemen zou opleveren. Daarom koos hij wijs het pad van de onschuldige. Hij wist niets van de ontsnapte maar dacht wel dat ze samen werkten. Tenminste dat zou hij zelf den als hij wel zo gek was om te ontsnappen. Met meer had je meer kans om te overleven. Al hoefde er maar een iemand vertrouwen te winnen en binnen te komen om ze allemaal te pakken. Maar daar moest hij nog een andere keer achetr komen. Daarna draaide hij om en liep hij rustig weg.

Malaya liep pas een tijdje nadat hij weg was ook de deur uit waar ze meteen in de menigte verdween. Ze kon het nog steeds niet geloven dat er niets was gebeurd en was nog steeds op haar hoede. Bang dat Ethan opeens tevoorschijn zou komen en alsnog zou proberen haar vrijheid af te pakken. Niet dat ze niet keihard zou vechten voor die vrijheid, maar die Ethan was zoveel groter en leek zoveel sterker dat ze niet al te veel hoop op slagen had gehad.