Het centrum van Beijing - China

Beijing is de hoofdstad van China, er wonen ongeveer 15 miljoen mensen. Er zijn veel toeristische actracties. Zoals in alle grote steden is het er erg druk. Met mensen die er wonen maar ook zeker toeristen.

personen: veel

Malaya liep met haar handen diep in de zakken van haar vest gestoken door de mensenmassa. Yin Yang vloog een eindje voor haar, ze vond dat het te veel zou opvallen als ze met een volk rond zou lopen. Niet alleen normale mensen zouden raar opkijken maar ook eventuele trackers zouden extra naar haar kijken. Maar ze hoopte een beetje dat ze er een tegen zou komen, ze kon wel wat Stof gebruiken. Hoewel ze de spuit nog had zou die ook een keer opgaan.

Rustig leunde Ethan tegen een muur aan en keek door de massa bijna heen. Zo maar naar bewegingen die op vielen en misschien vond hij wel een van die ontsnapte. Al was het moeilijk te zien hij had een zonebril op zoals wat vaker. Toch liet hij soms exprfes iemand struikelen zodat hij de reflexen kon zien. Nu kwam er weer een meisje aan (Malaya). Hij probeerde het maar en ging rustig stana terwijl hij omhoog keek.

Malaya zag het uitgestoken been net te laat om er overheen te springen of aan de kant te stappen, maar ze viel niet. Als ze erover na het kunnen denken had ze zich misschien wel laten vallen, maar die tijd had ze niet. Snel draaide ze zodat ze zichzelf met haar anders voet opving. Maar hierdoor kwam ze met haar gezicht naar de jongen te staan.

Ethan was blij dat zijn test toch eindelijk zin had. Toch keek hij bezorg naar haar. Of deed als of. ´´Oh sorry gaat het. Ik was naar de lucht aan het kijken. Ookal is het hier niet zo mooi´zei hij verontschuldigend. Acteren was hij wel goed in vooral als het o zo iets simpel ging. Wat nog makkelijker was zijn zonnebril. Anders werd het toen voudig wel moeilijker.

Malaya ging even met haar hand door haar haar, dat ging alleen niet zo goed omdat ze het in een vlecht had zitten. "Geeft niet hoor." Ze vond het vervelend dat ze zo omhoog moest kijken, hij stak zeker twee koppen boven haar uit ookal was ze zelf van gemiddelde lengte. Instinctief ging ze dan ook een stapje achteruit. Onopvallend ging haar hand even naar haar middel waar ze een mes in haar lange jas had verstopt maar ze deed het lijken alsof ze wat vuil van haar jas afklopte.

Ethan lette goed op elke beweging die ze maakte. Je wist maar nooit van een ontsnapte. Al kon je dat niet zien door de zonnebril. ´´Nee het spijt me echt. Ik ben hier een toerist dus weet weinig van. Maar laat me tenminste een gratis koffie aanbieden´´ zei Ethan rustig met het zelfde gezicht. Hopelijk zou ze toe happen dan kon hij in een gesprek meer van haar te weten te komen.

Malaya dacht even aan alle mogelijkheden en de gevolgen daarvan. Als het een tracker was zou hij het misschien verdacht vinden als ze zou weigeren. Maar het zou misschien gevaarlijk zijn als ze ja zou zeggen, maar hoewel er dan een mogelijkheid zou zijn op het steleven van Stof. Opeens was ze ook heel blij met haar huidskleur, die zag er misschien niet helemaal Aziatisch uit, maar leek er wel sterk op. Ook het feit dat ze redelijk Chinees sprak zou helpen. "Is goed." Het lukte haar zelfs een glimlach op te zetten.

Ethan was blij dat de vis hapte bij zijn voorstel. Hij keek rond en wees daarna in een richting van een steegje. ´´Daar is een geweldig noedelbar zag ik staan in een catalogus. Al is het niet goed gelegen´´ zei Ethan rustig met een glimlach. Het was wel zo maar het was tenminste lekker rustig daar. Als er iets kwam kon hij altijd zich goed beschermen in die bar.

"Oké." Malaya ging weer even door haar haar maar wenkte tegelijkertijd Ying Yang die de hele tijd boven haar had gevlogen. Ze twijfelde er niet aan of hij de hele tijd trouw de wacht zou blijven houden. Misschien zou hij zich wel zorgen maken maar zolang zij het goed vond accepteerde hij het ook. Malaya was erg blij dat ze een trouwe vriend had op deze reis, hoewel ze niet veel behoefte aan gezelschap had vond ze het niet fijn om compleet alleen te zijn.

Ethan glimlachte en liep rustig de richting in van de bar. ´´Ik ben trouwens Ethan´´ zei Ethan eerlijk. Als dit problemen zou op leveren dan moest hij wel een andere naam krijgen. Maar dat zag hij niet snel gebeuren. Hij had een prooi en begon langzaam de val te zetten. En als ze het overlefede om weg te komen dan waren er genoe Ethans op de wereld.

Malaya deed haar best ook een overtuigende glimlach op te zetten. Ze hield zowiezo al niet van gezelschap en al helemaal niet als ze het vermoeden had dat het iemand was die haar vrijheid wilde afpakken. "Ik ben Malaya." Weer was ze blij dat het zo Aziatisch klonk. Haar hand bleef wel de hele tijd bij haar middel zodat het haar bijna geen tijd zou kosten haar mes te grijpen. Op haar hoede liep ze achter Ethan aan.

EThan ws blij dat Malaya zich voorstelde en onthield goed haar naam. Al snel kwamen zeij oude ba aareen oue manvor stond. Hij probeerde een gammele lamp te maken die als enigste het tentje verlichten. Dit wist Ethan goed omdat hij het al eerder had uitgekozen om een goede plek. ´´Oh blijkbaar was het een oude catelogus´´ zei Ethan met een halve glimlach.

Malaya haalde haar schouders op, het was hier in ieder geval rustig. Geen grote menigte, en geen getuigen als ze besloot dat het genoeg was. Ze zou namelijk niet aarzelend haar mes op Ethan's keel te zetten, tenminste als haar dat zou lukken. Hij was echt een heel stuk groter dan haar. Het was ook goed te zijn dat hij niet de slapste was. Ze beet even op haar lip, dat zou echt moeilijk worden. Natuurlijk zou ze altijd nog kunnen vluchten, of zich gewoon van de domme houden. En als ze geluk had was hij niet eens een Tracker, maar ze dacht echt van wel.

Rustig ging Ethan op een krik zitten en begroette vriendelijk de man die zich snel haasten zodat hij zijn enigste klanten kon helpen. ´´Wil je eerst wat te drinken´´ vroeg Ethan terwijl hij zelf een water bestelde. Hij wist dat hij sterker was met water. Perongeluk om gooien en dan een schok er door leidde, simpel. Al gokte hij dat dit niet zo makelijk was. De meeste ontsnapte mensen waren wel slim genoeg om dit al verdacht te vinden. Daarom besloot Ethan het rustig aan te doen. Hij zou niet snel het gevecht hier beginnen.

"Doe ook maar water." Malaya zou het liefst niets pakken, maar dat zou opvallen. Maar ze hield het allemaal precies in de gaten, dadelijk deed hij er iets in. Een slaapmiddel ofzo, zodat hij haar makkelijk mee zou kunnen nemen. Ze voelde haar bloed al koken bij de gedachte. Haar vrijheid was haar veel waard, heel veel. Ze zou er dan ook alles voor doen te bewaren en dan nog liever sterven dan weer terug naar het lab. De littekens op haar rug begonnen weer te steken bij de gedachte.

Ethan glimlchte en bestelde ook voor Malaya. Daarna bestelde hij twee kommen met noedels. Hij was blij dat hij met twee stokjes kon eten anders zat hij dalijk voor schut. Al zou het dan nog geloofwaardiger worden. ´´Ik betaal weet je nog. Dus je mag kiezen wat je wilt. Wel tgen een limiet´´ zei hij voor de zekerheid. Hij had wel genoeg geld bij dus dat was geen probleem. Toch wou hij vriendelijk over komen. Hij wou niet doden laten vallen alleen mensen het licht laten zien net als bij hem was gebeurd.

Malaya knikte, ze had niet echt honger maar gratis eten was niet vervelend. Anders zou ze het toch moeten stelen. Maar omdat ze Ethan helemaal niet vertrouwde zou ze gewoon hetzelfde pakken als hij. "Ik neem wel hetzelfde." Eigenlijk had ze wel zin in noedels. Het was lang geleden dat ze die had gegeten en het deed haar aan thuis denken. Ze vond het wel leuk dat ze weer een keertje met stokjes kon eten en ze was wel benieuwd hoe Ethan het ervan af zou brengen. In ieder geval had ze weer iets wat haar een echte Aziaat deed lijken.

Ethan merkte goed dat ze hem helemaal niet vertrouwde. Je hoefde er geen kracht voor te hebben als sommige mensen gewoon zo uitsrtaalde. Het klopte wel toch vond Ethan dat hij aardig deed. Hij had wel in de toekomst misschien iets minder plezierigs van plan maar dat maakte nu niet uit. Toch begon hij er niet over voor Malaya dan vertrouwde ze hem waarschijnlijk nog veel minder. Rustig pakte hij de stokjes en nam een hap van de noedels. Toch waen ze goed vond hij zelf. Dan was zijn leugen toch niet zo slecht als hij zelf dacht. ´´Mm de catelogus had blijkbaar gelijk´´ zei hij met een glimlach tegen Malaya.

Malaya nam de stokjes in haar hand en gluurde naar Ethan. Hij at gewoon, dus nam zij ook een hap. Maar ze zou niet meer eten dan hij, misschien werkte het eventuele gif pas als je er een bepaaldje hoeveelheid van at. Ze had ook al besloten dat ze haar kom niet helemaal leeg zou eten. Half vond ze wel dat ze wel heel erg parnoïde was, maar beter voorzichtig dan gevangen. De noedels waren niet zo lekker als ze gewend was, maar het waren wel goede noedels. Dus knikte ze maar met een paar sliertjes uit haar mond hangend kon ze niet goed praten. Ze keek naar de stokjes van Ethan, hij kon ermee om gaan. Maar iedereen uit Azië kon zien dat hij het niet gewend was. Hoewel het goed ging hield hij ze anders vast dan de meeste mensen hier en gebruikte hij ze net op een andere manier.

Ethan hield nog steeds haar onopgemerkt in de gaten. Hij wist niet of zo geen honger had of zo maar ze leek er niet echt van te genieten. Kort bedacht hij dat het door paranoide kon zijn, maar dat zou wel heel erg zijn vond hij zelf. Bijna hilarisch eigenlijk als iemand dat zo deed. Rustig at hij door op beleefd tempo. Als een echte italiaanse chantalman mocht hij niet als eertse klaar zijn met eten. Dat hoorde niet, al had hij het idee dat hij niet zo sloom kon eten als Malaya. Hij zou het wel proberen.

Malaya's blik schoot de hele tijd van de kom noedels naar Ethan. Ze hield elke beweging die hij maakte in de gaten en was blij dat je voor met stokjes eten maar één hand nodig had. Nu was haar linkerhand bij haar middel en werd ze gerustgesteld door het mes dat ze door haar T-shirt heen voelde. Het irriteerde haar dat hij langzamer dan haar probeerde te eten. Dat deed haar denken dat het echt vergiftigd was. Ruim voordat ze klaar was legde ze haar stokjes neer en dronk een slokje water, kijkend wat Ethan zou doen.

Ethan keek verbaast op toen Malaya geen noedels meer hoefde. Zelf vond hij at er onbeleefd maar hied wijs zijn mond. Hij herinnerde nog vaag voordat ze hem in het labhadden dat hij altijd honger had. Daarom zou hij nooit zo ies , vooral omdat het lekker was, laten staan. Misschien was ze wel een verwend iemand of had z gewoon geen honger maar toch vond Ethan het niet luek. Toen hij klaar was legde hij netjes de stokjes op de kom. ''Was het lekker'' vroeg hij aan haar met een glimlach.

Malaya knikte. "Ik had alleen niet zo'n honger." Ze vermeed het Ethan recht aan te kijken, bang dat hij iets in haar ogen zou zien. Al kon ze op zich wel liegen was ze er niet de beste in. Maar uit haar ooghoeken nam ze elke beweging van Ethan in zich op en zag in elke beweging een kans op zijn aanval. Die voet die hij een beetje verplaatsten zou kunnen zijn om meer te steun te hebben als hij haar zou aanvallen. Dat dit erg paranoïde was had ze wel door, maar ze was liever voorbereid dan onwetend.

''Dat merkte ik. Had anders gezegd op het begin dan bestelde ik een kleinere kom. Dit vind ik gewoon geld verspilling'' zei hij met een glimlach tegen haar. Toch kon je aan zijn stem horen dat hij er helemaal niet blij mee was. Meestal hield hij zijn mening voor zich maar nu kon hij dat voor een keer niet doen. Hij wou haar toch later vangen al leek ze zo paranoide dat het leuker was om te wachten. Dan maakte weinig uit wat je zegd dacht hij zelf. ''Maar blijkbaar hebben ze hier niet zulke manieren'' zei hij zuchtend.