Het centrum van Parijs - Frankrijk.

Parijs is de hoofdstad van Frankrijk. Het is een grote stad met veel winkels, veel inwoners en het is een wereldstad. We kennen het allemaal wel. De vele straten, de Eiffeltoren. Het is bijna altijd wel erg druk en het is erg groot. Verdwaal niet.

Spoiler:

Geen regels of aantal personen.

Phoebe stond met een roomijsje in haar hand aan de voet van de Eiffeltoren. Ze had dit bouwwerk altijd al wel eens willen zien, en nu stond ze er daadwerkelijk onder. Het was zeer indrukwekkend, maar wel erg druk. Ze zat nog te twijfelen of ze naar boven zou gaan of niet terwijl ze nog een likje van haar ijsje nam.

Jane liep rustig richting het grote gebouw dat voor haar lag. Wat had ze er altijd naar uitgekeken om het te zien en nu, nu had ze eigenlijk niet meer zo'n zin om het te zien. De reden waarom ze nu was, zat haar namelijk verschrikkelijk dwars. Ze hoorde hier niet te zijn. Ze liep door tot ze onder de eiffeltoren stond, zonder echt naar de andere mensen daar te kijken.

Phoebe begon een stukje te lopen en botste perongeluk met haar ijsje tegen een ander meisje aan die ook onder de Eiffeltoren stond. "Pardonnez-moi. Je suis très desolée." Zei ze in vloeiend Frans tegen haar. Ze was tenslotte in Frankrijk en ze vermoedde dus automatisch dat het meisje tegenover haar Frans was.

Jane keek naar het meisje dat tegen haar opbotste en wilde gelijk wat tegen haar roepen, maar wist zich nog in te houden. Ze moest toegeven dat haar Frans niet erg goed was en kon het niet goed spreken. Maar ze verstond het opzich wel. 'Just watch where you walk, it doesn't matter.' Zei ze daarom maar in het Engels, ze dacht wel dat het meisje dat zou verstaan, althans, dat hoopte ze.

Phoebe glimlachte naar het meisje waar ze daarnet handig haar ijsje tegenaan had gegooid. Ze herkende haar van het ophalen van de Stof. "He, was jij laatst ook niet in Rusland?" Vroeg ze luchtig, nu in de taal die beiden tegen elkaar hadden gesproken toen ze daar waren. "Kom, ik koop voor jou ook een ijsje, om het goed te maken." Zei ze met een lief glimlachje.

Jane trok een gezicht en knikte toen met haar schattige glimlachje nu. Het leek haar het beste om een beetje aardig te doen tegen dit meisje, bovendien zat ze in ongeveer dezelfde situatie als zij zat. 'Oke.' Zei ze tegen haar, een ijsje was altijd lekker. Ze keek naar de vlek op haar kleding en veegde even een beetje weg, zodat er geen ijs meer zat.

Phoebe liep naar het dichtstbijzijnde ijskraampje en keek Jane aan. "Welke smaak wil je?" Vroeg ze met een glimlachje aan haar. Ze had nu pas door dat het misschien een beetje vreemd was om gewoon een ijsje te kopen voor iemand die ze niet eens zo goed kende, maar zo was ze nou eenmaal. Ze keek Jane nog steeds vragend aan terwijl de fransman achter het wagentje alvast een ijshoorntje van een stapel pakte.

'Mango.' Antwoordde Jane het meisje. Mango was altijd al haar favoriete smaak geweest, het was zo tropisch. Ze vroeg zich af of de Fransman het verstond en keek hem eventjes aan. Ze vond het wel aardig van het meisje dat ze het ijsje voor haar betaalde. Ach, haar kleding was nu wel vies. Misschien een beetje gemeen om dat te denken, maar meestal was ze gewoon gemeen ingesteld.

Phoebe zei in het Frans "Mango" tegen de man, en hij begon met een ijslepel twee bolletjes met oranjegeel ijs op het hoorntje te doen. Phoebe betaalde de man met euro's en nam het ijsje aan. Ze gaf hem aan Jane en glimlachte. De man achter het ijskarretje glimlachte ook maar, omdat hij gewend was dat hij tegen toeristen moest glimlachen. Phoebe ging aan de kant staan, zodat de rest van de wachtende mensen ook een ijsje kon kopen.

Jane nam het ijsje van het meisje aan en glimlachte even vriendelijk naar haar en de man achter het karretje. Ze stapte aan de kant voor de wachtende mensen en keek met een klein glimlachje naar het meisje. 'Dank je wel. Ik ben Jane.' Stelde ze zichzelf maar eventjes voor. Het was zo lastig om iemands naam niet te kennen, hoewel ze wist dat ze nooit zomaar haar naam aan iemand mocht geven, je wist maar nooit. Maar dit meisje had ze eerder gezien en ze vertrouwde het.

Phoebe glimlachte breed tegen Jane en zeï:"Ik ben Phoebe." Ze nam een likje van haar maar een beetje in elkaar geslagen ijsje en glimlachte. Ze streek haar haar uit haar gezicht, zodat het niet in het ijsje zou gaan plakken. "Waar kom jij vandaan?" Vroeg ze geïnterreseerd, met een glimlachje, voordat ze nog een hapje van haar ijsje nam.

ergens anders
WLAN staat voor Wireless Local Area Network, aka Wifi aka draadloos netwerk
----------
Peeta zat op een trap vlak bij de Eiffeltoren terwijl hij Voltz voerde. "Opzitten, V" zei hij, voor hij uiteindelijk het eten gaf. En dat deed hij alleen als Voltz een goed truukje deed. Hij had een fiets geleend en was toen naar het centrum gereden. Wat moest hij anders doen in een stad. Hij had al langs een paar winkels gefietst en had toen een goede WLAN ontvanger gekocht. Een betere dan zijn Alienware-laptop had.

Jake ging in de buurt van een jongen op een van de treden van de eifeltoren gaan zitten. Sera, de koraal slang, liet zich uit zijn jaszak gleiden en slingerde zich om zijn arm. Ze bleef maar va zijn handen naar zijn andere arm kronkelen en weer terug. Tiga en Joey waren alstijd issed dat zij in grote steden niet naar buiten mochten, maar je kon moeilijk met een boa constrictor door parijs rondwandelen. In zijn hoofd liep hij lijsten met chemische formules lang die hij aan het testen was. Ondertussen keek hij een beetje rond op zijn gamakje. alsof hij een doodnormale tourist was.


ohja, hij heeft genetisch gemanipuleede slangen HA take that max

Voltz keek opeens gefascineerd naar een jongen vlak bij en Peeta merkte het net te laat op. Hij kon alleen nog een paar haren van Voltz grijpen toen die ervandoor ging naar de jongen vlakbij. De vos was er razendsnel en besprong de jongen. Peeta had geen flauw idee wat het was, maar blijkbaar wilde V spelen, want hij kwispelde vrolijk.

Jake begon te lachen. Hij wist nog net op tijd een hand achter zich te krijgen om niet om te vallen. sera schoot weg en lag nu sissend naar Voltz naast haar baas. "Leuk dier heb je" zie hij in vloeiend frans tegen Peeta. Regel een van neit opvallen, je van de domme houden. Peeta vond hij neit echt een inwoner van parijs, al kon makkelijk van wel.

oeh het zou grappig zijn als ze Buddys werden en dan neit doorhebben dta ze beiden gemuteerden zijn, en dan opeens komen ze erachter

Jah, en dan gaat Peeta achter Jake aan >: D
=======
Peeta keek even naar de gast die iets brabbelde in een of andere taal en rolde met zijn ogen. Hij lokte Voltz terug met wat voer, maar de vos bleef eerst nog even snuffelen. "V, hier." zei Peeta geirriteerd. Hij vond het irritant dat de vos telkens ervandoor ging zonder iets te laten merken. Hij pakte een fluitje, waarop hij floot. Voltz kwam nu wel aangetrippeld, waarna hij een snoepje kreeg. Zodat hij zou blijven komen.

Jake glimalchte. Geen frans dus. Let's try again "Wat een leuk dier heb je" nu in accentloos engels. Hij liet zijn slang zich om zijn arm krullen. /ze was heel giftig, en tam. Zolang je geen drijging voor Jake was was je geen dreiging voor haar.

jeah

Peeta knikte rustig. Blijkbaar was die gast meertalig. Hij had er nooit iets voor over gehad om zich erg te verdiepen in frans, het was zijn slechte tweede taal, maar nu kwamen er weer een paar woorden boven. Hij gebruikte ze bijna nooit, alleen als het echt nodig was. Zoals net in die winkel. Hij pakte uit zijn zak een metalen balletje met daarin voor de helft kwik en voor de helft lucht. "Das Voltz." zei hij rustig.

Jake knikte "Dit is Sera" hij hield de koraal slang die in zijn handen lag even omhoog. hij streek over haar kopje. Ze was zo mooi, en dodelijk, en grappig. Vanochtend had hij haar gevonden in de koelkast. slapend op een bak ijs. Hij glimalchte.

Newton trok aan de lijn die om Anaïs' hand heen zat en snuffelde aan een aantal lantaarnpalen. Anaïs zelf was bezig met wat genetica op haar PDA. Natuurlijk niet het meest optimale medium, maar ze moest het er maar mee doen. Terwijl ze met haar stylus op het scherm tikte, begon Newt keihard tegen een lantaarnpaal aan te blaffen. Ze trok aan de lijn van haar hond. "Jemig, gek beest." Mompelde ze in zichzelf. "Newt, het is een lantaarnpaal. Kom hier en doe normaal." Schreeuwde ze in het Frans tegen haar kleine langharige chihuahua. Hij kwam vrolijk naar haar toe gehuppeld. De zon weerkaatste op zijn gevlekte vacht en Anaïs glimlachte om het beest. Ze begon weer verder te lopen en te tikken op haar Palm Tx.