De Chihuahuawoestijn-Mexico

Phoebe ontweek de cactus door snel voorover te buigen. Hij scheerde over haar heen en zo kreeg zij geen cactus in haar gezicht. Ze at nog een stukje cactus op en bood een stukje aan Mike aan. Deze keer gooide ze hem niet, maar hield ze hem gewoon beleefd voor. "Wil jij ook een stukje van dit heerlijke plantje dat voor heel veel procent uit water bestaat?" Vroeg ze met een vrolijke glimlach. "Er zitten nu in ieder geval geen stekels meer aan, zie je?" Zei ze.

"Nee dank je," zei Mick. "Als je na gaat denken, eet ik alleen vlees. Ik ben niet als de vos, die beide eet." Hij glimlachte en keek naar een hagedis, de op een andere cactus naar hen zat te kijken.

"Je weet dat de mens van nature omnivoor is he?" Vroeg Phoebe aan Mick. "Je krijgt bovendien last van voedingsstoffen tekort als je alleen maar vlees eet. Hoe krijg jij je vitaminen binnen?" Ze keek Mike nieuwsgierig aan. Hij was bovendien degene die in eerste instantie wou dat ze een cactus open zou snijden. Ze nam nog een hap van haar cactus, die naar water smaakte. Ze vond het wel verfrissend, zo in de woestijn. De sneeuw om haar heen was al bijna helemaal gesmolten.

"Laat ik het zo zeggen," zei Mick. "Ik ben de weergod van een indianenstam in het Amazone-gebied. En die offeren alleen vlees aan mij. Als ze mij ooit planten zullen zien eten, dan weten ze dat ik die god niet ben en heb ik een probleem. Ze kruiden het alleen wel zo, dat ik de vitaminen binnen krijg. Maar ik ben eraan gewend geraakt en ik eet bijna alleen nog maar vlees. En de kruiden, als ik ze herken." Hji glimlachte. En hij was gemuteerd, dacht hij.

"Hmm, ik kan het me toch niet voorstellen. Fruit en groenten zijn best lekker hoor. Nouja, de meesten." Ze dacht even aan witlof en rilde alleen al bij het idee van die bittere groente. Ze at het laatste stuk van haar cactus op. "Wil je dan niet wat drinken. Ik bedoel, het is de woestijn. We willen niet dat je uitdroogt." Zei Phoebe met een glimlachje. Ze pakte de bidon vol met water uit haar tas. "Ik beloof je dat er geen groente of fruit inzit." Zei ze met een brede glimlach.

"Nee dank je," zei Mick en hij duwde de bidon terug. "Ik heb net gedronken en je moet op dit soort plekken zuinig zijn met water, al kan je het laten stortregenen." Hij lachte toen hij twee seconden lang met bakken uit de hemel viel. Nu waren ze lekker doorweekt, maar hem maakte het niks uit. Hij smeerde zijn armen en benen in met zand, zodat hij beschermd was tegen insecten die wilden bijten of steken.

Phoebe knikte en stopte de bidon terug in haar tas. Toen het gestopt was met regenen gromde omdat ze helemaal onder het water zat. Ze maakte het zo warm en droog om haar heen dat het water vrijwel meteen verdampte. Ze had zichzelf al ingesmeerd met tropen- en waterproof anti-insectenspul, dus die beesten zouden haar ook niet graag willen steken. Ze keek Mick aan. "Dus zelfs een woestijn met insecten is beter dan een mooi sneeuwlandschap?" Zei ze toen er toch een paar insecten rondvlogen.