De Chihuahuawoestijn-Mexico

Phoebe strikte de veters van haar wandelschoenen opnieuw, toen ze de top van de berg bereikt had. Ze zette haar handen in haar zij en keek tevreden terug over het stuk dat ze al gelopen had. Ze deed dit omdat ze iets gehoord had over een ingrediënt van de Stof, die zich in een plant hier bevond. Ze had al een heel stuk afgezocht, en ze zou waarschijnlijk nog wel even bezig zijn. Ze veegde haar bezwete handen af aan haar legergroene, korte broekje en begon weer langzaam te lopen.

Mick liep vrolijk door de woestijn. Het was er lekker warm, ondanks de wolk die hij met zich mee liet drijven. Hij had ook geen last van warme kleren. Verderop zag hij een meisje lopen dat hem bekend voorkwam. Over een paar cactussen springend, liep hij naar haar toe. "Hé, ken ik jou niet ergens van?" vroeg hij toen hij naast haar stond. "Oja, jij was in dat laboratorium. Ben je nog steeds van mening dat dat de beste plaats is voor een geheim gebouw waar Stof wordt uitgedeeld?" vroeg hij plagerig. Het was wel een beetje vervelend, maar hij moest het gewoon even zeggen

"Veel beter dan hier. Ik ben al minstens door twee slangen belaagd, en cactussen prikken." Zei Phoebe met een glimlach, waarbij haar witte tanden zichtbaar waren. Ze dronk wat water uit een bidon die zich aan de zijkant van haar rugtas bevond en zette hem toen weer terug. "Maar jij vind dit dus beter dan een prachtig sneeuwlandschap?" Vroeg Phoebe aan Mick, terwijl ze hem bestudeerde van top tot teen. De eerste conclusie die ze trok was dat hij abnormaal weinig kleren aanhad.

Mick begon keihard te lachen. toen hij wat bedaarde, veegde hij de tranen uit zijn ogen en zei: "Ja, inderdaad. En dat je door slangen en cactussen wordt aangevallen, heb je aan jezelf te danken. Wist je echt niet dat die planten prikten?" Hij grinnikte. "Sommige prikken net zo erg als een pijl." Hij hikte nog wat na en keek de ander aan. "Ik heb de vorige keer niet de gelegenheid gehad me voor te stellen, ik ben Mike," zei Mick. Hij stelde zich eens voor met een andere naam, gewoon omdat hij daar zin in had.

"Het ligt niet aan mij, die planten zijn gewoon hartstikke agressief." Zei Phoebe met een glimlach tegen Mick. "En ik heet Phoebe, trouwens." Voegde ze eraan toe. Mike. Ze herhaalde de naam in haar hoofd om hem niet te vergeten. Ze deed dit met alle namen die ze tegenkwam, ze vond het wel zo beleefd om dit altijd te onthouden. Ze haalde de rugzak van haar rug en ging op de grond zitten.

Mick ging naast haar zitten. "Planten zijn niet agressief, ze blijven altijd staan," zei hij en hij mompelde een versje van die indianen. Letterlijk vertaald was het: 'Agressief zijn niet planten, zij eten geen planten. Planten eten geen dieren, planten eten niks. Zij zijn steen, meer niet.' In de zoete taal van de indianen waar Mick bij leefde, rijmde het allemaal. Om de één of andere reden hadden alle volkeren zoiets als rijmen. Dat zat kennelijk in hun bloed.

"Heb je ooit gehood van de Venusvliegenvanger?" Vroeg Phoebe. Ze had een aantal talen geleerd tijdens haar tijd in het lab, het enige wat ze had kunnen ontcijferen was planten niet eten planten, planten eten niet. "Die eet dus vliegen. Jouw rijmelarijmpje klopt niet helemaal." Zei Phoebe standvastig. Ze merkte dat een van haar wandelsokken omhoog gekropen was en ze duwde hem snel weer naar beneden.

"De venus vliegenvanger wordt door mijn indianenvolk niet gezien als planten, maar als een plant met de geest van een dier in het verkeerde lichaam. Dus eigenlijk een dier," legde Mick uit. "De andere planten zijn planten, maar hebben geen leven. Dus eten ze niks. Indianen zijn nogal naïef en verklaren het op die manier. Ik doe de moeite ook niet om het uit te leggen, dat zou een beetje vreemd zijn voor ze. Maar knap dat je het verstond. " hij glimlachte en keek naar Phoebe.

"Tja, als je de wereld rondreist pik je toch een aantal talen op. In het lab trouwens ook. Je wilt niet weten wat die mensen allemaal zeiden." Ze gruwde even en keek Mick/Mike toen aan. "Toch vind ik het vreemd dat ze een plant een dier vinden. Maarja, het is natuurlijk een heel andere cultuur." Zei ze met een glimlachje. Ze streek haar pony naar achteren zodat ze geen wit voorhoofd zou krijgen.

"De indianen zijn best wel heel erg vreemd," zei Mick. "Maar toch," hij liet het sneeuwen, tot er een dikke witte laag lag over een deel woestijn en het meteen ook kouder werd daar doordat de zon er geen effect meer had. "Wat van deze twee verkies je liever?" Zelf ging hij in de warme woestijn liggen, waar je bruin kon worden en het warm kon hebben. "Het enige nadeel aan de woestijn, is dat er geen pinguïns zijn." Hij lachte.

Phoebe prikte een klein gat in de wolken die MickMike had gemaakt en ging rustig in de zon zitten. Het was daar nog steeds een stuk kouder, en als ze een dikke jas aangehad zou hebben, zou ze waarschijnlijk gewoon in de sneeuw zijn blijven zitten. "Ik houd wel van dat glinsterende wit. Bovendien wordt je dan twee keer zo snel bruin." Zei ze met een glimlachje.

"Je bent gek," zei Mick en hij liet de sneeuwstorm verdwijnen. "Maar het is leuk een andere atmokinist te ontmoeten. Als je het mij vraagt, de enige handige uitvinding van dat laboratorium, net als de kogelbestendigheid." Hij lachte en ging achterover liggen, terwijl hij de zon zo liet schijnen dat hij egaal bruin zou worden. "Van sneeuw wordt je haar helaas niet zo snel blond," zei hij. "Ik houd van blond haar."

"Tja, mijn haar is zo zwart als de nacht. Ik denk niet dat dat gaat veranderen." Zei Phoebe met een flauw glimlachje. Soms wenste ze dat ze blond haar had, maar ze wist dat ze dat nooit zou krijgen, hoe lang ze ook in de zon zou zitten of hoe hard ze zou proberen haar haar te bleken. Op haar haar bleef op de een of andere manier bijna geen verf hangen. "En tja, je bent toch al gemuteerd, dan kan je er maar beter het beste van maken."

Inderdaad," beaamde Mick. "Dus dat doe ik. Ik profiteer er zo goed van, dat ik wordt behandeld als een god." Hij lachte en dacht aan de indianen. Maar zij mochten er niks van weten, want dan zou hij z'n leven niet meer echt veilig zijn. Maar hij was de enige die hun taal vloeiend sprak, dus op dat gebied was er geen probleem.

"Hmm, daar komt die arrogantie dus vandaan." Zei Phoebe eerst met een serieus gezicht, maar daarna glimlachte ze plagerig. Ze mocht Mike wel. Ze liet het dunne straaltje zon op haar zwarte haren vallen en voelde hoe deze langzaam warm werden. Ze streek haar pony overnieuw achteruit. Ze had geen zin in een witte streep boven haar ogen.

"Ik zou je pony gewoon laten zitten," zei Mick. "Je bereikt er niks mee, denk ik. Tenzij je iets anders wilt bereiken dan ik denk dat je wil." Hij glimlachte. "Je moet een rivierkreeft niet beoordelen op zijn gedrag, dat is fout." Hij zat voor indiaanse wijsheden, vooral de laatste tijd dat hij weer tussen de mensen leefde.

"Ik wil bereiken dat mijn voorhoofd niet wit wordt, en volgens mij lukt dat op deze manier wel aardig." Zei Phoebe met een glimlachje. "En wat was dat nou met een rivierkreeft? Ik volgde hem niet helemaal. Ik denk dat ik het een stuk beter zou begrijpen als je in gewone, normale taal tegen mij praat." Zei ze met een bedenkelijk gezicht.

Als een rivierkreeft in de aanval gaat, dan is hij in de verdediging," zei Mick. "Het lijkt wel of jij wilt bereiken dat je pony de hele tijd naar achteren blijft liggen, maar dat is niet zo." Hij lachte. "En ik praat normale taal. Als je de taal spreekt, moet je ook zijn uitdrukkingen kennen."

"Dat zijn geen uitdrukkingen. Dat zijn spreuken, dat is heel wat anders, mijn beste." Zei Phoebe tegen Mike, met een klein glimlachje. "Je hebt ook spreuken in andere talen, maar die gebruik je toch niet in het normale leven." Phoebe's pony viel weer voor haar voorhoofd maar, koppig als ze was, streek ze hem gewoon weer terug.

"NEe, het zijn vergelijkingen die elke taal kent, maar meer met de natuur gemoeid," zei Mick. "Van daar de rivierkreeft. We vergelijken zo'n beetje alles met alles om ons heen. Dat is in elke cultuur zo, heb ik gemerkt." hij grinnikte. "Maar in zijn onwetendheid, weet de molrat niet wat boven de grond is."

"Oh, dus ik ben een kreeft, en een rat, en ook nog eens onwetend.'" Zei Phoebe nuchter. "Wat een prachtige complimenten." Ze keek Mike uitdagend aan. Ze wou wel weten wat hij hierop te zeggen had. Hij was haar eigenlijk gewoon keihard aan het beledigen. Ze streek koppig haar zwarte pony weer van haar voorhoofd af. Ze zette nu haar zonnebril erbovenop om hem tegen te houden en ervoor te zorgen dat hij niet terug zou vallen.

Mick zei niks, ze begreep hem wel. Dat moest wel, vond hij, dus ging hij er niet op in. Hij zuchtte en speelde met het zand van de woestijn. "Weet je, in dat laboratorium hadden ze ons ook moeten muteren tegen stekels, dan kon één van ons nu een cactus door midden hakken," zei hij. "Dan hadden we water." Het laten regenen had geen zin, dat zou snel wegzakken in de grond, wist hij.

Phoebe stond op en haalde een vlijmscherp vlindermes uit haar tas. Ze zocht nog een tijdje en vond ook twee dikke leren handschoenen. Ze pakte een cactus vast en sneed er een stuk af. "Vangen." Zei ze doodleuk en ze gooide de cactus op gemuteerde snelheid naar Mike. Ze glimlachte en sneed nog een stuk af voor haarzelf. Van deze haalde ze eerst alle stekels en ontdeed hem van de schil, zodat ze hem gemakkelijk op kon eten. Ze sneed er een stuk af en at het op. Er droop een straaltje water langs haar kin dat ze snel wegveegde met een beweging van haar arm.

Mick maakte snel een tornado, die de cactus terug naar Phoebe slingerde. Hij glimlachte aardig naar haar. "Ik had niet zo'n zin in stekels in mijn gezicht," zei hij doodgewoon en hij lachte.