piramiden van Gizeh- Egypte

gaat wel hoor
------------
Malaya haalde haar schouders op. "Maakt niet uit hoor." Ze merkte de spanning weer op, ze leken allebei geen persoonlijke dingen te willen vragen maar er niet zo heel veel problemen mee te hebben het te vertellen. Het was een vrij ongewone sfeer. Voorzichtig, ze had geen zin in zand in haar broek, ging ze naast Lilly op de grond zitten. Het kon haar niks schelen dat de rest van de toeristen al verder liep naar de volgende piramide. Ze had toch geen zin om achter de Japanners aan te sjokken. Eigenlijk pastte ze er niet eens bij. Ze had geen fototoestel bij en praatte niet ongewoon snel een taal die zelfs zij op die manier niet begreep.

Lilly keek verwachtingsvol opzij naar Malaya. Er hing een bepaalde spanning. Ze vond het fijn dat de toeristen eindelijk doorliepen, want dan zouden ze haar niet meer kunnen horen of zien. Natuurlijk viel het wel een beetje op dat ze daar zo zaten, maar ze had niet het idee dat er gevaar dreigde.

_______________________
ik ben inspiloos

Malaya liet zich achterover in het zand vallen, zich niets meer aantrekkend van het zand. Eigenlijk vond ze het te warm, veel te warm. Even aarzelde ze, bang voor ontdekking. Maar de koppijn van de warmte won het uiteindelijk. Zonder dat zij een opvallende beweging maakte verscheen er een wolkje dat voor de zon ging en waardoor het een klein beetje afkoelde. Het scheelde niet veel, maar genoeg voor haar.
-------
eigenlijk slaat dit nergens op omdat Malaya tegen warmte en kou kan maar ja....

Haha ik vind het niet erg hoor
_____________________________

Lilly keek verrast toen er ineens een wolkje voor de zon kwam waardoor de hitte wat afnam. Met grote ogen keek ze naar Malaya. Dit kon geen toeval zijn! 'Deed... Jij...Dat?', vroeg ze een beetje bang. Ze wist dat mutanten verschillende krachten konden hebben, maar ze had nog nooit iemand er echt een zien gebruiken.

Malaya opende één oog, het liefst zou ze helemaal overeind gaan zitten en Lilly fatsoenlijk aankijken maar dan zou ze er een te groot punt van maken. Nu leek ze heel nonchalant, dacht ze, en zou ze het nog kunnen ontkennen. "Wat? Hoezo?" Oké, dat tweede had ze er niet achteraan moeten zeggen. Dat maakte haar eerste vraag weer zo goed als ongedaan.

Malaya bevestigde zo ongeveer dat zij dat had gedaan. 'Dat...Dat', Lilly schudde even haar hoofd. 'Laat maar. Ik zal me wel wat verbeeld hebben dat jij die wolk liet verschijnen', zei Lilly snel. Het was niet erg makkelijk om over iemands krachten te praten als je niet wist of de ander ook wist dat jij een mutant was.

Malaya's vermoeden werd sterker. Een normaal iemand zou het zo onwaarschijnlijk en onmogelijk vinden dat iemand een wolk liet verschijnen dat het ze niet eens zou opvallen. Iemand die wist dat het kon en het misschien zelf ook wel kon zou het echter heel snel opvallen. Vanuit de lucht kwam een zachte kras en even later kwam er een zwart witte havik op Malaya's schouder zitten.

Lilly keek op toen ze gekras boven zich hoorde. Ze volgde de havik die dichterbij kwam en uiteindelijk op Malaya's schouder landde. Het was een prachtige vogel en haar mond zakte een klein stukje open van bewondering. 'Wauw', mompelde ze. 'Kan je me misschien wat uitleggen?', vroeg Lilly aarzelend. Ze doelde op het feit dat Malaya een wolk had laten verschijnen en er vervolgens een havik op haar schouder landde.

Malaya ging nu echt goed zitten, niet alleen omdat dat makkelijker zat maar ook omdat ze vanaf deze houding makkelijk op zou kunnen springen en wegrennen. "Dit is Ying Yang," zij ze op haar hoede. Even streek ze hem over zijn kopje en kreeg er een zacht tevreden gekras voor terug. Haar hand lag op haar middel waar ze het mes al kon voelen. "En ik zou hetzelfde willen vragen." Nu bedoelde ze dat Lilly meteen had gedacht dat zij die wolk had laten verschijnen.

Lilly keek even aarzelend naar de grond. Kon ze Malaya wel echt vertrouwen? Ze schudde even kort haar hoofd. 'Laat maar', mompelde ze. Ze had er geen zin in dat ze straks iets heel doms zou gaan vragen aan een normaal niet-gemuteerd mens. 'Wat wil je vragen?', vroeg Lilly een beetje argwanend.

"Hetzelfde als jij." Zei Malaya nog steeds rustig. Maar dat was maar schijn. Vanbinnen bestookte ze zichzelf met vragen waar ze de antwoorden niet op wist. Was dit wel een goed idee? Straks was het een gewoon mens, of erger, een Tracker. Maar die sloot ze buiten. Haar blik hield ze op Ying Yang maar vanuit haar ooghoeken bleef ze Lilly in de gaten houden.

Lilly zuchtte. Het was echt niet makkelijk om tegen iemand, waarvan je niet wist wat het precies was, over gemuteerden te beginnen. Toch raapte ze al haar moed bij elkaar en vroeg wat ze al de hele tijd had willen vragen: 'Ben je een gemuteerde?', vroeg Lilly zo kalm mogelijk, maar de adrenaline gierde door haar lijf. Als Malaya toch een tracker bleek te zijn, dan had ze een mega groot probleem en de kans dat ze kon ontsnappen zou dan erg klein zijn...

Malaya had haar mes in een flits van een seconde in haar hand. Hoewel ze dacht dat Lilly een ontsnapte was nam ze het zekere voor het onzekere. Ook stond ze op haar voeten en die stonden in zo'n positie dat ze makkelijk zou kunnen vluchten. Ze wist dat ze binnen enkele seconde een mist kon laten onstaan. Al die dingen gaven haar zekerheid, zelfvertrouwen. "Ja."

Lilly schrok toen Malaya haar mes had getrokken en zó snel was opgestaan dat ze het bijna niet door had. Voor ze het wist stond ze in dezelfde positie als Malaya; op haar voeten, met een mes in haar hand, klaar om weg te kunnen rennen. Haar mes was enige reddingsmiddel als Malaya een tracker leek te zijn, want aan haar kracht zou ze op dat moment niet veel hebben. 'En?', vroeg Lilly een beetje onrustig. Ze bedoelde daarmee wat Malaya was; een tracker of ontsnapte. Ze zette haar voeten stevig op de grond, om weg te kunnen rennen als het nodig was en maakte haar greep op het mes strakker, om zich te kunnen verdedigen als ze niet meer kon vluchten. Er was geen weg meer terug; óf ze had een bondgenoot gevonden óf ze had haar vrijheid zojuist opgegeven.

"Waar was het beginpunt van de ontsnapten?" Malaya had het idee van Jake gekregen. Ze vond het echt een heel goede manier. Een Tracker zou het niet weten en al geloofde ze niet echt dat Lilly een Tracker was wilde ze het zeker weten. In ieder geval zag ze eruit alsof ze eerder zou vluchten dan aanvallen. Maar hoe ze er zelf uitzag wist ze niet. In ieder geval had ze veel ervaring met een mes en was ze al een leven twee gemuteerde.

Lilly keek even onbegrijpend naar Malaya. '' Een laboratorium in Rusland', zei ze nog steeds niet begrijpend waar Malaya heen wou. 'Hoezo?', vroeg ze daarom. Plots begreep ze het. Malaya wou weten of ze een ontsnapte of een tracker was. Ze had het wel slim gevraagd. Lilly ontspande en hield niet meer haar verdedigingspositie aan. Rustig bleef ze Malaya aankijken.

Malaya ontspande ook en stopte haar mes terug in de schede om haar middel. Snel keek ze even om zich heen om te kijken of niemand hun had gezien. Ze dacht van niet. Malaya plofte weer in het zand, overtuigt van de onschuldigheid van Lilly. "Deze woestijn is echt veel te droog," zei ze glimlachend. Snel dronk ze was uit haar veldfles die al meer dan de helft leeg was.

Lucy hart klopte alweer normaal en ze plofte naast Malaya neer. Ze knikte instemmend. Ze vond Egypte echt heel mooi, maar het was er net iets te warm voor Lucy. 'Best slim hoe je me vroeg of ik een ontsnapte was', zei Lucy bewonderend.