piramiden van Gizeh- Egypte

Het leek Lilly wel veilig genoeg om zichzelf voor te stellen aan het meisje en stak haar hand uit. 'Ik ben Lilly', zei ze vrolijk. Ze hoopte zó dat dit meisje gewoon een toerist was en geen tracker. De gedachte dat iedereen een tracker kon zijn was zenuwslopend, maar misschien ook wel een beetje overdreven om je dan heel schuw te gaan gedragen, want je moest juist niet opvallen.

"Malaya." Ze schudde glimlachend de hand van Lilly. Ook nu was ze weer blij met haar Aziatisch achtige uiterlijk, ze zou zo bij die Japanse toeristen kunnen horen. Maar eigenlijk probeerde ze zo veel mogelijk uit hun buurt te blijven. Ze maakte van alles en iedereen foto's en als er iets was wat ze niet wilde was het wel op de foto gezet worden. Dan was er bewijs over de plek waar ze was geweest en bewijs dat ze nog leefde en ze wilde juist zo onopvallend mogelijk zijn.

Lilly glimlachte naar Malaya. Vervolgens keek ze weer naar de piramide. 'Heb je ze al vaker gezien?', vroeg ze een beetje nieuwsgierig. 'De piramides', voegde ze eraan toe. Ze kon Malaya niet goed plaatsen, want ze kon bij de Japanse toeristen horen, maar ze kon ook heel ergens anders vandaan komen.

Malaya schudde haar hoofd. Voordat ze ontvoerd was en in het lab terecht was gekomen was ze niet buiten de omgeving van haar dorpje gekomen. Toen ze ontsnapte had ze dus voor het eerst een andere plek gezien. En ze had het gehaat, Antartica. Nu wilde ze graag veel van de wereld zien, maar er was één plek waar ze nooit meer heen zou gaan. Nog voor geen miljoen. Bij de gedachte begonnen de littekens op haar rug al te steken.

Lilly was blij dat ze nu niet de enige was die voor het eerst de piramides zag. Zonder echt na te denken praatte ze verder. 'Ben je al een keer op Antartica geweest?', floepte ze eruit. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Waarom was ze in hemelsnaam daarover begonnen?! Ze hoopte dat Malaya haar voor gek zou verklaren en weg zou lopen, zodat ze niet nog meer fouten kon maken.

Malaya was meteen op haar hoede. Was dit meisje dat zo onschuldig leek een Tracker? "Hoezo?" Vroeg ze afstandelijk en achterdochtig. Nu kon zij zich wel voor haar kop slaan. Ze had het gewoon moeten laten klinken, nu maakte ze zichzelf juist verdacht. Onopvallend ging ze in een houding staan waaruit ze makkelijk kon wegsprinten. In gedachten vervloekte ze het zand waarin je wegzonk en je jezelf niet goed in kon afzetten. Ook het opwaaiende zand was niet prettig op een vlucht. Tussen al deze mensen was een gevecht ook uitgesloten.

Ookal had Lilly de fout gemaakt door over Antartica te beginnen, schrok ze van de toon in Malaya's stem. Malaya was toch geen tracker? Nee, dat was niet erg logisch, want Lilly kon aan haar houding zien dat ze eerder zou vluchten dan aanvallen. Misschien dacht Malaya wel dat zij een tracker was... 'Eh, ik weet het niet, ik vroeg het me gewoon af. Een vriendin van mij is er een keer geweest', loog ze. Ze beet op haar lip en dacht na. Wat moest ze doen als Malaya wel een tracker bleek te zijn? Vluchten, sowieso, maar zou ze snel genoeg zijn?

Malaya ontspande een beetje, maar bleef wel op haar hoede. Zonder antwoord te geven knikte ze maar, als ze geluk had zou Lilly niet verder vragen. Meestal vergaten mensen een vraag als je ze iets anders had verteld dat wel iets met de vraag te maken had maar geen antwoord was. Maar ze wist natuurlijk niet zeker of Lilly er ook in zou trappen, sommige mensen hadden het heel snel door. Haar voeten stonden al klaar om weg te springen mocht dat nodig zijn en haar hand lag zogenaamd nonchalant op haar middel, klaar om haar mes te pakken.

Lilly begon lichtelijk te blozen. Ze voelde zich zo stom dat ze dat had gevraagd. Waarschijnlijk was Malaya geen tracker, dus dat stelde Lilly wat meer op haar gemak. Misschien iets te veel, want als Malaya dat wel zou zijn had ze een groot probleem. Een beetje ongemakkelijk verplaatste Lilly haar gewicht van het ene been op de andere.

Malaya probeerde snel een onderwerp te bedenken dat onmogelijk naar Trackers, ontsnapte of iets dat daarmee te maken had kon lijden. Ze had echter in de laatste paar jaar, vanaf dat ze in het lab kwam, met bijna niemand een normaal gesprek gehad. En als ze die dan had dan was het met winkeliers of zoiets. Eigenlijk was dit het eerste gesprek dat een beetje bij normaal in de buurt kwam. "Euh..." Malaya glimlachte een beetje verlegen, ze kon echt niets verzinnen. Natuurlijk zou ze over een onnodig onderwerp als leeftijden ofzo beginnen, maar dat was nogal raar en zou er alleen maar op wijzen dat zij een Tracker was.

Lilly lachte een beetje verlegen. 'Dus.... Waar kom je dan vandaan eigenlijk?', vroeg ze zo kalm mogelijk met een lichte nieuwsgierigheid in haar stem, om niet te laten horen dat ze zich nog steeds stom voelde om de vraag die ze daarvoor had gesteld.

Malaya dacht snel na. Zou het kwaad kunnen als ze zei dat ze uit de Filippijnen kwam? Misschien was er wel een register van ontsnapten en stond daarin waar ze vandaan kwam. Ze bestuurde het meisje nog eens goed. Eigenlijk zag ze er helemaal niet uit als een Tracker, maar ze moest niet op het uiterlijk afgaan. Maar ze besloot toch maar gewoon de waarheid te vertellen, ze kon zo snel geen erge gevolgen bedenken. "De Filippijnen. En jij?"

De Filippijnen, wauw, dacht Lilly. Ze ahd er wel eens van gehoord en over gelezen bij aardrijkskunde, maar nog nooit iemand ontmoet die daar ook echt vandaan kwam. Voor ze veder af kon dwalen met haar gedachten dacht ze aan Malaya's vraag van waar zij vandaan kwam. 'Verenigde Staten', zei ze een beetje beschaamd. Ze wist heus wel dat er genoeg vooroordelen over Amerikanen waren, zoals dat ze dik waren en van alles alleen maar XL hadden enzo, daarom dat ze het nooit echt leuk vond om te zeggen dat ze daar vandaan kwam. 'Uit Tennessee', voegde ze er aan toe. Weer zoiets stoms om te zeggen! Waar zat ze echt met haar hoofd vandaag? Als Malaya een tracker was dan had ze haar sowieso door en dan had Lilly een groot probleem....

Malaya glimlachte en knikte maar alsof ze wist waar Tennessee lag. Ze had nooit opgelet bij aardrijkskunde. Gedeeltelijk omdat ze had gedacht nooit meer van de wereld te zien dan haar dorpje en de omgeving. Nu vond ze dat het handig was geweest als ze een beetje topografie had geleerd. Of in ieder geval een kaart goed kon lezen. Het ging wel, maar vaak pas na een paar keer verdwalen. "Mooie plek?" De laatste tijd was ze op zoek naar mooie en bijzondere plekken over de hele wereld. Als ze dan toch moest vluchten kon ze ook wel een beetje sighseeing doen.

Lilly dacht terug aan Memphis, hoe het daar was. 'Dat ligt eraan wat je mooi vindt', zei ze nog steeds nadenkend. 'Het is niet een heel drukke stad en zeker niet zoals New York', zei ze om Malaya geen hoge verwachtingen van Memphis te geven. Zelf vond ze het niet heel erg dat Memphis niet zoals New York was, want ze hield wel van een beetje rust. Er waren genoeg winkels om aan spullen te komen, maar als je echt shopverslaafde zou zijn, dan was Memphis niet echt dé plek om heen te gaan.

"Fijn." Malaya glimlachte oprecht. Ze was in New York geweest en had het niks gevonden. Veel te druk, veel te veel mensen. Ze kon absoluut niet door een menigte lopen, het leek dan of iedereen ineens de andere kant opging en haar tegenwerkte. Ook waren er minder ogen en minder kans op Trackers. Misschien moest ze eens een lange trektocht door Amerika maken. Al zou ze best opvallen met haar Aziatisch-achtige uiterlijk. Haar vader was een Aziaat en haar moeder een Amerikaan.

Lilly was blij om te horen dat Malaya het fijn vond dat Memphis niet zoals New York was. Sommige oude vriendinnen die ze kende uit andere steden zaten maar te zeuren dat er in Memphis te weinig mensen waren en te weinig winkels, maar Lilly zelf had daar totáál geen moeite mee. Ze merkte dat ze Malaya vertrouwde en ontspannen was. De kans dat ze een tracker was, was zó klein. Natuurlijk kon ze ook een gewoon mens zijn, niet gemuteerd dus, maar iets gaf haar het idee dat Malaya gemuteerd was. Ze wou er over praten, maar hoe kon je in hemelsnaam over zoiets beginnen bij iemand waar je het niet eens 100% zeker van wist?

"Misschien ga ik er wel een keer langs." Malaya voegde Memphis bij de lijst in haar hoofd van plaatsen die ze nog eens moest bezoeken. Die werd al behoorlijk lang, maar dat maakte haar niet uit. Haar plan was namelijk de rest van haar leven te blijven reizen, het was alleen jammer dat andere mensen ook plannen hadden die niet met die van haar samen gingen. Maar ook daar had ze een keuze over gemaakt. Liever dood dan weer gevangen zitten.

Er kwam een beetje een trotse glimlach op Lilly's gezicht. Niemand had ooit zich geïnteresseerd voor de stad waar zij leefde. Nu ze zo een beetje over Memphis hadden gepraat, miste ze het steeds meer. Vooral haar ouders. Of, naja, haar adoptieouders. Wat zou er toch gebeurt zijn met haar echte ouders? Het klopte ergens gewoon niet! Er kwam een verdrietige uitdrukking op Lilly's gezicht, zonder dat ze het zelf doorhad.

Er kwam een beetje bezorgde uitdrukking op Malaya's gezicht. "Gaat het wel?" Er leek iets mis te zijn met Lilly, ze leek wel verdrietig. Waarschijnlijk ging het haar niets aan, maar ze was wel nieuwsgierig en wilde haar best helpen. Al zal haar dat misschien niet lukken, dat hing van het probleem af.

Met vochtige ogen keek Lilly nar Malaya. 'Nee, ik mis het gewoon', loog ze. Eigenlijk was het niet helemaal gelogen. Malaya zou denken dat ze Memphis bedoelde, maar met 'het' bedoelde ze natuurlijk het gevoel dat ze miste bij haar adoptieouders. Het warme gevoel van een familie. 'Alles oké', zei ze zacht en probeerde te glimlachen.

Malaya keek begrijpend en sloeg een beetje aarzelend haar arm om de schouders van Lilly. "Ik mis thuis ook," fluisterde ze. Ze durfde niet goed meer terug te gaan omdat ze bang was dat de Trackers wisten dat er een ontsnapte uit de Filippijnen kwam. Ook had ze de leegte doodeng gevonden. Alle spullen stonden nog in het huis, maar haar ouders waren er niet.

Een beetje onbegrijpend keek Lilly naar Malaya. 'Hoe bedoel je dat je thuis ook mist? Ben je er al lang niet meer geweest?', vroeg ze terwijl ze vragend naar Malaya keek. Ze vond het wel fijn dat Malaya haar arm om haar schouders had geslagen. Ze had de laatste tijd vreselijk behoefte gehad aan een vriendin, maar had met niemand echt een goed gesprek kunnen voeren. Het gevoel dat Malaya een ontsnapte kon zijn werd steeds groter. Lilly probeerde op ongewone dingen te letten die alleen een gemuteerde zo kon doen, maar tot nu toe had ze nog niks kunnen ontdekken.

Malaya schudde alleen maar van nee. Ze was er eigenlijk een tijdje geleden nog geweest en had Ying Yang en wat spullen meegenomen maar had toen nog onbewust het besluit genomen er nooit meer te komen. Vanwegen het gevaar voor Trackers en de herinneringen. Het allemaal gaan uitleggen aan Lilly deed ze maar niet. Dan zou ze misschien iets stoms gaan doen zoals huilen. En ze wilde de Trackers en het lab niet dat genoegen doen. Al hadden ze dan haar hele wereld afgepakt, ze zou sterk blijven.

'Sorry, ik vraag soms iets wat te persoonlijke dingen', verontschuldigde ze zich. De vraag over of Malaya een ontsnapte was brandde op Lilly's tong, maar ze was zo verstandig om hem nog niet te stellen. Ze haalde de arm van Malaya weg, want ze wou niet dat Malaya haar zielig vond. Ze plofte neer op de droge grond om weer naar de piramide te staren. Haar bewegingen gingen net iets sneller dan een normaal mens en dat besefte ze zich maar al te goed. Ze hoopte dat Malaya het door zou hebben, want ze wist wel echt bijna zeker dat ze geen tracker zou zijn. Die waren anders, tenminste dat dacht ze, want eigenlijk had ze er niet veel ervaring mee, maar ze vertrouwde Malaya.

______________________________________

Volgens mij is dit een best wel vaag stukje van mij xD