piramiden van Gizeh- Egypte

iedereen kent ze wel, nouja iedereen kent in ieder geval piramiden wel. De piramiden van Gizeh zijn een van de bekendste en oudste bouwwerken op aarde door mensen gemaakt. ze liggen ongeveer 8 kilometer ten zuidwesten van de stad Gizeh. bij de piramiden ligt de bijna net zo bekende Sfinx. de grote kat met het hoofd in de vorm van een farao. het is er overdag vaak erg druk met toeristen. (als je nog meer info wilt, zoek het op op google :p)

regels: niks stukmaken, er zijn altijd wel bewakers die je tegenhouden

Jean-Ann liep tussen de toeristen door, op zoek naar Ontsnapten, het leek haar best logisch dat ze zich zo tussen de toeristen mengden en Tracker vloog boven haar, op zoek naar gemuteerden, die hij met zijn gemuteerde ogen kon opsporen, op het moment zag hij alleen Jean-Ann en een aantal toeristen die omhoog wezen naar de roofvogel.

Dolly had een strooien hoedje op met een lila lint eromheen tegen de zon. Ze had een erg witte huid en die kon niet goed tegen de felle zon in Egypte. ze had een zelfde lila kleurig hemdje aan met eronder een kort wit rokje. in deze outfit leek ze hoogstens iets van 12 ofzo, dat was ook precies de bedoeling. ze liep tussen de toeristen door en stopte soms even om naar de grote piramiden te kijken.

Tracker landde op Jean-Ann haar schouder toen hij een andere gemuteerde opmerkte, Hij fladderde weer op en vloog richting een meisje met lila in haar kleren, waar hij omheen bleef cirkelen. Jean-Ann volgde hem.

Dolly keek verbaasd op van de vogel die opeens om haar heen vloog maar ze dacht niet dat het veel goeds voorspelde. waarom koos hij haar uit de tientallen toeristen hier? ze keek vlug om zich heen en verdween ergens in een groepje mensen terwijl ze probeerde de vogel kwijt te raken. Alik, die op haar strooien hoedje niet echt opviel, keek argwanend naar de vogel en Sly deed met hem mee.

Toen Jean-Ann voor het meisje stond stak ze haar arm uit, waar Tracker op ging zitten. Zijn paarsachtige ogen gingen van de hagedis naar de kameleon, en terug. Jean-Ann zelf zag deze dieren niet, vooral omdat ze gefocust was op het meisje zelf "Tracker hier vind mutatie in jouw bloed..." mompelde ze.

Dolly deed vlug een stap achteruit toen ze bijna op het meisje botste. ze was even verbaasd, maar keek toen met een felle blik naar haar. ze twijfelde er niet aan dat het meisje loog. ' en wat dan nog?' zei ze vals. de meeste mensen zouden zoiets niet verwachten van zo'n jonglijkend meisje. Alik keek naar de roofvogel en ging alvast klaar zijn voor de aanval, terwijl Sly van kleur veranderde en achter de hoed glipte.

"Ach, een aantal van de gemuteerde bevolking loopt hier zonder toestemming rond, dus misschien ben jij een van hen..." Zei Jean-Ann kalmpjes, niet dat ze echt verwachte dat het meisje zomaar toe zal geven, maar het was te proberen. " Dit nodig?" zei ze en haalde een voorraadje van de stof uit haar zak.

Dolly begreep dat het meisje niet zeker wist of ze bij die gemuteerde bevolking zonder toestemming hoorde, dus besloot ze zich maar van de domme te houden. ze keek met een vies gezicht naar de Stof en zei:' nee bedankt, als ik eerlijk mag zijn ziet het er niet echt lekker uit.' ze zou het liefste het de stof uit haar handen hebben gegrist, maar ze wilde haar dekmantel niet zomaar opgeven. ze begon aardig goed te worden in het spelen van een klein meisje. het enige waardoor ze was opgevallen was die vervloekte vogel.

"Misschien ga je nu praten..." zei Jean-Ann zacht en richtte een van haar dolken op de nek van het meisje, ze mocht nog zo jong zijn, maar haar hield je niet voor de gek. Als het een Tracker was, had ze dat meteen gezegd, dus moest ze wel een Ontsnapte zijn, andere gemuteerden waren er niet. Een aantal toeristen snakten naar adem toen ze de dolk zagen, maar Jean-Ann zorgde voor een beetje extra zwaartekracht, waardoor ze zo verward raakten, dat zelfs de bewaking niet dichter bij kwam.

Dolly bleef kalm staan toen de dolk op haar keel werd gericht. haar gedachten werkten op topsnelheid om haar uit deze situatie te halen. ze onderbrak de lucht, zodat de mensen om hen heen de geluidstrilingen niet konden ontvangen die binnen de cirkel werden gemaakt. (kan dat?) ' ben je gek bitch, je verprutst mijn hele dekmantel, de baas zal er niet blij mee zijn als ik vertel dat door jou een ontsnapte is ontkomen.' zei ze kwaad sissend. het was een gevaarlijke optie, maar het was de eerste die binnengekomen was en ze had niet te lang kunnen nadenken.

ik vind van wel


Jean-Ann speurde haar geheugen af, wat was het fijn dat ze al van het begin af aan bij het lab werkte, al was ze daar eigenlijk te jong voor, haar vader had zo'n hoge functie... Ergens heel ver terug, vond ze een blond meisje, dat veel jonger leek dan ze was... Nu ws nog de vraag of deze gemuteerd werd, of muteerde... "Leugenaar..." mompelde ze alvast, dit was een linke zet als het meisje wel een tracker was, dat zou haar haar baan kunnen kosten, maar het was het proberen waard.

Haar hersenen bleven razendsnel nadenken om weer iets nieuws te verzinnen. als het meisje zeker wist dat ze een leugenaar was, maakte het ook niet uit of ze bleef doorzetten, ze zou dan toch wel gepakt worden, maar als ze het niet zeker wist.... Ze keek met een mogelijk nog bozere blik naar het meisje en zei:' hoezo leugenaar.... wil je zeggen dat ik geen tracker ben?' de hagedis op haar hoed siste boosaardig alsof hij begreep wat zijn vriendin probeerde te doen.

"Ja, als je een tracker was had je dat meteen gezegd, maar ik kan je wel testen..." zei jean-ann zacht en gewaagd terwijl ze vervolgde " Wat waren de laatste woorden van de brief die we allemaal gekregen hebben?" vroeg ze, dit was een slimme zet, vond ze zelf en ze ging in haar hoofd na wat de echte woorden waren; Ik hoop dat jullie, als Trackers, deze rebellen kunnen opsporen, en aan mij kunnen leveren.

' eehh dekmantel... weet je nog. ik ben niet zo dom om midden in een menigte met een mes te gaan zwaaien.' zei ze arrogant. ' en sorry hoor, ik wist niet dat we die hele brief uit ons hoofd moesten leren.' zei Baby Doll nijdig. ze paste nu wel op, want het was een grote kans dat het meisje een andere vraag zou stellen of gewoon haar nu al zou aanvallen. Ze wist dan wel meer van Trackers en het lab dan de meeste ontsnapten, maar niet zulke persoonlijke dingen.

"Dat was wel slim geweest, dan hoefde je je niet te bewijzen. " Zei Jean-Ann serieus en stopte haar mes weg. Tracker slaakte een kort kreetje, wat bij Jean-Ann argwaan opwekte, misschien herkende de vogel iets aan haar, of vertrouwde ze haar niet, net als zijn baasje. "Op hoop van zegen..." mompelde ze tegen de vogel en trok haar zwaard, iets waar de verwarde menigte van schrok.

Baby Doll was opgelucht dat ze het mes wegstopte, maar spande zich meteen al weer toen de vogel een kreet slaakte. ze zag het zwaar getrokken worden en maakte een mistbank om het hoofd van het meisje. tegelijkertijd bracht ze haar voet omhoog en trapte ze snel en hard richting haar buik. Alik rende naar de rand van het hoedje en sprong richting de vogel. hij rolde zich in de lucht op en zette de stekels van zijn harde panters nog een extra omhoog.

"Tracker..." zei Jean-Ann zoals meestal als ze zijn hulp nodig had, maar de vogel had het druk met het opvliegen om de hagedis te ontwijken waardoor J-A een trap in haar maag kreeg, hierdoor klonk er een zacht 'oef'. Daardoor werd de vogel weer gealarmeerd en zij wapperde met zijn vleugels de onnatuurlijke mist weg. Jean-Ann, die haar zwaard had laten vallen, trok een paar gifpijltjes, pas dodelijk bij een grote dosis van het gif, maar ze konden aardig wat pijn en hallucinaties opwekken. De pijltjes schoten door de lucht , op verschillende hoogtes, zodat ze moeilijk te ontwijken waren.

Baby Doll had zich al omgedraaid om weg te rennen toen er een pijltje in haar been en eentje in haar schouder belandde. ze gromde en wierp een blik op de pijltjes. vlug trok ze ze eruit en gooide ze naar het meisje. waarschijnlijk had het niet veel effect, maar het was altijd het proberen waard. ze schoot tussen de menigte door, de lucht wat opzij duwend zodat ze minder weerstand ervan had. Alik zou zich wel redden, die zou later wel bij haar komen. ze stuurde een tornadotje over het zand, die dat opslurpte en met de kleine, maar vlijmscherpe steentjes in zich richting het meisje bewoog.

Jean-Ann kon de pijltjes ontwijken, maar de kleine tornado niet, de steentjes haalden haar kleren open en maakten pijnlijke schrammen op haar benen, gelukkig kon ze er snel uitstappen,ze liet het meisje gaan, voor deze keer... Als haar krachten beter ontwikkeld waren zal ze haar terug pakken, dat was zeker.

New

Malaya keek bewonderend naar het reusachtige bouwwerk. Een tijdje geleden had ze besloten dat als ze dan toch op de vlucht was ze ook wel een beetje van de wereld mocht zien. De piramiden hoorden daar natuurlijk bij en ze was onder de indruk. Ook gingen er hier elk jaar duizenden toeristen heen en dat was een goede dekmantel. Ying Yang cirkelde hoog boven haar en hield het allemaal in de gaten. Maar Malaya lette nu niet op hem, ze was veel te druk bezig elke centimeter van de piramide te bekijken.

Lilly keek naar de enorme piramide. Ze hield niet zo heel erg van de hele erge warmte, maar ze had het er voor over om even uit het hotel te komen om de historische bouwwerken te kunnen bekijken. Eenmaal aangekomen bij het reusachtige bouwwerk keek ze om zich heen of er verdachte mensen rondliepen die trackers zouden kunnen zijn, maar dat kon je natuurlijk niet echt zien. Toch deed Lilly dit altijd wel, gewoon om zichzelf een beetje op haar gemak te stellen en zich niet abnormaal te gaan gedragen.

Malaya besloot dat ze deze kant van de piramide wel genoeg had gezien, ze moest het niet gaan overdrijven. Dus liep ze met haar blik nog steeds op de piramide gericht een paar passen naar links. Ze had beter kunnen kijken waar ze liep, want ze botste tegen een meisje op (Lilly). Even probeerde ze haar evenwicht terug te vinden, ze had er geen zin in het zand te vallen. Gelukkig lukte dat, anders had ze vanavond het zand uit haar schoenen kunnen gaan kloppen. "Sorry." Mompelde ze een beetje beschaamd.

Lilly keek even geschrokken naar het meisje dat tegen haar opbotste, maar toverde meteen weer een glimlach op haar gezicht. 'Geeft niet', zei ze lief. Meteen merkte ze dat ze het meisje al te veel vertrouwde, ze zou veel schuwer moeten zijn, maar zo was Lilly gewoon niet. Lilly bekeek het meisje even snel. Ze zag er niet uit als iemand die haar kwaad zou willen doen, maar Lilly's inschattingsvermogen was dan ook niet zo goed. 'Mooi hè?', vroeg ze terwijl ze weer naar de piramide keek.

"Absoluut." Malaya glimlachte en keek weer bewonderend naar de piramide. Ze kon het zich niet voorstellen hoe mensen die een paar duizend jaar geleden hadden gebouwd, zonder de techniek van nu. Toen ze besefte dat ze wel erg vrolijk was probeerde ze dat ongedaan te maken, niet zozeer de vrolijkheid maar de openheid. Ze had het gevoel dat niemand haar kwaad zou willen doen. Waar was haar afstandelijkheid gebleven. Met heel andere ogen keek ze nu naar de piramide, waarom had die zo'n uitwerking op haar? Waarom voelde ze zich zo veilig? Dat mocht niet, dat kon niet. Met gedwongen wantrouwen keek ze naar het meisje.