Zuidelijkste Kust van Zuid Afrika

Malaya grijnsde breed en glunderde. Haar plan had gewoon gewerkt. Het voelde goed dat ze, heel even dan, slimmer was dan Jake. Of nou ja, een idee had gehad waar hij niet op was gekomen. Eigenlijk was het een beetje een stomme trots, maar ja. "Wat ga je nu doen?" Ze liep nieuwsgierig achter hem aan. Dat ze alleen maar in de weg zou lopen vermoedde ze al.

Jake glimalchtte en pakte een klein kistje met injectie spuiten "Ik moet een paar monsters nemen. Maar geen angst, ik ga hem neit vermoorden" hij pakte een spuit en gaf het visje een injectie waardoor hij gelijk kalm werd en 'bewusteloos' wat in dit geval inhield dat hij eruitzag alsof hij sliep aleen bewogen zijn kiewen nog. Jake deed een handschoen aan en hield het visje vast in een hand en pakte een kleine spuit en begon een minihoeveelheid bloed af te nemen.

Malaya keek geïnteresseerd naar Jake's handelingen op de vis. Het leek geen kwaad te kunnen, maar het gaf haar toch een raar gevoel. Eigenlijk deed het haar denken aan wat er met hun was gedaan. Al was dit duidelijk een heel stuk voorzichtiger en wist ze niet precies wat er met haar was gedaan liet het een rilling over haar rug lopen.

Terwijl hij gestructureerd en onschadelijk bezig was met allerlij snelle field onderzoeken waaronder het controleren van de gezondheid van de vis en het inbrengen van een onopvallende chip praatte Jake rustig door "Ik doe onderzoek naar natuurlijke mutaties. Wat is er anders aan deze soort dan de andere die hij origineel was?" hij glimalchte "Misschien ontdek ik een nieuw bestandeel van de stof en anders gewoon dingen over mutatie"

Malaya knikte maar, ze begreep niet heel veel van wat hij zei maar ze begreep Stof en mutatie. Hoe vervelend de flashbacks ook waren, ze begreep wel dat hij met iets goeds bezig was en de vis geen onnodig kwaad deed. Ookal leek hij er zelf niet zeker van te zijn hoopte zij heel erg op een nieuwe Stof. Dat zou haar de kans geven een 'normaal' reizigers leven te leiden. Zonder de voortdurende twijfel tussen naar Trackers toe gaan om Stof te stelen of ze te ontlopen.

Na een poosje pakte jake een soort doorzichtig stukje kunststof "Een soort pleister die oplost in water en onschadelijk is" hij plakte hem op de plaats op de vis waar hij met naalden in geprikt had en leit het diertje terug in eht water. Hij bleef een paar seconden in zijn coma toestand liggen voor hij wakker werd en wegzwom naar de andere vissen. Jake deed ze handschoenen uit en deed de bloedmonsters meteen in een soort minikoelboz.

Malaya keek de vis na en vroeg zich af waarom zij niet gewoon vrij waren gelaten, of in ieder geval voorzichtig waren behandeld. Ze dacht namelijk niet dat de vis nog ergens last van zou hebben, terwijl bijna iedereen van de ontsnapten wel ergens een litteken had zitten. En dat waren dan alleen de lichamelijke dingen, veel waren doodsbang geworden of hadden zelfs een fobie.

Jake ging als en reflex met een hand door zijn haar "Ik vraag me af wat de mutatie van deze vissen inhoud. Ik weet aleen dat ze gemuteerd zijn, en dat ze wonder boven wonder niet onderzocht worden door anderen." hij keek naar de vissen "ik ben een van de weinigen buiten Antarctica die zich hierin interesseert."

"Denk je dat je hierdoor dichterbij een nieuwe Stof komt?" Dat was eigenlijk het belangrijkste voor Malaya. Elk ander onderzoek was leuk enzo, maar onbelangrijk voor haar. Zonder een nieuwe Stof zou het toch allemaal te laat voor haar zijn. Ook maakte het haar in tegenstelling tot Jake niet veel uit waardoor die vissen gemuteerd waren. Maar dat zou ook kunnen komen omdat ze gewoon lang niet zo slim was als hem.

Jake knikte "Zoals je ziet hebben deze vissen geen stof nodig om niet dood te gaan. Oftewel, ze meoten iets in zich of hun omgeving hebben dat de mutatie in stand houd" hij ging met zijn benen over elkaar op een rots zitten. aleen een ringbaardje en hij kon les geven op een universiteit. "wij zijn eerste generatie mutatie, en hebben de stof neit van nature. Maar dit is mischien wel tiende generatie mutatie. Ze hebben van nature de stoffen in zich de voorkomen dat hun lichaam hun bestaan opheft."

Malaya glimlachte. Straks had ze geholpen de Stof te maken, dat zou wel heel speciaal zijn. Even liet ze de informatie op haar inwerken en dacht erover na. Ze kwam verbaasd tot de conclusie dat ze het snapte. "Dat snap ik." De verbazing was duidelijk te horen in haar stem. Hoewel ze niet dom was vond ze nu ook niet dat ze zo slim was. Slim genoeg om onder deze omstandigheden te overleven.

Jake glimalchte "Al zal het kleine beetje informatie dat ik hieruit kan halen de fake-stof aleen een verbeteren en neit voltooien, het is al wat" hij glimnlachte "En als ik deze monsters heb uitgeplozen en de fake-stof op een juiste manier heb aangepast kan ik weer verder met mijn zoektocht over de hele planeet op zoek naat mutaies die gecreerd zijn door wat anders dan straling."

Het duizelde Malaya weer even. Ze was tenslotte al een hele tijd niet meer naar school geweest. Net als Jake trouwens. Hoe kwam hij aan al die kennis? "Hoe kan het dat je zoveel weet?" Hmmm, dacht Malaya, dat klonk eigenlijk best wel dom. Dat het de fake-stof alleen maar zou verbeteren snapte ze wel, en ookal was dat niet goed genoeg was ze er blij mee. Misschien zou je er dan wel mee kunnen blijven leven. Alleen dan met bijvoorbeeld koppijn.

Jake grinnikte "Ik heb een verklaring bestaande uti drie stappen. 1) Ik heb een IQ van 150 2) ik had al bijna mijn VWO gehaald voor ik opgepikt werd en naar het lab gesleept en 3) je meot iets doen als je nooit met het vliegtuig gaat in verband met douane" hij knikte naar de slangen "En een niet-vliegtuig reis van noord rusland naar zuid-afrika duurt wel erg lang kan ik verzekeren. Ook zit ik vaak in azie en zuid-amerika. allemaal met trein bus en boot. Dus ik heb veel vrije tijd."

Malaya kon er weer niet tegen op. Aan de ene kant was het irritant dat hij overal een antwoord op had maar aan de andere kant had ze het gevoel dat ze veel van hem leerde. "Ik zit meestal in Azië." Het was een vrij rare stap, maar ze had het gevoel dat ze iets moest zeggen. Wat haar IQ was had ze geen flauw benul van. Daar deden ze waar zij vandaan kwam geen tests naar. En als ze aan het reizen was deed ze meestal iets nutteloos.

Jake glimalchte "Ik ook, ik het aziatische deel van rusland vooral, en china" hij glimalchte. "Hoeveel talen spreek jij?" vroeg hij daarna eerst in eht russchisch en toen nog een keer in het chinees, en voor de goede orde als laatste nog een keer in eht engels.

Malaya glimlachte breed, ze sprak opzich best veel talen. "Filipijns, Engels, Chinees en een klein beetje Indisch en Japans." Op school in de Filippijnen hadden ze best veel talen gehad. Vooral omdat veel jongeren uiteindelijk wegtrokken om naar de grote steden in de landen er omheen. Vooral Sjanghai en Beijing waren populair. Vandaar dat Chinees het meest gegeven werd.

Jake glimalchte "Chinees, Engels, Russisch, frans, spaans, portugees, italiaans, japans en mijn moedertaal portugees. Ook kan ik ook wel een paar woorden Duist, Welsch en Gaelic" hij glimalchte "Probeer maar eens te raden waar ik van nature vandaan kom. Als je het raad dan ben je de eerste die het goed heeft " hij glimalchte vrolijk naar haar. Hij vond dit grappig. Niemand verwachtte dat hij uit brazilie kwam. Al lagen zijn roots vast elders, hij was in een braziliaans weeshuis te vondeling gelegd.

"Nou, als Portugees je moedertaal is." Malaya dacht even na, Portugal was niet zo groot en in Brazilië spraken ze ook Portugees. Toen ze daar even was geweest had ze dat in het Engels gevraagd. "Portugal of Brazilië. Ik zou je ook wel willen vragen waar ik vandaan kom maar ik denk dat ik dat al verraden heb." Er was geen enkel ander land waar ze Filippijns spraken.

Jake lachtte "Half goed, brazilie" hij keek naar zijnn bleke arm "Maar zoals je misschien al ziet zullen mijn ouders of grootouders ergens anders vandaan ziijn gekomen, al heb ik geen enkel vermoeden waarvandaan" hij grijnsde "I'm an Orphan" kwam er rustig uit. Hij had nooit ouders gehad. dus, down-to-earth dat hij was, had hij geen enkel probleem met het niet kennen van hen. Ze hadden toch neit genoeg om hem gegeven om hem te houden, dus hem in een weeshuis gedumpt, wel ja.

Malaya glimlachte, blij dat ze het, half, goed had. "Ik ben ook geen volbloed Filippijn. Mijn moeder was Amerikaans." Ze was erg blij dat ze opgegroeid was in de Filippijnen. Hoewel Amerika een mooi land kon zijn vond ze het meestal maar niks. De mensen waren er bijna net zo chagerijnig als in Nederland. In de Filippijnen werd je door bijna iedereen op straat gegroet en had je bijna altijd een goede band met je buren. Soms at je bij hun en omgekeerd. Dat mistte ze soms wel een beetje, maar ze was altijd al afstandelijk geweest en had dus nooit zo'n goede vrienden gemaakt.

Jake glimlachte "Weetje, heb jij ook wel eens dat je ondanks dat je er niet aan wilt denken je afvraagt wat voor een iemand je geworden zou zijn als je niet meegenomen was naar het lab? Ik zou in een jaar mijn VWO afhebben en dan waarschijnlijk met een beurs een universiteit of some kind inkomen, maar ik zou niet kunnen bedenken wat ik daar zou moeten doen. " hij glimalchte "Alles wat ik nu doe heeft te maken met onze mutaties. Ik doe tests, neem monsters en doe onderzoek. allemaal in het teken van mutaties."

Malaya knikte. "Maar dan op een iets andere manier." Ze aarzelde, ze wist niet of ze het wel wilde vertellen. Hoewel ze Jake wel vertrouwde was dit iets persoonlijks en ze kende hem nog niet zo lang. Zij vroeg zich af wat er van haar ouders was geworden. Ook kon ze het zich niet voorstellen hoe ze zou zijn geworden. Er zaten soms gaten in haar geheugen, ze wist bijvoorbeeld niet meer hoe haar ouders eruit zagen. Of hoe ze precies was geweest. Afstandelijk, ja, maar net zo erg als nu of minder?

Jake zuchtte "De enige manier is een vervanging van de stof krijgen en dan misschien proberen dat lab uit te schakelen?" hij zuchtte. Zijn slangen waren inmiddels uit het water en hadden zich over en op en om hem gedrapeerd. Aleen zijn gezicht en delen van zijn amren en benen waren niet met slang bedekt.

Malaya was half blij dat Jake niet doorvroeg en half dacht ze dat ze een kans om haar hart te luchten had gemist. Even grinnikte ze toen ze Jake met zijn slangen zag. Al zat er maar weinig vreugde in haar lach. Ying Yang zat op haar schouder en dat gaf haar een veilig en vertrouwd gevoel. Hij zorgde ervoor dat ze toch nog een beetje een band had met haar verleden. "Misschien." Malaya wist niet hoever de ontsnapte precies waren met een vervanging voor de Stof uit te vinden.