Klein labaratoriumin het noorden van Rusland-Begintopic ontsnapten

In dit lab komen de ontsnapten samen om een stof te ontvangen die de pijn verlicht van het leven zonder de Stof. Ook krijgt iedereen een naald van de echte Stof. Er zijn er net genoeg meegenomen om er iedereen een te geven. Verder moeten ze het zelf uitzoeken. Deze spullen worden geleverd door 5 vrouwen in labjassen achter tafels. Niemand weet wie de vervangende stof ontwikkeld heeft. Hij of zij laat zich hier ook niet zien.

Regels: Alleen ontsnapten

Phoebe stapte het labaratorium binnen en deed haar jas uit. Ze klopte wat sneeuw uit de bontkraag en hing hem op een verdwaalde kapstok. Ze liep richting een van de rijen voor de tafels waar vrouwen spuiten in pakketjes verpakten en afgaven. Het was alsnog koud binnen en ze trok haar vestje nog wat dichter om zich heen terwijl ze naar de tafels schuifelde.

Sarah had de kraag van haar jas hoog opgetrokken. Het sneeuwde buiten en glinsterende vlokjes sierde haar vuurrode haar. Het hing los in krullen over haar schouder. Ze opende de deur van het labaratorium en veegde haar voeten voordat ze door liep. Ze keek even rond en zag een meisje al bij de tafels staan. Ze trok haar jas uit en hing die op een kapstok. Ze trok haar kleren iets rechter, een simpel wit t-shirt met een zwart leren jasje erover heen en een strakke zwarte spijkerbroek. Alles liet haar figuur goed uikomen. Ze liep langzaam naar de tafel toe. Ze vond het vervelend dat ze hier zulke dikke kleren moest dragen. Ze hield juist van het heerlijke warme weer dat was ook de rede waarom ze straks weer naar Spanje zou vertrekken.

Mick liet zichzelf beschijnen door een warme zon, door een gat in de wolken, omdat hij nu anders dood zou vriezen in de sneeuw. Hij had alleen een T-shirt en een broek kunnen stelen op zijn weg hierheen, maar hij had alles over voor de stof om zijn pijn te verlichten. Zijn surfplank had hij op zijn rug gebonden en hij keek door de sneeuw op zoek naar het laboratorium. Toen hij het zag begon hij te rennen en stormde naar binnen. "Dit is beter," zei hij opgelucht

Phoebe keek even om naar de jongen die binnen was komen stormen. "Ja, het is best wel koud buiten." Zei ze droogjes. Ze zag ook een meisje met prachtig rood haar en een mooie kledingstijl, maar het leek haar beleefder om maar eerst een fatsoenlijk gesprek aan te knopen met de jongen die duidelijk een jas te weinig had, voordat ze met haar ging praten. Ze keek naar de neuzen van haar bruine Ugg's waar een lichte skinny jeans was ingstoken en toen weer naar de jongen tegenover haar.

Sarah keek even achterom naar de jongen die binnen kwam rennen. Ze glimlachte zoals meestal. Ze vond het vreemd dat die jongen zo binnen kwam lopen. Hij had duidelijk geen jas en ze wist zeker dat ze dat zelf niet had overleefd. Ze was gewend aan warmte en had het daardoor snel koud. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen dus liep ze maar rustig richting de tafel en had ze haar rug naar de twee mensen gekeerd.

Jane had een schattige glimlach om haar lippen terwijl ze het kleine labaratorium binnen stapte. Ze had een warm zwart jack aan en haalde even het sneeuw uit haar haren. Jane was dol op sneeuw, maar niet op de kou. Sneeuw gaf haar altijd een vrij gevoel, vooral als het net gevallen was. Het was leuk om je voetstappen te zetten in net gevallen sneeuw of als de sneeuwvlokken op je neer vielen, om deze proberen op te vangen. Ze keek naar de mensen die al binnen waren en knikte even naar ze als begroeting.

"Inderdaad ja," zei Mick tegen het meisje dat het tegen hem had gehad en wreef over zijn blote armen. "Volgende keer steel ik de kleren hier in Rusland zelf. Het lijkt mij dat ze daar beter kleding hebben dat hier bestand is tegen het weer dan in Italië." Dat was waar zijn schip geland was en hij zo snel mogelijk de indianenkleding in moest wisselen voor iets waarmee hij normaal door de bewoonde wereld kon trekken. "En waar kan ik het stof eigenlijk halen?" vroeg hij, om zich heen kijkend.

"Je kan het ook gewoon kopen?" Vroeg Phoebe luchtig. Ze wees ondertussen alvast op de tafels. Ze draaide zich om en merkte dat zij aan de beurt was. Ze nam haar pakketje aan en keek weer naar Mick. "Hier dus." Zei ze met een glimlachje. Ze haalde haar vinger even langs haar rood gestifte lippen. Dit was een tic van haar, zo controleerde ze of er nog voldoende op zat.

Sarah pakte het paktje aan wat in haar handen werd geduwd. Ze stopte het eigenlijk direct in haar tas die ze bij zich had. Daarna draaide ze zich om. 'Wie bedenkt het ook dat we die spullen hier op moeten halen.' zei ze met een korte zucht. Ze hield niet van kou en kon er ook echt niet aan wennen. Nooit. Dat wist ze zeker. Ze was blij dat ze straks weer naar haar eigen huis kon. Al wist ze nooit voor hoelang. Ze zou het met deze spullen maximaal zes weken uithouden voordat ze echt te zwak werd.

Mick pakte het pakje aan en viel het andere meisje bij: "Inderdaad. Mexico is veel geschikter. De russische sneeuwvlakten zijn trouwens ook wel een beetje voorspelbaar." Hij moest moeite doen om hier niet uit zijn stem het gezag te laten klinken dat hij gebruikte tegen de indianen als hun weergod. Normaal konden mensen daar niet tegen en vonden ze hem arrogant.

"En jullie denken er helemaal niet aan dat dit zo ver mogelijk weg is van Antartica, en dat deze vlakten zo groot zijn dat ze dagen bezig moeten zijn om dit te vinden?" Vroeg Phoebe aan de twee klagenden. Ze keek hen beiden afwisselend aan. "Bovendien is het erg druk in Mexico en valt het op als er mensen opeens met zijn allen een gebouw in gaan lopen en naar buiten komen met dezelfde bruine pakketjes."

"Touche," zei Mick. "Maar toch. Antarcten, of hoe je die inwoners ook noemt, moeten wennen aan het klimaat van de nieuwe omgeving. Dat heb ik gemerkt toen ik in de jungle ging leven. Ben een aantal weken ziek geweest. Dit klimaat is ongeveer hetzelfde, dus daar zullen ze geen probleem mee hebben. Daarom is een woestijn beter."

Het kan me niks schelen of dit verhaal klopt, het is gewoon zo.

"Okee, een woestijn is misschien wel beter, maar wel dichterbij. Er zijn nog steeds ontsnapten die niet op het zuidelijk halfrond durven te komen. Wat trouwens vrij onlogisch is, want de Trackers zitten al overal." Ze keek even naar het bruine pakketje in haar handen. Ze had nog geen last van ontwenningsverschijnselen, maar dat kon nog komen.

Jane luisterde half naar het gesprek van de drie die aan het praten waren terwijl ze ook in de rij ging staan voor de pakketjes. Ze was het eens met het meisje met de gestifte lippen. Ze vroeg zich af of deze mensen allemaal weer gewoon terug naar huis konden, want dat was voor haar geen optie, althans, ze moest er niet aan denken om terug naar huis te gaan. Bij de woorden "Trackers zitten al overal" trok Jane een gezicht.

Sarah rolde kort met haar ogen. 'Dit is ook behoorlijk opvallend hoor. We zijn niet moeilijk te traceren maargoed. Ik kan niet wachten weer terug te gaan naar Spanje.' zei ze. Dat was haar home sweet home voor voorlopig. Ze wilde ook helemaal niets anders. Ze wist nog niet wat ze daarna ging doen maar waarschijnlijk naar een ander warm land. Griekenland ofzo.

"Denk je nou echt dat er mensen zijn die iedere dag heel Siberië gaan afspeuren naar huisjes waar toevallig een paar mensen komen?" Vroeg Phoebe kalmpjes. "Bovendien is dit een vrij oud gebouw, gebouwd door mensen die Lenin heeft verbannen, dus het staat er al een paar decennia. Het is niet dat er opeens een huis uit de lucht is komen vallen." Zei ze tegen het roodharige meisje.

Malaya opende de deur en nam een koude vlaag lucht mee naar binnen. Yin Yang zag op haar schouder en keek intelligent de ruimte rond. Een van de weinig voordelen van gemuteerd zijn was dat ze nu geen handschoen of bescherming nodig had om Yin Yang vast te houden, maar dan was tot nu toe dan ook het enige dat ze had kunnen vinden. Ze hing haar winterjas die ze net als Yin Yang van huis had meegenomen. Het had raar gevoeld, maar ook goed. Zo vertrouwd en toch wist ze dat ze nooit meer het meisje zou worden die de jas vroeger aan had gehad.

'Dan nog. Denk je nou echt dat wij gewoon kunnen leven zonder dat ze ook maar iets door hebben. Ik weet zeker dat ze de hele dag in de gate houden. Maar dat ze wachtten tot ze ons echt kunnen aanvallen.' zei ze met een kleine glimlach. Ze had altijd het gevoel in de gaten te worden gehouden door mensen. En ze dacht ook niet dat het zo was dat ze gewoon konden ontsnappen zonder dat mensen hen 24/7 in de gate hielden.

Jane keek naar de meisjes die nu een gesprek voerde. Het meisje met de rode haren ging weer terug naar haar huis, in Spanje. Wat wou zij weer graag naar huis, haar broer omarmen, maar dat kon niet en ze wou niet terug om haar ouders te zien. 'Gaan jullie terug naar huis?' Vroeg ze zachtjes, maar ook wel duidelijk aan degene in de kamer en nam haar pakje aan.

Malaya was achter in de rij gaan staan om een van die pakjes op te halen. Haar uitdrukking verstrakte toen ze de vraag over familie hoorde. Het huis waar ze vroeger had gewoond was angstaanjagend leeg geweest. Alle spullen en zelf de meeste valken waren er nog al zaten die laatste niet meer in hun kooien. Maar haar ouders waren er niet meer, of ze gevlucht, ontvoerd of gedood waren wist ze niet maar ze waren in ieder geval niet thuis geweest. Misschien was het maar beter zo, ze zou hen alleen maar in gevaar brengen door bij ze te blijven.

"Volgens mij lijd jij aan achtervolgingswaanzin." Zei Phoebe kalmpjes tegen het meisje met de rode haren en ze draaide zich om naar het blonde meisje. Ze keek haar met een lieve glimlach aan. "Ik weet het nog niet. Het is denk ik wel schrikken voor mijn ouders, als ik na een jarenlange ontvoering opeens weer voor de deur sta."

Sarah keek even naar het meisje dat haar net had gezegd dat ze aan achtervolgingswaanzin leed. Nouja dat moest ze zelf maar lekker denken. 'Ik ga alleen naar mijn zomerhuis.' zei Sarah. Ze kon niet terug naar haar ouders want die had ze zelf de rug toe gekeerd. Maar hun geld was nogal handig en ze had dus nog steeds nooit te kort.

Dolly zag het lab in de verte staan en liep er rustig heen door de sneeuw terwijl er een zwak zonnetje op haar scheen. het bleef aardig koud, maar omdat ze hier was opgegroeid en krachten had die ervoor zorgde dat ze er beter tegen kon, merkte ze het niet echt op. ze stapte het lab binnen en keek eerst even rond voordat ze haar dunne jas uit deed. aan de binnenkant hingen, voor anderen bijna onzichbaar, Alik en Sly. ze stak haar hand uit naar hen en ze kropen over haar arm naar haar schouder. Sly verstopte zich meteen, maar Alik bleef zichtbaar op haar schouder zitten. Er waren al wat mensen binnen, maar Dolly nam geen moeite om gedag te zeggen en liep naar de tafel.

Jane nam een paar stapjes om weg te gaan bij de tafel, zodat er anderen bijkonden. 'Oke.' Zei ze als simpel antwoord. Ze zou wel overal en nergens gaan wonen, ze geloofde niet helemaal dat steeds op dezelfde plaats blijven wel zo veilig was. Ze keek naar de bruinachtige vloeistof en trok een gezicht. 'Het ziet er vies uit.' Zei ze walgend en snoof. Ze was blij dat ze vrij was, maar nu moest ze vluchten, ook iets dat minder was.