Klein dorpje- Noorden van Rusland

Het dorpje waar altijd, in elk jaargetijde, wel een laagje sneeuw in de straten ligt. Het is een dorpje waar alleen arme mensen wonen of mensen die alleen willen zijn of om dingen te doen die niet bestemt zijn voor de ogen van de bewoonde wereld. er staan maar een stuk of 30 a 40 huizen, het grootste deel verlaten, en in het midden is een klein pleinje, met een fonteintje en wat bankjes. het hele dorpje straalt armoedigheid uit, met piepende deuren, klapperende ramen en... nouja je ziet het waarschijnlijk wel voor je

regels: de mensen hier zijn bang voor alles en iedereen dat maar een beetje gezondheid uitstraalt en zullen niet de moeite nemen om je tegen te houden als je iets wilt doen.

Dolly liep met kleine vlugge pasjes door de straten terwijl de lichte voetafdrukken achterliet in de sneeuw. haar kap van haar zwarte cape zat over haar hoofd heen, ze wist niet of mensen haar zouden herkennen van vroeger. het dorpje, het dorpje waar haar ouders wonen, lag er verlaten bij. ze had besloten om haar ouders op te zoeken, maar het zou geen gezellig onderonsje worden wist ze. ze liep de straat door, linksaf, de straat oversteken, ze wist nog precies waar ze moest zijn. ze stopte bij een huis met een dike zware houten deur en grijnsde. nu kon ze eindelijk dit hoofdstuk van haar verleden afsluiten. ze stak haar witte hand onder haar cape vandaan en klopte op het hout.

Malaya liep door de straten van het angstaanjagende dorpje. Ze was verdwaald toen ze Rusland van plan was uit te gaan nadat ze de Stof en de vervanger had opgehaald. Aangezien ze voordat ze was meegenomen naar Antartica alleen maar haar eigen dorpje in de Filippijnen en een stukje van de omgeving had gezien was ze niet de beste als het ging om de weg zoeken.

De deur ging piepend open en er verscheen een vrouw van middelbare leeftijd voor. er ging even een schok door Dolly heen bij het zien van haar gezicht. maar de vrouw herkende haar dochter niet door de kap. ' kan ik u helpen?' zei ze met een licht beverig stemmetje. Dolly zei niks en duwde de vrouw niet helemaal zachtzinnig opzij en stapte naar binnen.in een stoel voor een kachel zat een man van ongeveer dezelfde leeftijd die opkeek toen Dolly binnenstapte. de vrouw ging bij haar man staan en ze keken beide bang naar de kleine gedaante. Dolly deed haar kap langzaam af en keek met glinsterende ogen naar de twee die nu gilden/schreeuwden.

Malaya hoorde gegil uit een van de huizen en voordat ze het doorhad was ze al in de richting van het geluid aan het rennen. Wat, was ze opeens een held aan het worden? Ze keek even naar haar jas die echt niet uit de lucht was komen vallen. Tevreden besloot ze dat dit niet het geval was, ze wilde alleen weten wat eraan de hand was. Een beetje aarzelend stond ze voor de deur van het huis waar het geschreeuw uit was gekomen. Moest ze gewoon naar binnen gaan? De deur was wel open...

' hoe.. hoe heb je eruit kunnen komen?' vroeg de vrouw beangstigd aan haar dochter. haar vader stond op uit de stoel en ging beschermend voor zijn vrouw staan. ' je weet dat we niet anders konden liefje' zei hij bijna net zo angstig als zijn vrouw. er lag een klein glimlachje om Dolly's lippen en ze stapte naar hen toe. ' hebben jullie niet gehoord van de ontsnapping? en ja pap, tuurlijk weet ik dat.' zei ze met een angstaanjagende kalmte in haar stem. ' maar weet je wat zooo jammer is, Sophie ging net een paar weken voor de ontsnapping... ze ging weg.. dood.' zei ze zachtjes ' dat is jullie schuld' en ze wees met haar bleke vinger naar hen. ze begonnen te trillen en haar vader zei:' daar kunnen wij toch niks aan doen.' ' ach nee, vast niet, jullie zijn zo'n onnozel stel dat jullie niet wisten wat er daar gebeurt.' zei ze sissend en pakte haar pistool uit het holster onder haar arm en streek ermee langs haar vaders gezicht. ' je bent gek' zei die zachtjes. ' misschien, maar ik weet wat ik wil, en dat is deze zaak zo snel mogelijk afhandelen.'

Malaya hoorde het gesprek zwijgend aan. Het was voor haar meteen duidelijk waar het over ging. Ze gaf het meisje absoluut geen ongelijk, al kon ze zich niet helemaal in haar situatie verplaatsen. Zij was ontvoerd en haar ouders hadden haar niet verkocht. Zouden ze dat hebben gedaan als ze hadden geweten dat zij het goede gen had? Eigenlijk wilde ze dat niet weten. Zonder zich verder nog zorgen te maken stapte ze de deuropening binnen.

Dolly hoorde het meisje binnen stappen en draaide zich met een ruk om. ze keek haar even doordringend aan, maar zag op dit moment geen gevaar, aangezien zij een pistool in haar handen had en het meisje niets. ze draaide zich weer om naar haar verbaasde ouders die nu hun blik weer afwenden van het vreemde meisje en weer angstig naar haar keken. ' hier krijg je spijt van' zei haar vader. ' spijt is een gevoel die ik lange tijd geleden al achter me heb gelaten.... nee jullie zouden spijt moeten hebben, jullie dachten zeker: oh diet gaat daar toch wel dood. niet dus...' zei ze het meisje negerend. ze hief haar pistool op en richtte hem langzaam op de witwordende gezichten van haar ouders.

Malaya liet het zonder een spier te vertrekken gebeuren, ze gaf het meisje groot gelijk. Niemand verdiende de volteringen die hun hadden moeten doorstaan. Bij die gedachte voelde ze haar rug alweer branden. Ze zou het nooit kunnen vergeten. Voordat het meisje de trekker kon overhalen schoot haar nog iets te binnen. "Hebben jullie wel enig idee wat wij hebben moeten doorstaan." Ze durfde het gewoon te zeggen, ze was er namelijk vrij zeker van dat dit meisje ook een ontsnapte was en ze geen gevaar liep.

Dolly rolde met haar ogen en zuchtte toen ze de woorden hoorde van het meisje. Ze liet haar pistool zakken en draaide zich naar haar toen. ' nee dat hebben ze niet, zou ik dit nu even kunnen afmaken?' zei ze met licht arrogante toon. ze draaide zich weer om naar haar ouders en bedacht zich iets over het meisje. ze was toch ook ontsnapte, waarschijnlijk was ze ook net in het lab geweest om de Stof op te halen. ze glimlachte even in haarzelf, maar keek strak naar de mensen die voor haar stonden met ogen die vuur schoten. ze richtte haar pistool weer en hield haar hoofd een beetje schuin om er langs te kijken. ze bedeltjes die aan het pistool hingen tikten tegen elkaar in de stilte die er volgde. Toen drukte Dolly haar vinger tegen de trekker en er was een luide knal te horen waarop haar vader neerviel op de grond. Haar moeder jammerde, maar de jammer werd afgesneden door een tweede knal waarop zij over haar man heen viel.

Malaya haalde haar schouders op, ze had alleen gedacht dat haar ouders het erger hadden gevonden als ze hadden gezien wat ze hadden gedaan. Zij had een mooi voorbeeld, of eigenlijk voorbeelden, op haar rug staan en ze twijfelde er niet aan of het meisje had ook littekens. Zonder medelijden of afschuw keek ze neer op de twee mensen. Vroeger had ze gegild, geschreeuwd maar nu vertrok ze geen spier meer. Voor haar gevoel verdienden ze het.

Dolly glimlachte tevreden en draaide zich even om naar het meisje die er roerloos bij stond. ' ga jij alvast naar buiten, dan handel ik hier nog wat dingen af.' zei ze. ze liep de woonkamer uit en liep naar de kamer die ze het beste kende. de kamer die ze met haar zusje gedeeld had voordat ze verkocht waren. ze deed de deur zachtjes open en keek om het hoekje. Alles was nog precies hetzelfde, de twee kleine bedden, de lage kastjes met een klein lampje erop, een kleine kledingkast voor hen tweeen. voor de rest was de kamer grijs en kaal. Dolly bleef sprakeloos staan, maar Alik schoot onder haar jas vandaan en rende over de houten vloer heen en weer. plots stopte hij, draaide razendsnel om en schoot onder een kier van de vloer. even later kwam hij er weer onderuit met een glimmend dingetje. Dolly pakte het van hem en kreeg toch echt tranen in haar ogen bij het zien van het kleine medaillon. ze wist heel goed wat het was en ze opende het met handige vingers. ze keek even naar de 2 kleine fototjes die erin zaten, eentje van haar en eentje van Sophi, en sloot hem toen weer. ze deed hem in haar zak en liep de kamer weer uit.

Malaya stapte zwijgend de deur uit, ze snapte precies dat het meisje even alleen wilde zijn. Zij was ook blij dat ze alleen was geweest toen ze zelf naar haar oude huis was gegaan, al had zij niemand aangetroffen. Behalve de valken natuurlijk, haar ouders waren verdwenen. Of ze waren gevlucht, ontvoerd of gedood. Ze wist alleen dat ze het niet wilde weten. Wat dat betreft had het meisje geluk, duidelijkheid. Haar ouders hadden haar niet verkocht, ze was ontvoerd en haar ouders hadden er niets aan kunnen doen.

vanaf nu heet Dolly, Baby Doll ^_^

Baby Doll liep weer naar de woonkamer toe en zoner een blik op haar dode ouders te werpen liep ze langs hen heen naar de kachel. ze keek er even naar, wilde hem openmaken, maar deed het toch niet. in plaats daarvan ging ze erachter staan en trapte hard met haar laars ertegenaan. de kachel viel om, waardoor er meteen al een paar delen afvielen en het deurtje openging, waardoor er een paar vlammende stukken hout uitvielen. Baby Doll glimlachte tevreden en liep toen naar buiten. daar trof ze het meisje aan en ze stak haar een hand toe. ' Baby Doll' zei ze met een glimlachje, alsof er net helemaal niks was gebeurd.

Yay Suckerpunch
------
Malaya keek naar het vuur dat zich snel verspreide op een manier waarop alleen vuur dat kon. Gebruik makend van elk brandbaar plekje, overspringend, kruipend en alles verzwelgend. "Malaya." Met een glimlach schudde ze de hand van Baby Doll. "Misschien moeten we hier weggaan voordat de rest van het dorp komt." Ze probeerde aandacht zoveel mogelijk te mijden en zeker in zo'n geval leek haar dat het verstandigste.

' misschien is dat wel het slimste ja' zei Baby Doll met een glimlachje. ze sloeg haar zwarte kap weer over haar hoofd en controleerde even of Alik en Sly er nog waren. toen dat het geval was keek ze nog een keer om naar het brandende huis. ze was blij dat dit hoofdstuk nou eindelijk was afgelopen. ze pakte het medaillon uit haar zak en maakte het vast rond haar nek. ze keek naar Malaya en zei:' zullen we dan maar?' en ze begon de straat uit te lopen.

Malaya liep maar achter Baby Doll aan. Stiekem hoopte ze dat zij ook de weg uit Rusland of in ieder geval naar een stuk verder zou kennen. Hoewel ze er uiteindelijk ook wel zelf uit zou komen was ze verdwaald op het moment. Vlug wierp Malaya nog een laatste blik naar het brandende huis. Dat er pijnlijke herinneringen lagen voor Baby Doll wist ze bijna zeker en ze zou zelf niets liever willen dan die van haar ook te kunnen verbranden.

Baby Doll keek om naar Malaya en zei:' waar moet je heen?' ze liep met snelle passen door om zo snel mogelijk uit dit vervloekte dorp te komen. soms zag ze een gordijntje bewegen achter de dikke glazen ruiten, maar de meeste hadden de luiken ervoor. ze was blij dat niemand haar zo kon herkennen met de kap op en niemand kende Malaya hier dacht ze, dus dat zat wel goed.

"Rusland uit." Malaya grijnsde en schaamde zich een beetje. Ze besefte maar al te goed hoe dom het moest klinken, maar ja. Ze moest iets. "Ik ben zeg maar verdwaald." Hoewel Siberië een goede plek om onopgemerkt een lab neer te zetten was het niet haar favoriete land. Allereerst was het te koud, ten tweede te groot en te onbewoond. Ze hield dan wel van alleen zijn maar het was wel handig als er iemand was om de weg aan te vragen. Of nog liever, borden waar je dat op kon zien.

Baby Doll grinnikte. ' je bent niet de enige.' ze schudde haar hoofd en keek weer serieus op. ' wil je naar het zuiden, naar de rest van Europa of naar Azie?' vroeg ze nieuwsgierig. ze wsit eigenlijk zelf nog niet echt waar ze heen ging, waarschijnlijk gewoon waar haar voeten haar brachten. als ze maar veilig was voor de trackers. ze wilde in ieder geval dit land uit, ze hield, verassend, niet van koud weer. misschien ook omdat het kwam dat Alik en Sly in warmer klimaat behoorden, voor haar maakte het niet veel uit.

"Het liefst naar Azië." Daar waren niet alleen minder mensen, dacht Malaya, daar was ook haar geboorteland en ze voelde zich er thuis. "Maar als jij van plan bent naar Europa te gaan vind ik dat ook goed." Dan zou ze via een omweg wel naar Azië gaan. Want daar waren tenminste mensen die je de weg konden zeggen en winkels waar ze kaarten verkochte. Ook sprak ze Engels en kon ze zich daar dus verstaanbaar maken. Ze had gemerkt dat lang niet iedere Rus Engels sprak.

In een dikke gewatteerde jas liep Heather door de hoofdstraat van het dorpje. Ze wist dat dit nou niet bepaald onopvallend was. De dikke jas die niet eens nieuw was, of veel waard was op de zwarte markt leek in de straten wel eeen luxe artikel dat ongrijpbaar was voor de mensen die er woonde. Haar vingers die in dikke handschoenen zaten klemde zich kort in elkaar, ze wist dat ze over enkele uren het stof weer in zich moest gaan spuiten. Langzaam voelde ze pijn opkomen, maar dit was niet de plek. Het zou betekenen dat ze een rustig plekje zou moeten vinden, het liefst binnenshuis met de temperaturen die het klimaat hier beheerste wilde je zeker niet buiten zonder jas gaan staan. Haar stevige winterlaarzen maakte knerpende geluiden terwijl Heather verder liep, haar omgeving hield ze in de gaten doormiddel van haar gemuteerde zintuigen. Het was rustig, af en toe zag ze een glimp van een kind dat tussen een spleet in de versleten fitrage van een vervallen huis naar de vreemdelinge keek. Iets wat een normaal mens niet opgevallen zou zijn, maar met haar ogen was het een peulenschil. Haar handen verdwenen diep in haar jaszakken. Waarom ze hier was? Elk deeltje van de wereld moest uitgeplozen worden, en zo'n klein plaatsje in Rusland was een plek bij uitstek voor ontsnapte. Niemand die verwachtte dat iemand die ondanks onderzoeken in deze kou zou willen leven. Heather was opweg naar het plaatselijke café. Hoe koud het hier ook was, hoe arm de mensen ook waren er was standaard een café. Het was en bleef Rusland, het land van de Vodka.

Jake kwam hier wel vaker. Vooral omdat hij hier niet veel opviel met zijn blankehuid, in tegenstelling tot Afrika grote delen van Azie en Z-Amerika. Hij maakte een rustig benodigd praatje met een buurvrouw in vloeiend Russisch. Hij was onopvallend gekleed. Als hij een van de locaties voor een van zijn laboratoria koos, was dat altijd goed uitgedacht. Hij verdween meestal perfect in de massa. Toen Heather langsliep keek hij net als de buurvrouw die naast hem stond verbaast naar de vreemdelinge. Dit was geen plaats voor toeristen. De enige die heit kwamen waren hier om te wonen, of het waren net als hij onderzoekers, alleen deden zij vaak iets geo- of biologisch.

Heather keek over haar rechter schouder heen waardoor haar zwarten haren siierlijk langs haar gezicht vielen. Ze had twee blikken gevoeld, de ene bleek van een vrouw te zijn de andere van een jongen. Hij leek hier niet helemaal thus te horen, hij was doorvoed, iets wat opviel in deze stad. Niet dat het een stad te noemen was, eerder een dorpje. Het was onbegrijpelijk dat de inwoners nog niet weggetrokken waren uit deze omgeving. Het was gewoon een koud oord van niks, er was geen landbouw te beoevenen in deze omgeving, de grond was te hard voor grondstoffen of olie. Dus waar de inwoners van leefde was voor haar een raadsel. Kort hield ze de blik vast van de jongen. Dit was niet de omgeving om onschuldige toeriste te spelen, daar was het te afgelegen voor. Hier was haar rol ingewikkelder. Meestal kwam het karakter pas tot uiting tot ze in gesprek zou komen, wat ze nu ook van plan was. Na nog geen seconde draaide ze haar hoofd weer om en liep verder de straat door. Een gammel uithang bord sierde een huis, op het bord stond het russische woord voor café. Zonder te aarzelen duwde ze deze deur open, direct kwam er een welkome warmte haar tegemoet gestroomd. Er werd wat in een onbegripelijke taal naar haar geschreeuwd, ondanks dat ze de woorden niet verstomd snapte ze wat er gezegd werd. Doe die deur dicht ander ontsnapte de kou. Ze sloot de deur netjes achter zich, liet haar blik door de ruimte glijden en stapte naar de bar die net zo armoedig was als de rest van de omgeving. Er zaten enkele mannen te kaarten met kleine glaasjes met een heldere vloeistof erin, de blikken draaide zich naar de jonge vrouw die binnenkwam. Iets wat begrijpelijk was. Zonder er wat van aan te trekken nam Heather plaats op een barkruk.

Jake vervolgde zijn wandeling naar de bar toen de buurvrouw de behaaglijke warmte van haar huis opzocht. Die had ook 7 kinderen om voor te zorgen. Hij stapte de bar in en deed geoevend de deur snel achter hem dicht. Hij ging aan de bar zitten en maakte een kewebbeltje met de barman. Het was dan wel russisch, voor een buitenstaander zou opmerkbaar zijn dat ze elkaar minstends goed kenden. Even later stond er een klein glaasje drank voor Jake. Ookal dronk hij zo min mogelijk, in verband met het doden van zijn precious brain cells, hij dronk het toch leeg. Dit was ruslan. het zou afschuwelijk onbeleefd zijn te weigeren.