Legerbasis Texas-United States-Amerika

Dit is een algemeen topic.

Het is alle ontsnapten ten oren gekomen dat op deze legerbasis mutanten worden ingezet. Daardoor is hier ook een grote opslag van de Stof. Veel ontsnapten willen aan wat meer Stof komen, en dit is de uitgelezen kans om eraan te komen. De Trackers zijn achter dit plan gekomen en zijn hier dus ook aanwezig om te proberen om de ontsnapten te overmeesteren en mee te nemen naar het lab.

Regels: Geen powerplay, neem een ontsnapte niet mee als degene die ermee schrijft het daar niet mee eens is.

Peeta liep in de richting van de legerbasis. Hij had een sms'je ontvangen dat er ontsnapten zouden komen vanwege de Stof die er opgeslagen was. Hij liep met een hele lichte tred, waarbij hij zijn kracht gebruikte om zo licht mogelijk te zijn. Zijn staf hing op zijn rug, waar hij hem makkelijk zou kunnen pakken. Verder zat er aan zijn riem tien buisjes nitroglycerine, waardoor hij goed oppaste dat de stof niet per ongeluk zou exploderen.

Heather zat al een tijdje tegen een bunker aangeleund, te wachten op nadere orders. Ze was hier niet omdat ze had gehoord dat er ontsnapte zouden kunnen komen voor het Stof, maar omdat haar spuiten op waren. De pijn was nog niet aan het komen, maar binnen een dag wilde ze wel graag een voorraadje hebben zodat ze niet minder zou gaan presteren door gebrek aan medicijnen die hier in overvloed opgeslagen lagen. Vlak voor ze hier aankwam had ze het bericht ontvangen dat er ook kans was op een algemene aanval van ontsnapte zou komen, een bericht waar Heather niet bepaald ongelukkig mee was. Hoewel het totaal niet meisjesachtig was, Heather kon soms best genieten van een robbetje vechten. Dat gaf haar het gevoel dat ze nog helemaal op aarde was, het liet haar de realiteit duidelijk zien. Het leven is niet altijd leuk, je moet er voor knokken om er wat van te maken.

Malaya had niet geaarzeld toen ze had gehoord dat er Stof lag opgeslagen in deze legerbasis. Ze had al een tijd geleden besloten dat ze Stof nodig had. De pijn was af en toe al opgekomen, maar die had ze steeds onderdrukt met de vervanger. Haar kleine beetje echte Stof had ze bewaard voor als het echt niet meer anders ging. Nu er de kans was meer te pakken te krijgen wilde ze die ook grijpen, wie weet hoe lang het zou duren voor er een volgende kwam. Maar hoe ze het moest aanpakken wist ze nog niet precies, er zou bewaking zijn. Waarschijnlijk met geweren en daar kon ze wel tegen, maar wie wist wat er nog meer was. Dus zat ze nu verstopt achter een paar containers de situatie in te schatten.

Phoebe zat op een strategische positie. Ze zat zo dat ze net de legerbasis kon zien, maar zij haar niet. Ze had dit al vantevoren uitgezocht. Ze was al lang bezig met dit te plannen. Ze voelde al dat ze zwakker werd, en ze begon bang te worden. Ze wist dat ze het niet eeuwig zou overleven zonder de Stof, en ze werd zich hier steeds bewuster van. Toen de zon onder begon te gaan stond ze op. Ze begon rustig en oplettend te lopen richting de basis, aan de kant van het gebouw waar de Stof opgeslagen was. Ze keek oplettend om zich heen. Ze wilde niet verrast worden met een aanval.

Anaïs zat kalmpjes op de grond in de legerbasis. Ze had al precies uitgezocht waar precies landmijnen lagen rondom het pand, dus ook waar ze vooral niet moest gaan staan. Of waar de ontsnapten niet moesten gaan staan. De orders waren duidelijk. Breng ze levend terug naar het lab. Ze duwde haar bril omhoog. Ze hoopte dat ze hem niet zou verliezen tijdens het gevecht. Ze controleerde of het magazijn van haar SigSauer volzat, ook al zou ze er niet veel aan hebben. Ze stuurde wat elektriciteit door haar dolken en glimlachte. Dat zou wel goed pijn doen als ze er iemand mee raakte.

Peeta stond even voor het hek te kijken toen er opeens een militair aan kwam. Peeta zag hem aankomen en zuchtte. Nu moest hij vast weer gaan uitleggen dat hij een Tracker was. En de militair zou hem vast niet geloven. Tenzij het een mutant was. Peeta keek nog even voor hij een gewichtje aan het hek hing. Daarna liet hij het heel zwaar worden, waardoor het hek naar beneden veerde. Hij stapte erover en liet zijn kracht toen los, waardoor het hek weer op zijn plaats ging zitten.

Phoebe kwam steeds dichterbij de bunker. Het hek was nu wel erg dichtbij. Hoe kwam ze hier overheen? Het stond overduidelijk onder stroom. Ze had helemaal geen zin om het aan te moeten raken. Ze schatte de hoogte van het hek in. Dat moest ongeveer 5 meter zijn. Of meer, of minder. Ze had nooit een timmermans oog gehad, en dat had ze nu ook niet. Ze maakte het koud rond een gedeelte van het hek. Er verscheen een kleine ijslaag die zich vormde uit de luchtvochtigheid die ze maakte. Ze bond twee messen onder haar voeten, onder iedere voet een, en probeerde of de ijslaag sterk genoeg was om er zo in omhoog te klimmen. Het was niet heel onopvallend, maar toch beter dan haar twee vorige ideeën. (Haar motor ertegenaan gooien of zichzelf er met een tornado overheen lanceren)