nigara watervallen

Voltz landde tussen Peeta's schouders, waardoor die op de grond viel. Peeta moest zachtjes grinniken en greep V toen. Het vosje worstelde om uit de greep van Peeta te komen, maar die rolde eerst om, waarna hij opstond. Toen zette hij zijn huisdier weer op de bar, waarna V hem zachtjes in zijn hand beet. Hij aaide de vos nog even, en merkte toen dat de boot begon te varen.

Malaya liep voorzichtig en proberend zo min mogelijk op te vallen naar de bar om een glas water te halen. Ze begon sneller te lopen toen ze merkte dat de boot begon te varen, ze wilde de watervallen zo lang mogelijk zien. Ze stond langs de jongen met de vos en bestelde een glas water en legde was muntjes op de bar. Hoeveel het precies waard was wist ze niet, ze was niet erg goed met Amerikaans geld.

Peeta keek even naar het meisje naast hem en zag dat ze behoorlijk wat geld had neergelegd voor iets. Hij vroeg zich af wat ze wilde nemen. Hij deed zijn tas nog even open en graaide er toen een fototoestel uit. Hij wilde wel een foto van de watervallen, maar hij zou het meeste gebruik van de storingen die de watervallen opriepen bij het traceren van een hacker. Daarom was het zijn favoriete spot om te hacken.

Malaya was niet verbaasd toen de barman raar opkeek en er maar twee muntjes tussenuit haalde en een glas water neerzette. Snel veegde ze de rest van de muntjes in het zakje dat op het moment dienst deed als portomonee. Het zag er armoedig uit, maar anders zou ze het moeten stelen. Het liefst was ze nu naar buiten gerend, maar het volle glas hield haar tegen. Even wierp ze een blik op de jongen en het vosje en glimlachte, maar die glimlach verstrakte een beetje toen ze het fototoestel zag. Snel liep ze verder, ze wilde niet op de foto.

Peeta keek het meisje achterna en liep toen naar de rand van de boot. Gelukkig zaten er plastic schermen overal op de boot zodat mensen niet nat werden. Hij maakte een paar foto's voor hij zijn camera weg stopte en weer naar binnen ging. Hij ging in een hoekje zitten en klapte zijn laptop op de tafel open. Hij haalde de extra sterke wifi ontvanger/zender uit zijn tas en sloot hem aan. Daarna deed hij een snelle scan voor draadloze netwerken, voor hij een onbeveiligde op ging en een paar programma's opstartte. Hij had iemand op het oog die blijkbaar iets over hem vermoedde, maar dat zou snel weg zijn. Hij ging via een open poort het systeem van de persoon in en begon een scan te doen naar gevoelige informatie.

Malaya vond het jammer dat er een scherm op de boot zat. Het voelde veel minder echt op deze manier, alsof ze het gewoon op tv zag. Nu had ze er na een paar minuten al genoeg van. Het was wel heel mooi enzo, maar ze had er zoveel van verwacht dat het nu een beetje tegenviel. Als ze het water had kunnen voelen, geen vervelende spiegeling had gezien en het geraas van al het vallende water goed had kunnen horen zou het veel mooier zijn geweest. Teleurgesteld sjokte ze weer naar binnen. Het enthousiasme van net was weg en ze plofte aan een tafeltje neer. Haar blik gleed door de ruimte en bleef hangen op de jongen met de vos. Hij was nu bezig met een laptop, maar wat hij daarmee deed was haar niet duidelijk. Het leek iets ingewikkelds.

Peeta had met de scan de bestanden gevonden die hij zocht en hij kopieërde alle bestanden op een usb-stick, die hij altijd om zijn nek had hangen. Het was een ding van 1TB, dus hij had genoeg ruimte om er van alles op te dumpen. Hij zette daarna een paar virussen op een aparte partitie (stukje schijf) op de computer, voor hij een programmatje liet draaien dat alle schijven vernietigde, behalve die waar de virussen op stonden.

Malaya keek geïnteresseerd naar de jongen die druk bezig leek. Ze had vastgesteld dat het ingewikkeld en belangrijk was. Misschien zelfs wel werk, maar wie werkte er nou op een boot bij de Niagara watervallen? Iedereen kwam hier voor de watervallen, niet om te werken. Ze snapte er weinig van. Het hele feit dat hij op zijn laptop zat snapte ze niet. Alsof hij niet eens van plan was geweest aandacht aan de watervallen te besteden.

Peeta gaf de laptop nog een paar opdrachten voor hij het ding dicht klapte en het weer in zijn tas stopte. ZOals hij had verwacht had de man zijn bestanden versleuteld, maar met zo'n simpel wachtwoord dat de computer het al snel had gekraakt. Sommige mensen waren zo stom om niet een lang wachtwoord te nemen als ze iets versleutelden. Nee, meestal was het maar 7 letters, vaak minder.

Malaya wendde snel haar hoofd af toen hij klaar was. Ookal had ze niet echt iets verkeerds gedaan, het voelde wel zo. Alsof ze iemand had bespied ofzo. In plaats daarvan bestudeerde ze haar halfvolle glas water. Maar daar was ze veel te snel mee klaar. Haar blik begon weer te dwalen en steeds kwam ze weer bij die jongen uit.

Ethan schreef:

Ethan keek nog steeds het meisje aan. Hij snapte niet waarom maar iets knaagde aan hem dat iets niet klopte. Het kon best zijn dat ze loog of zo. Maar Ethan was meestal iemand van feiten en vond het raar dat nu zijn gevoel er zo erg om schreeuwde. Toch moest hij op passen bij de vraag. Het meisje was wel heel nieuwscherig voor een toerist. ´´Ik zit in de beveiliging. Je weet wel van zo´n systeems maken om boeven tegen te houden´´ zei Ethan. De helft was gelogen. Natuurlijk maakte hij geen nutteloze systeems. Maar hij zat wel in beveiliging. Dat was zijn baan eigenlijk in Italie. ´´En jij ? Je ziet er ewl oud genoeg uit om te werken´´ zei Ethan rustig.

Heather moest grinniken om het woordje boeven, het klonk zo ver weg in de werkelijkheid waarin zij op het moment in leefde. Nog steeds betrapte ze zichzelf wel eens op dat het net een boek was, met krachten. Het was gewoon vaag, maar voor haar wel de waarheid. En bij het woordje boeven dacht ze nog steeds aan mannen in streepjespakken die altijd in kinderprogramma's voorkwamen om iets slechts te doen, zoals het stelen van een appel. Heather rolde met haar ogen "Af en toe wat foto's maken voor een tijdschrift, of gewoon simpel in een restaurantje te werken." het eerste was half waar, het tweede was totaal gelogen maar wel het simpelste baantje wat bijna elk meisje van haar leeftijd deed. "Het ligt eraan wat zich voordoet."

Ethan snapte niet goed waarom ze grinnikte maar onthield het alleen maar. Hij kon alleen maar af wachten. ´´Zo ben je zo goed in fotos maken.Mag ik ze zien´´ vroeg Ethan met een glimlach. Hij wist niet of ze het goed vcond maar was nu wel nieuwschierig. Hij verwachtte ook niet echt dat er opeens iemand over de rivier sprong en het liet zien dat diegene ontsnapt was.

Heather haalde haar schouders op, waarom ook niet, er was niks bijzonders op te zien. Ze waren zelfs redelijk mislukt. "Jammer dat het zo vochtig was hier." zei ze terwijl ze het knopje van haar camera op 'on' schakelde. Haar vingers gingen soepel over verschillende knopjes heen, en stopte toen de eerste foto tevoorschijn kwam. "De meeste zijn mislukt door druppels op de lens." dt keer hoefde ze niet te spelen dat ze baalde, ze deed het echt want het was toch echt een hobby van haar. De eerste foto die op het scherm verschenen was was die van het uitzicht, de belichting was niet perfect omdat het de testfoto was voor de iso-instellingen, de volgende daarin tegen was een stuk beter.