Ayers Rock-Midden in de Outback van Australië

Malaya zuchtte van opluchting, al was ze dan goed in escrima had ze geen schijn van kans tegen iemand met een boog. Ze liet de greep op haar mes verslappen en stopte hem uiteindelijk weer in de schede om haar middel. "Het is goed, en zie je wel dat ik je ken. Ben je ook in Rusland geweest?" Ying Yang had het nog niet helemaal door en hij kraste verbaasd. Malaya streek even over zijn kopje. "Het is goed hoor." Fluisterde ze op een rustige toon.

"Ja, zo vaak," zei Mick. "Maar nu stil." Hij stond als een standbeeld op een steen, met zijn boog alvast gespannen. Hij keek naar alles om hem heen. De kamelen beneden, de vogels boven. In de verte stuiterde een kangoeroe en een hagedis schoot onder de steen onder hem. Als wat groter was dan een mier, zag hij. Tenzij het in de verte was, ter groote van een mier. Dan zag hij het niet.

Daar had Malaya geen probleem mee. Zonder verder nog een woord te zeggen ging ze voorzichtig op de rots zitten en keek het landschap over. Ying Yang nam een voorbeeld aan zijn baasje en hield zijn snavel gesloten. Met haar hand wreef Malaya over de rode rots en ze vroeg zich af hoe het kwam dat die zo rood was. Dat ze er nooit achter zou komen deerde haar niet, het was leuk om over na te denken.

Mick besloot het maar te gokken op een parelhoen. Hij schoot het dier, honderd meter lager, feilloos door het hart en hij klom naar beneden om het op te halen. Met een pootje in zijn mond nam hij het dier weer mee naar boven. "Ik heb eten voor vanavond," zei hij tevreden. "Nu alleen nog hout, maar dat doe ik beneden wel allemaal." Hij keek uit over de uitgestrekte Outback en genoot van het uitzicht.

Malaya floot bewonderend, hij was goed met die boog. Hij had haar zonder moeite neer kunnen halen van die afstand. Ze zuchtte nog eens opgelucht dat hij geen Tracker was. Hoewel die haar dan levend had gewild. Maar ja, liever dood dan terug naar dat lab. Zowiezo liever dood dan gevangen. Nu ze zo lang gevangen had gezeten was ze de vrijheid steeds meer gaan waarderen.

Mick keek naar de zon die in het westen onderging. "Ik moet gaan," zei hij en hij stond op. "Ik moet mijn kamp nog maken." Snel en behendig klom hij weer naar beneden, zonder het meisje nog een blik waardig te keuren.

Malaya maakte aanstalten om een afscheid te roepen, maar toen hij niets eens omkeek liet ze dat maar zitten. Zij zou zelf wel in een of ander hoten gaan slapen, ze grijnsde. Gisteren was ze gewoon een hotel binnen geglipt en achter een schoonmaakster een lege kamer. Ruim voor de ochtend was ze vervolgens het raam uit geklommen. Het was erg grappig geweest en ze was van plan dat vandaag weer te herhalen.