Ayers Rock-Midden in de Outback van Australië

Wie dit niet kent, dit is die grote rode rots die je altijd op plaatjes ziet. Hij is groot en rood en de Aboriginals noemen hem Uluru. Er komen veel toeristen, maar de noordkant van de rots is altijd leeg, op enkele aboriginals stammen na die hier wonen of langs zwerven. Je ziet overal tekeningen die zij hebben achtergelaten. De rots is trouwens 384 m hoog.

Regels: Niets vernielen.

srry dat ik hier spam, maar wat kun je nou vernielen op een grote kale rode rots

Dolly schreef:

srry dat ik hier spam, maar wat kun je nou vernielen op een grote kale rode rots

De rots.

Malaya zat op het uiteinde van Ayers Rock, natuurlijk op het gedeelt waar niet zoveel toeristen kwamen. Het voordeel van Australië vond ze absoluut dat er grote gedeelten onbewoond waren. En het droge klimaat deed haar niet zoveel als normaal was. Yin Yang had even in het rond boven haar hoofd gecirkeld zoals hij een aantal gieren had zien doen en kwam nu weer op haar schouder zitten.

Mick stond met zijn pijl en boog gespannen boven op Uluru. Hij keek naar een vogel die de hele tijd aan de lucht cirkelde. Het meisje eronder zag hij niet. Hij keek langs zijn pijl en richtte. Toen schoot hij, tot zijn grote spijt was het mis. Hij zuchtte en liep achter zijn pijl aan. Misschien kon hij hem nog vinden. Toen hij het meisje zag, dook hij weg. Hij streek zijn lendendoek glad, maar zo dat als hij uitstak, hij aan te zien was voor een stuk rots.

Malaya hoorde een zoevend geluid en sprong op, al wist ze dat ze toch te laat zou zijn als er een iets op haar zou worden afgevuurd. Toen ze zag dat de pijl richting Ying Yang was gegaan werd ze woedend. Ying Yang vloog snel weer terug naar haar en landde geschrokken, maar ook kwaad op haar schouder. "Wie denkt er hier zo grappig te zijn." Het kostte haar moeite het niet uit te schreewen. Haar ogen flitste heen en weer op zoek naar de dader, maar ze zag niemand.

Mick moest proberen zijn lach in te houden. Kennelijk hoorde die vogel bij het meisje. Maar hij vertrouwde hen beide niet helemaal, dus kwam hij niet te voorschijn om zijn excuses aan te bieden. Geruisloos spande hij zijn boog opnieuw, voor het geval hij hem nodig zou hebben. Hij zag het meisje niet, dus het was bijna zeker dat zij hem ook niet zag.

Handig haalde Malaya een scherp mes uit de schede die vestopt onder haar T-shirt zat. Ze hield hem vast op een manier waaraan je kon zien dat ze het vaker had gedaan en absoluut niet bang was hem te gebruiken. Voor haar part was er straks iemand minder in Australië. Yin Yang leek het daar mee eens te zijn want hij kraste boos. "Kom je nog tevoorschijn of ben je te laf." Er klonk duidelijk spot in haar stem.

Mick weigerde nog steeds te voorschijn te komen. In plaats daarvan schoot hij, zonder dat duidelijk kon zijn waar hij vandaan kwam, een pijl richting het meisje. Perfect gemikt, zodat hij in de grond voor haar voeten bleef steken. Hij zij niks en legde zonder geluid een nieuwe pijl op de pees, die hij direct weer spande.

Malaya voelde haar bloed koken, hier kon ze zo niet tegen. "Dapper hoor. Wat heb ik je trouwens gedaan, jij schiet uit het niks op mijn vogel en valt me daarna nog eens laf aan." Ze sloot haar ogen en probeerde haar nieuwe krachten eens uit. Ze spitste haar oren en snoof zacht. Het liefst had ze Ying Yang ook laten speuren, maar ze durfde het risico niet te nemen.

"Tja, dan moet je je vogel niet los laten vliegen," zei Mick, die nu opstond en met zijn pijl naar het meisje wees. Hij ziet eruit als voedsel voor een hongerige wilde." Hij glimlachte even vreugdeloos en raspte zijn keel. Hij keek naar een donkere wolk boven hen en liep het eruit regen, zodat hij wat kon drinken. Hij zag er ook echt uit als een wilde. Warrig, halflang haar, een lap stof om zijn heupen en erg bruin. Met een verwilderde blik in zijn ogen. Maar dat was de schuld van de Trackers.

Malaya wilde iets terugzeggen nu ze de jongen eindelijk kon zien, maar haar woorden stokten in haar keel. Waar had ze hem eerder gezien? Ze wist heel zeker dat ze hem herkende. Natuurlijk had het gekund dat ze hem ergens in Australië had gezien, maar ze dacht van niet. Yin Yang kraste boos, het kon hem niets schelen of de jongen bekend was of niet. Door deze korte rust werd Malaya echt kalmer. Maar daarmee trok ze ook meteen de muur weer om haar heen.

"Nu heb je geen grote mond meer, hè," spotte Mick. Hij vond het wel grappig en liet de pijl, met de pees nog steeds gespannen, naar de grond wijzen. Hij keek even naar de vogel. Hij liet de wolk stoppen met regenen, hij had genoeg gedronken. Het enige adeel was, dat hij nu doorweekt was. Maar zoveel maakte het ook niet uit.

Malaya keek nu naar de wolk en er schoot iets op zijn plek in haar hoofd. "Ik... ik ken jou." Toch was er een aarzeling in haar stem, ze moest niet zo maar zeggen wat en wie ze was. Voor hetzelfde geld was het een Tracker. Nog steeds had ze haar mes opgeheven en haar spieren gespannen, klaar om aan te vallen of te ontwijken.

"Ik ken jou niet," zei Mick droog. Hij had alles uit het laboratorium weggestopt, dus hij herkende niemand meer. Het enige wat hij nog bewaarde, was dat hij eens in de zoveel tijd stof moest gaan halen. Meer niet, daar had hij geen behoefte aan. Als hij een Tracker tegenkwam, dan had hij een heel indianendorp achter zich staan, die zouden vechten voor de persoon die ze zagen als de god van het weer.

Malaya begon weer te aarzelen, had ze het dan toch fout gehad. Door het nadenken was ze iets minder oplettend geworden en haar spieren verslapte enigszins. Haar gedachten gingen naar het regenwolkje, dat kon zij ook. Ze besloot maar een opmerking erover te maken, ze kon tenslotte ook een nieuwsgierig mens zijn. "Waar kwam die regen vandaan." Ze probeerde het oprecht nieuwsgierig en niet achterdochtig te zeggen. Het lukte aardig.

"Ik ben de weergod van een indianenstam, dus dat verklaart een hoop," zei Mick, zonder een spoortje van een grijns omdat het een onmogelijk verhaal was. Kon het hem wat schelen? Het was nou eenmaal zo. Hij was de weergod van een indianenstam in het Amazone gebied. Al hield hij de indianen een beetje voor de gek, het was zo en daarmee uit.

Het lukte Malaya niet een klein glimlachje te onderdukken. "Maar hoe doe je dat." Ze trok een wenkbrauw op, de glimlach was verdwenen en ze wilde echt een antwoord. De greep op haar mes verstevigde weer wat. Misschien was het wel een Tracker. In gedachten grijnsde ze, ze was al langer van plan een Tracker te bestelen. "En ik trap niet in díe verhalen hoor." Ze legde de nadruk op die, om een subtiele hint te geven. Maar daar was ze nooit goed in geweest dus ze verwachtte niet dat hij het zou opmerken.

"Is het niet genoeg uitleg?" vroeg Mick, quasi-verrast. "Wat moet je als weergod zonder dat je het weer kunt regelen? Kan jij dat misschien uitleggen?" Misschien was het slim geweest om een wapen op zijn borstplaat te hebben gekrast, dat zou het iets indrukwekkender maken. Maar een houten borstplaat alleen zou het al moeten doen.

Wat hij kan, kan ik ook, dacht Malaya. En ze haalde haar schouders op. "Ik ben gewoon nieuwsgierig aangelegd." Uche, uche, uche. Ze was helemaal niet zo nieuwsgierig en wist wannneer ze iets niet hoefde te weten. Maar als ze eenmaal iets wilde weten dan zou ze niet zomaar opgeven. "Ik ben trouwens geen indiaan."

"Nee, dat heb ik door," zei Mick minachtend. "Dan zou je aan mijn knieën zijn gevallen, zoals dat gewoonlijk is. Maar de pup kan niet leren een echte wolf te worden, als hij de wolf niet kent." Hij glimlachte en nam het meisje in zich op. Hij vroeg zich af of ze zou reageren op zijn vergelijking, want misschien vond ze het niet zo fijn om met een pup te worden vergeleken.

Malaya stond bijna van haar ene been op haar andere te springen, er zat nog steeds adrenaline in haar bloed maar ze kon niks. Aanvallen zou ze waarschijnlijk niet redden, hij had die boog. En vluchten ook niet, hij zou haar gewoon een pijl achterna schieten. Dat hij of een ontsnapte of een Tracker was dacht ze zeker te weten maar in dat tweede geval mocht hij absoluut niet weten wat zij was. "En een vogel kan niet vliegen voordat hij het heeft geprobeerd." Ze vond de uitspraak niet erg, maar het bevestigde wel dat hij op haar neerkeek en dat vond ze niet zo fijn. Ze bedoelde er mee dat hij haar niet kende voordat hij het had geprobeerd.

"Ja, daar heb je gelijk in," zei Mick alleen maar. "Toch zal de pinguïn of de kiwi nooit kunnen vliegen, al probeert hij het nog zo vaak." hij hield van vergelijkingen, soms bracht hij er mensen mee in de war en dat was grappig. Tenminste, dat vond hij. Hij zuchtte, eigenlijk had hij hier geen zin in. "Vind je het erg als ik nu naar beneden ga en op jacht ga?" vroeg hij. "Of zou je dan die vogel achter me aansturen als een echte Tracker?" Hij keek haar uitdagend aan.

Malaya schrok zich rot toen ze hem over Trackers hoorde beginnen. Meteen verstevigde de greep om haar mes en Ying Yang kraste boos. Ze spande haar spieren aan zodat ze meteen weg zou kunnen springen voor een pijl, die ze nu wel verwachtte. De angst duwde ze weg, die was voor later. Als er een later was.

"Ah, gegroet dan, mede-ontsnapper," zei Mick plechtig en hij ontspande zijn boog. Als iemand zo reageerde op wat hij zei, dan moest ze wel een ontsnapte zijn. Hij was er blij mee. "En het spijt me dat ik op de vogel schoot, maar de onwetende vogel bijt ook in een wesp. Waar ik mee bedoel dat ik niet wist dat het de vogel was van een vriend, dus hem kwaad probeerde te doen. Maar nu moet ik echt op zoek naar eten." Hij klom behendig naar beneden en stelde zich op op een richel, loerend naar eten.