Hwaii-Grootste Eiland-Grote Oceaan.

"We wonen alleen in hetzelfde huis," zei Mick geïrriteerd. "Hij si of altijd weg of zit op zijn kamer en dan wil hij niet gestoord worden." Hij zuchtte. "Eigenlijk wil ik er liever niet over praten." Hij probeerde nu onder het onderwerp uit te komen. hij stond op en ging naast zijn surfplank staan.

Ethan merkte dat Mick onder het onderwerp uit wou komen. Zo gemakkelijk was hij nu niet. Vooral als iemand zo opvallend leek. ´´Dan zou hij alleen gaan weet ik uit ervaring. Waarom lieg je ? Heb je soms wat achter t houden´´ vreog Ethan door. Hij liep ondertussen achter hem aan. Als hij naar de zee ging ging hij er egwoon achter aan. Dat kwam hem juist beter uit.

"Waarom zou ik liegen," zei Mick bars. "Ik vertel gewoon de waarheid." Natuurlijk is dit een Tracker, dacht hij. Anders ging hij niet zo in op zijn verhaal. Hij zuchtte, hij wist nu zeker dat Ethan niet te vertrouwen was. Hij pakte zijn surfplank vast, maar deed verder niks.

´´Weet ik vee waarom je zou liegen. Je ziet alleen meestal snel als iemand dat doet. Vooral als je het zo ontijkt. Ooit van psychologie gehoord. Jouw voorhoofd screeuwt namelijk dat je liegt. Dus als je kan uit leggen aan mij waarom dan zijn we allebei een stuk wijzer. Dan kan ik je misschiem helpen´´ zei Ethan rustig als of hij het tegen een klein kind had. Het was normaal om nieuwschierig te zijn vond hij zelf. Mensen mochten wel denken dat hij een tracker was. Maar hetw as zeker neit zeker.

"Wie ben ik dan volgens jou?" vroeg Mick uitdagend. Als hij 'een ontsnapte' zou antwoorden, dan zou hij meteen weten dat Ethan een Tracker was. En dan zou hij een tornado op hem afsturen. Hij zuchtte en wachtte op het antwoord.

´´Weet ik veel. Daarom snap ik niet dat je het niet verteld. Als je gevlucht bent voor je ouders dan help ik je graag´´ zei Ethan meten. Zo snelle l,eugen dat bijna niemand rade dat het een leugen was. Natuurlijk zou hij niet zeggen dat hij dacht dat het een ontsnapte was. Dat was net als of hij een gevecht wou starten en daar was hij oip tegen. Hij wou iedereen levend terug brengen. Dat waren zijn principes

"Je weet dat ik niet gevlucht ben voor mijn ouders," zei Mick en nu was hij volkomen eerlijk. "Dat heb ik je net verteld." Hij zuchtte en trok zijn plank uit het zand. "Laat ook maar," zei hij en hij beende geïrriteerd het oerwoud in, terug naar zijn huis.

Ethan zag dat Mick weer vertrok naar het oerwoud Hij had blijkbaar een gevoeligesnaar geraakt maar datmaakte hem nu weinig uit. Het was niet zijn tak om medelevend te zijn. Toch vond hij het altijd wel jammer dat hij zo moest zijn. Maar hij was de mensen zo dankbaar dat hij maar snel weer vertrok voor de volgende.

Nieuw

Phoebe volgde de instructies van de surfleraar zo precies mogelijk op. Ze was toch wel blij dat ze met haar atmokinese de golven een beetje bij kon sturen met wat wind, zodat ze niet meteen zou vallen. Ze bleef een minuut staan op haar board, maar viel daarna toch genadeloos in de warme, blauwe golven. Ze kwam proestend boven en streek haar nu natte en zoute haar uit haar gezicht. De surfleraar lachte smakelijk en ze keek hem met een glimlach aan. Hij schreeuwde dat ze niet slecht was voor een beginner en Phoebe grinnikte.

Met een glimlach en een surfplank liep ze naar de zee. Het bekende strand voelde bekend aan har voeten. Ze kende ook de meeste mensen. Al probeerde ze dat te vermijden. Misschien merkte ze wel wat er gebeurt was. Rustig liep ze het water in en begon te peddelen. Verderop zat een klasje bezig maar Eli besteede er weinig aandacht aan. Ze ging zelf voor de wat grotere golven.

Phoebe pakte vastberaden weer haar plank vast en pakte de volgende golf. Ze hield haar balans deze keer vrij goed en surfte de golf helemaal uit. Dat mocht ook wel eens een keertje, na al dat oefenen. Toen ze trots weer op haar plank zat zei de surfleraar dat hij trots op haar was en zei dat de klas "Dismissed" was, met een Hawaiiaans accent. Phoebe glimlachte en besloot alsnog nog een golf te pakken. Het was zulk mooi weer.

Eli zag een moie grote golf komen. Ze ging er heen en al snel surfde ze in de golf. Het was zo fijn dat ze het weer kon doen. Met haar kort haren in de wind was het een perfect gevoel. Ze deed wat trucjes en lette bijna niet op andere mensen die er aan kwamen. Het surfgroepje zou toch niet bij deze golf mogen dacht Eli. Dan had zij vrij spel. Toch voor de zekerheid luisterde ze goed rond.

Een paar golven en plonzen in het water verder had Phoebe wel genoeg van het surfen en ze zocht haar handdoek op. Ze stak haar surfboard in het zand bij de rest van de klas en zocht haar handdoek op. Ze zette haar zonnebril op en pakte het boek dat ze aan het lezen was. A Handful of Dust van Evelyn Waugh. Ze stak haar nagel tussen de bladzijden en begon te lezen waar ze gebleven was, terwijl ze rustig in de zon lag te zonnen.

Uiteindelijk had Eli er genoeg van en liep ze terug naar het strand. Ze stak haar surfplank naast een meisje neer en legde daarna een handoek neer om op te liggen. Ze glimlachde nu alleen maar breder omdat ze weer eidnelijk had gesurft. Ze was zo blij dat ze graag nieuwe vrienden maakte. Daarom keerde ze zich naar het meisje langs zich. ´´He, gaat het surfn goed´´ zei Eli beleefd met een vriendelijke glimlach.

Phoebe legde haar boek neer en haalde haar zonnebril voor haar ogen weg. Dat leek haar wel zo beleefd. "Voor mijn doen, ja, bestwel. Ik val al op gewoon land, laat staan op een surfboard. En toch is het me gelukt." Zei ze vrolijk. "Maar jij surft veel beter, en langer, dat was zeker wel te zien." Zei ze met een brede glimlach tegen het meisje naast haar.

Eli luisterde aandachtig naar Phoebe. ´´Goed zo. En je moet het niet vergelijken met mij. Toen ik pas begon duurde het wel even voordat ik er stevig op stond. Gelukkig ben ik hier geboren zodat ik meteen kon leren´´ zei Eli met een glimlach. Al reisde ze nu rond, wat ze erg jammer vond. Het bleef haar thuis. Al was het veel gevaarlijker. ´´Ik ben trouwens Eli´´ zei Eli met een glimlach. Het was een aparte naam omdat het verkozen betekende. Maar dat boeide haar weinig. Het was tenminste lekker kort.

"Ja, zo iets dacht ik al. Ik heb het geluk niet een Hawaïaanse te zijn. Maar Spanje is natuurlijk ook niet verkeerd." Zei Phoebe. Het meisje zag er Hawaïaans uit, ze had een Hawaïaanse naam en kon keigoed surfen. "Ik heet trouwens Phoebe." Zei ze erachteraan. Ze keek in de zon en hij deed pijn aan haar ogen. Ze besloot haar zonnebril toch maar weer op te zetten.

´´Ah spanje. Ik ben er pas nog geweest. Mooi land moet ik toe geven´´ zei Eli met een glimlach. Ze was er naar toegevlucht toen ze net ontsnapt was. Helaas had ze ton weinig aandacht besteed aan het land. Ze moest duidelijk nog een keer terug. ´´Ben je op vakantie´´ vroeg Eli nieuwschierig. Ze dacht nooit verder na dan een gesprek dus maakte ze de vragen altijd simpel en dacht niet na bij de gevolgen.