Een plein vol met terrasjes-Sidney, Australia

Phoebe beet op haar tanden en drukte de stamper van de spuit naar beneden. Onderweg hiernaartoe had ze opeens een verschrikkelijke, trillende pijn gekregen. Toen had ze zich beseft dat het een maand geleden was dat ze ontsnapt was, en dus ook erg lang geleden dat ze de stof binnen had gekregen. Ze bewaarde de echte stof, maar wat ze nu net had ingespoten was een goede vervanger, het stopte tenminste de pijn. Ze gooide de lege spuit op de grond, die viel hier toch niet op, en ze trok de mouw van haar lichte spijkerjack naar beneden. Ze liep zo onopvallend mogelijk vanuit de steeg richting de fontein in het midden van het plein.

Ethan zat de hele tijd al van het cafe te kijken naar een meisje die wat leek in te spuiten. Hij hat een koffie in zjin handen en een zonnebril op dus je kon niet goed zien waar hij keek en hij leek normaal. Hij keek even naar hoe ze bewoog en kwam tot de concluse dat het zeker geen drugs was. De kans was dat het de stof was of zo iets. Daarom moest hij haar maar uit testen. Hij betaalde de koffie en dronk het snel op. Daarna stond hij op en liep rustig verder op een mensen tempo. Toen hij net bij het meisje was liet hij ´perongeluk´ zijn sleutel vangen en ving het snel op. Dit was een hint dat hij ook een gevluchte was. Zo kon hij vertrouwen krijgen. Snel keek hij behoedzaam rond om het hele plaatje af te maken.

Phoebe wist eigenlijk niets van de hint af, maar ze glimlachte naar de jongen tegenover haar toen hij behoedzaam rondkeek. Ze had hem niet gezien toen ze haar stoffen moest ophalen en bleef dus wel voorzichtig. Wie weet wat deze jongen eigenlijk was. Ze zette haar grote, modieuze zonnebril op haar hoofd, boven haar zwarte pony en keek hem aan. Ze vond het wel zo beleefd om iemand aan te kunnen kijken, zonder zonnebril.

Ethan zag dat het meisje naarhem keek dus het was wel goed. Toch moes hijnietmeteen op haar af gan. ´´Oh sorry loop ik in de weg´´ zei hij beleefd terwijl hij de sleutels rustig terug deed. Hetwas maar goed dat hij niet een teken er op had staan van zijn nieuwe thuis. Hij veegde even zijn handen af en keek haa daarna met een halve glimlachaan. ´´Ben je ook een toerist´´ vroeg hij rustig in plaats vanhaar naam.

"Jep, niets zo mooi als de wereld rondreizen met de Lonely Planet in je rugzak." Zei Phoebe met een glimlachje tegen Ethan. Ze besefte zich dat ze er niet uitzag als een backpacker, met haar witte hotpants, lichtroze Abercrombie T-shirt, lichte spijkerjackje en all-stars aan haar voeten, maar ze liet toch even het boek zien dat ze in haar heuptas had zitten. Het was de laatste editie van de Lonely Planet. Ze vond het handig om daar goedkope hotelletjes in te zoeken, zodat ze voor niet teveel geld op verschillende plekken verbleef. Het leek haar namelijk slimmer om de wereld rond te reizen, zo zou ze minder snel gesnapt worden. Haar rugzak met bagage lag nog op haar motelkamer.

Ethan keek evenhet meisje odnerzoekend aan omdat ze zeker niet een door reizer leek. Al was hij dat zelf meer het type er voor. Hij logeerde in een duur hotel door zijn baas. Daarom snptehij ook niet goed waarom ze wouden ontsnappen. Hij kreeg er alleen een beter leven door. ´´Ik heb toch liever een stevige matras om eerlijk te zijn. Maar misschien is het wel leuk om een keer uit te proberen´´ loog Ethan. Wat niet zo moeilijk voor hem was.

"Tja, ik vind goedkope hotelletjes toch echt de magie van het rondreizen." Zei Phoebe luchtig. Ze had wel geld, maar ze kon prima omgaan met het idee van slapen in een niet al te duur hotel. Bovendien gaf ze haar geld liever uit aan kleding of de vervanger van de Stof, dan aan een luxe matras. Ze duwde de Lonely Planet terug in haar tas en ging even met haar vinger langs haar roze gestifte lippen.

Ethan knikte rustig. Iedereen had zijn eigen smaak al kon hij dat niet meer hebben. ´´Ik ben toch niet iemand de veel op reis is. Ik mag al van geluk spreken dat ik een keer in de buurt van de zuid pool ben gekomen´´ zei hij met een glimlach die heel erg oprecht leek. Dat het niet echt was zou je nooit merken. Rustig verschoof Ethan zijn gewicht op zijn andere been.

"Nou, of je dat geluk kunt noemen..." Zei Phoebe met een waterig glimlachje. Ze haalde haar haar even door haar pony en keek Ethan met een glimlachje aan. "Heb je zin in wat drinken?" Vroeg ze, terwijl ze op een van de vele terrasjes wees, die rondom de fontein opgesteld stonden. Haar glimlach werd iets breder en minder waterig terwijl ze Ethan weer aankeek.

Ethan keek onderzoekend naar Phoebe toen ze dat zei. Meer om er een rede achter te zoeken. ´´Ja, lijkt me leuk. Al heb ik net al wat gedronken. Met twee is altijd gezelliger´´ zei hij met een glimlach. Hij bleef meestal zo dicht bij de werkelijkheid als hij kon. Zo raakte je nooit verwikkelt in leugens. Rustig liep hij naar een tafeltje en trok chalant een stoel voor Phoebe naar achteren.

Phoebe ging met een glimlachje op de stoel zitten die Ethan voor haar opzijgeschoven had. Het maakte niet erg veel indruk op haar, maar ze vond het wel aardig van hem. Ze bestelde een glas bruisend mineraalwater met ijs en keek Ethan vragend aan. "Wat wil jij?" Vroeg ze met een lief glimlachje, zo klein dat het bijna onmerkbaar was.

Toen Phoebe zat ging hij zelf aan de overkant zitten. Hij deed soel aanschuiven bij elke vrouw omdat het hem geleerd was om zo te gedragen. ´´Doe maar gewoon water. Ik moet dalijk nog wat sporten denk ik´´ zei Etha met een glimlach. Hij hoefde niet percee wijnen of andere dranken. Water was lekker en handig voor hem.

De Australische, blonde, vrouwelijke ober schreef rustig de bestellingen op, voordat ze met klikklakkende hakjes wegliep richting het restaurant. Phoebe glimlachte flauwtjes naar Ethan. "Nu zit ik hier wel met jou, maar ik weet niet eens hoe je heet." Zei ze. Ze steunde met haar elleboog op tafel en ondersteunde zo luchtig haar kin. Een attentievolle houding, maar niet flirterig of te geïnteresseerd.

sorry dacht al dat het gebeurd was
-----------------------------------------
Rustig zette Ethan zijn zonnebril op zijn hoofd omdat het wel onbeleefd was vond hij zelf. ´´Daar moeten we dan maar iets aan doen. Ik ben Ethan´´ zei Ethan met een glimlach terwijl hij zijn hand uit stak. Gelukkig had hij een lange gespierde arm waardoor hij niet ver naar voren hoefde te buigen.

Phoebe stak haar arm ook uit, en schudde beleefd Ethan's hand. "Phoebe." Stelde ze zich voor. Op dit moment kwam de vrouw met een dienblad vol met drankjes aanlopen. Phoebe pakte beleefd haar glas aan en de vrouw zette het andere glas voor Ethan's neus neer. Ze keek nogal chagrijnig. Toen de glazen weggezet waren liep ze weer met dezelfde klikklakgeluidjes weg.

Ethan keek niet om naar de vrouw die de drankjes neer zette. Hij lette nu op Phoebe , al was het niet op de romantische manier. Opeens trok hij een heel serieus gezicht. Hij leunde wat naar voren als teken dat hij wat zachtjes wou zeggen. ´´He drugs gebruiken is erg slecht weet je. Dat mag hier niet eens dus ik zou het maar niet snel meer doen´´ zei hij wijs. Als hint naar de spuit.

"Tja, ik kan, zeg maar, niet zonder." Zei Phoebe. Ze had geen zin om te praten over de Stof. "Bovendien is mensen in de gaten houden ook niet echt netjes." Zei ze rustig. Ze kneep de citroen, die op de rand van haar glas zat, uit in haar glas. Ze pakte het glas op en nam een slok.

Ethan keek haar nog bezorgd aan. Net als of hij dat ook echt was. Misschien was dat ook wel een heel klein beetje. Maar dat mocht niet van hem zelf. Hij kon beter denken aan de mensen die zijn leven hebben gered. Die hadden meer zijn aandacht nodig en nu was dat door de ontsnapte te zoeken. Al wist hij wel zeker dat het geen drugs was. ´´Dan moet je naar een afkick kliniek gaan. Je kan echt wel zonder het is toch niet iets als een medicijn of zo. Anders betaal ik wel en breng je er zelf heen´´ zei hij rustig. Hij dronk niet van zijn drinken en keek haar recht aan. Met zijn gehoor kon hij tcoh wel op tijd de horen als er iets aan de hand was.

Phoebe begreep er helemaal niets meer van. Het ene moment praatte deze jongen nog alsof hij een gemanipuleerde was, en het andere moment deed hij alsof hij er helemaal niets van wist. "Het lijkt me niet slim om hiervan af te kicken." Mompelde Phoebe, nog steeds een beetje verward, in zichzelf. "Ik denk niet dat mijn arts daar blij van wordt." Zei ze op het zelfde mompeltoontje, maar nu zachter.

Ethan keek haar og even aan en knikte daarna. Hij wist dat hij er niet verder op in kon gaan. Al wist hij wel dat een doktor niet zulke spuiten zou mee geven. Hij wist dus bijna zeker dat ze een van de ontsnapte was. Al liet hij dat niet meteen naar izjn hoofd stijgen. Hij wou ze allemaal levend terug krijgen. Daarom moest hij eerst vertrouwen winnen. Een kleine schok waardoor ze bewusteloos worden en dan mee terug.

Phoebe keek ongemakkelijk naar haar glas en nam er nog een slok van. Nu werd haar afkeer van drugsverslaafden misschien wel haar dood. Ze was zo dom geweest. Misschien was Ethan wel een Tracker? Wie weet? Ze tikte nerveus met haar roze gelakte, vierkante nagels op het tafelblad.

Ethan hoefde niet naar haar glas te kijken om te weten dat ze er op tikte. Dat was een van de vele voordelen aan de experimenten , je kon veel beter luisteren. Toch keek hij nog steeds het zelfde. Hij wist nu wel zeker dat ze een ontsnapte was, anders werd ze helemaal niet snel nerveus ervan. Drugs had hij al uit gesloten omdat ze niet high was. Blijkbaar had hij weer een prooi gevonden. Maar zoals meestal besloot hij langzaam te doen. ´´Waar kom je eigenlijk vandaan ?´´ vroeg hij geintreseerd.

"Ik reis al een aantal jaar rond. Ben een paar jaar ergens gebleven, en nu ben ik weer aan het reizen." Zei Phoebe. "Maar ik kom oorspronkelijk uit Spanje." Ze besloot het maar gewoon zo luchtig mogelijk te zeggen. "En waar kom jij vandaan?" Vroeg ze, met haar oude glimlach weer op.

Ethan luisterde aandachtig naar het antwoord. NIet op een flirterige manier maar op een vriendelijke manier. Het was al lang duidelijk dat geen van hun beide zat te flirten. Ethan wou dat ook niet omdat zijn hart al verkocht was. ''Mmm ik woonde eerts een tijdje in Amerika. Daarna verhuisde ik naar Italie'' zei hij met een glimlach. Er ontbrak een tijd waar hij in het lab zat. Maar dat was dom te zeggen en hij wist niet eens waar dat was.