New york- Times square

Dat had hij weer , weer een chagerijnig iemand. Al ahd hij dat wel verwacht van zo'n stad als New york. ''Sorry hoor. Loop dan maar door als je wil. Ik houdt je niet tegen. Probeer je te verontschuldigen begint iedereen meteen bot te antwoorden'' zei Ethan terug. meestal glimlachde hij er bij maar deze keer niet. Hij gaf gewoon de hele stad de schuld voor zijn gedrag. Het had sechte invloed vond hij zelf en deed hem denken aan vroeger. Hij wachte tot hij meisje verder zou lopen en zou haar hoofd wel tekenen voor een andere tracker. Een schock geven hier en haar bewusteloos te maken was niet iets die hij nu deed.

Jane snoof en bleef hem aankijken. 'Jij bent degene die express mensen onderuit haalt.' Zei ze en glimlachte even ijzig en kort. Ze liep een paar stappen naar achteren, zonder om te kijken. 'Ik had een goed humeur, tot ik onderuit gehaalt werd.' Zei ze tegen hem en haalde een hand door haar blonde haren. Ze rolde met haar ogen en draaide zich half om.

´´Nee het was perongeluk anders zeg ik dat toch niet. Maar als je het wilt denken mag dat best. Uiteindelijk ben ik niet diegene die tegen een voet op loopt´´ zei hij nt zo ijzig. Hij hoefde zich niet te verantwoorden vond hij zelf. Als hij had besloten om weg te lopen had ze tegen hem aan gelopen. Dat wist hij zeker. Zij lette niet op. Vooral omdat ze betere zintuigen had waardoor ze hem al lang moest hebben gezien.

'Ok, ik was bijzonder onoplettend, maar je voeten bij je houden is ook een mogelijkheid.' Zei Jane erachterna. Ja, ze had niet erg goed opgelet. Ze was gewoon onder de indruk van Times Square en vond het geweldig. Ze vond het jammer dat ze niet echt van haar reisjes kon genieten, maar de plaatsen die ze bezocht waren toch wel geweldig. Ze keek de jongen aan.

´´Nog maals sorry. De volgende keer zou ik wel een grote hek er om ztten zodat je daar tegen an kan botsten´´zei Ethan nog steeds geirriteerd. Hij wist dat het niet door het meisje kwam maar door de stad. Hij wist nog precies welke straten waar was. En ook precies waar hij bijna vermoord was. Natuurlijk was hij daar niet langs gekomen omdat hij waarschijnlijk uit woede de eerste persoon zou hebben gedood.

'Prima.' Zei Jane luchtig tegen hem en haalde automatisch een hand door haar haren. Een vervelende tik, die ze in al die jaren nog niet had afgeleerd. 'En jij bent zeker ook met je verkeerde been uit je bed gestapt?' Vroeg ze tegen hem, ze had de geirriteerde toon in zijn stem echt wel opgemerkt. Daar had je echt geen supergoede oren voor nodig. Het maakte niet uit, ze was zelf ook niet altijd de vrolijkste.

Ethan wist dat het o viel dat hij geirriteerd was dus verbond hij het niet vast aan conclusie. ´´Ja, het spijt me. Het ligt niet geheel aan jouw´´ zei Ethan terwwijl hij ook met een hand door zijn haar ging. Dit eerder omdat hij iets met zijn handen moest doen van irritatie. Hij zou niet gaan uitleggn waarom hij zo geirriteerd was maar kon makkelijk laten weten dat het ook echt zo was.

Jane bleef hem even aankijken. 'Really?' Mompelde ze zachtjes, terwijl ze zich afvroeg of hij de waarheid sprak. Ze wist niet anders dat mensen zich aan haar irriteerde, althans, haar ouders deden dat. Ze deed bijna nooit iets goed in hun ogen, daarom was ze daar ook niet meer. Ze besloot daat niet meer aan te denken en glimlachte even kort. 'Ok, dat is dan iets positiefs van vandaag.' Zei ze tegen hem.

Ethan was verast dat ze glimlachte maar hijw as nog steeds gerusteerd en geirriteerd. Misschien als hij ergens naar binnen ging was het wel wat makkelijker. ´´He ik ga denk k een ijsje halen om vrolijker te worden. Ik geef je de keuze om mee te gaan en ik trakteer je dan om het goed te maken´´ zei Ethan. Hij liet de keuze voor haar een keer open staan. Hij wou gewoon weg uit deze straten waar hij zo lang rond had gedwalt.

'Mmh, prima, gratis ijs kan ik niet weerstaan.' Zei Jane tegen hem en stopte haar handen in de zakken van haar leren zwarte jack. Ze hield van ijs, dus kon ze maar beter met hem meegaan. Ook om zo normaal mogelijk te doen. Ze vertrouwde hem nogsteeds niet helemaal, maar ze vertrouwde helemaal niemand, dus hij was geen uitzondering.

Eigenlijk was Ethan verbasd dat ze mee ging. Hij was zo bot geweest plus het fei dat ze ontsnapt was leek dit niet logisch. Of ze moest dalik ook een tracker zijn maar dat geloofde ethan niet echtt. Rustig liep hij verder een winkel in. Best chic ingericht en natuurlijk italiaans maar Ethan was er nu wel meer aangewend. Hij schoof dit keer geen stoel naar achteren daar kon hij nu niet tegen. ´´Wat wil je´´ vroeg hij zo rustig hij kon.

Malaya schreef:

Malaya schudde haar hoofd, bijna met een grijns op haar gezicht. Madison trapte in de valse naam. "Daarom moet ik die trein ook halen, die brengt me naar het vliegveld en dan vlieg ik terug naar Beijing." Het kwam er vloeiend uit, ookal was het een grote leugen. Vanbinnen grijnsde ze, zou ze Chinees gaan praten? Al kon ze alleen de beginsels zou het net echt lijken en zou Madison er niets van verstaan.

Madison lachtte,' Het verbaasde me al waarom je de verkeerde kant op ging, want de train is die kant op, anders loop ik wel even met je mee zodat je niet weer een verkeerde kant op gaat?' Ze lachtte vriendelijk en ging met een hand door haar haren. Ze voelde haar zelfvertrouwen toch wel een beetje groeien nu ze zo tussen de mensen massa stond.

-Ergens anders op Times square-

Phoebe wandelde rustig over de drukke straten met haar kat bij haar voeten. Ze had een aantal tassen vast vol met kleding. Ze had net enorm geshopt en veel nieuwe mode ingeslagen. In New-York hadden ze gewoon alles wat ze zocht. Haar huidskleurige pumps, die ervoor zorgden dat haar benen langer leken, klikklakten op de straatstenen terwijl de elektrische reclameborden haar zwarte haar lieten opgloeien in verschillende felle kleuren. Haar zonnebril hield de felle zonnestralen tegen die op haar ogen vielen.

Zach wandelde rustig over de straten. Hij zag er onopvallend uit en toch goed. Hij ging op in de massa. Hij bekeek iedereen rustig en op zijn gemakje. Hij zocht iets om op te jagen. Een meisje of zo. Hij leit de tijd om hem heen voor iedereen een paar seconden langzamer lopen zodat hij rustig naar iedereen kon kijken. doordat hij een groepje meiden observeerde botste hij tegen Phoebe aan.

Phoebe's tassen vol met kleren vielen op de grond toen er een jongen tegen haar aanbotste. "Pardon? Kan je niet een beetje uitkijken waar je loopt?" Vroeg ze, een beetje chagrijnig. Al haar net gekochte kleren lagen op de grond en waren uit de tassen gevallen. Nu zaten er vast vlekken op en moest ze ze allemaal op gaan raken. De kans dat daarbij haar mooie, zwarte cocktailjurkje vies of beschadigd zou worden was ook groot. Het viel haar niet eens op hoe knap de jongen was die tegen haar aan gebotst was. Ze zuchtte en ging op haar knieën zitten om alles weer in de tassen te doen.

Zach glimalchte. Hij had een prooi. Hij ging ook door zijn knieen en hielp haar bij eht oprapen "Het spijt me zo dat ik tegen je op botste" zei hij op een toon die geheel natuurlijk was bij zo'n situatie. Als hij niet op jacht was zou hij haar gezecht hebben dat het haar schuld was en doorlopen. Maar zij was de prooi.

"Ja ja." Mompelde Phoebe nog een beetje chagrijnig. Ze voelde gewoon dat er nu al een ladder in haar flinterdunne panty zat. Normaal was ze niet zo gesteld op haar uiterlijk, maar ze had een dag waarop ze zin had om er mooi uit te zien. Ze stopte het Emporio Armani jurkje dat uit een van de tassen gevallen was. Toen alles in haar tassen zat stond ze op. Wel ja, het was nog waar ook. Een gigantische ladder vanaf haar enkel tot net onder haar knie. Ze zuchtte chagrijnig en keek de jongen tegenover haar aan. Haar rood gestifte lippen waren op elkaar geperst tot een strakke streep en haar ogen stonden woedend. Ze pakte de tassen die hij vast had uit zijn handen.

Zach glimalchte verontschuldigend "Ik wil je ook wel op koffie trakteren om het goed te maken?" hij keek haar met een vriendelijke glimalch aan. Zijn eerste stap in zijn jacht proces. Dit zou uitmaken of ze een prooi werd of dat hij haar links liet liggen. Hij hoopte dat ze ja zou zeggen. hij zou maar al te graag een nieuwe prooi hebben.

Een mondhoek van Phoebe krulde omhoog. Hij zag er niet uit of het hem echt heel erg veel speet, maar Zach was geen lelijke jongen en ze had wel zin in koffie. Ze nam haar tassen stevig in haar handen en glimlachte nu helemaal. "Dat lijkt me leuk." Zei ze. Ze streek de rok van haar zwarte jurkje recht en keek Zach met een speelse glimlach op haar gezicht aan.

Zach glimalchte. Nu was de jacht op dit meisje geopend. Hij had geen flauw idee of ze een gemuteerde was of niet, maar dat vond hij wel vanzelf uit. Hij had gewoon een prooi nodig. Hij begon zich te vervelen zonder prooi. Zach pakte een hand van haar Kom ik weet wel een plekje" hij liep rustig met haar mee, haar hand vasthoudend omdat het te druk was om erlkaar anders in de gaten te houden., uiteindelijk deed hij een mooie deur met een glazen ruit open. Het was een mooi modern café geval.

Zodra ze het café binnen waren liet Phoebe Zach's hand snel los. Ze vond hem erg bezitterig, voor iemand die ze pas een minuut of minder kende en ook nog in volle vaart tegen haar aan was gebotst. Ze ging aan een tafeltje zitten en zette haar tassen naast haar neer. Ze besteld met een vrolijke glimlach een café-latte bij de ober en keek Zach vragend aan. "Wat wil jij?" Vroeg ze.

Zach glimalchte naar de ober "Cappuchino" die ging daarna braaf weg en zach keek met een glimlach naar Phoebe "Ng een keer, sorry" hij glimalchte verontschuldigend. De truc van liegen was je leugen 'geloven'. Het boeide hem geen zier dat hij haar omver had gelopen. maar zij was de prooi en hij moest haar vertrouwen hebben

Phoebe glimlachte. "Het maakt niet uit. Het was alleen een ontzettend dure panty, maar die is te vervangen." Zei ze met een glimlachje. De ober kwam aanlopen met een dienblad. Hij zette de cappuccino neer voor Phoebe en de latte voor Zach. Phoebe draaide ze met een glimlach om en nam een slok van haar latte. Ze voelde nog even aan de ladder in haar panty en probeerde het te vergeten.

Zach pakte zijn koffie "Is er nog iets dat ik kan doen om het goed te maken?" hij keek haar vragend aan over het kopje waar hij nu een slok uit nam.

Phoebe besloot deze jongen maar eens te testen. Hij gedroeg zich als een aardige jongen, maar er glinsterde iets in zijn ogen wat ze niet helemaal vertrouwde, maar wat haar ook aantrok. Ze ging met haar vinger langs haar rood gestifte lippen en keek Zach met een misschien ietwat flirterige glimlach aan. Als hij goed oplette zou hij het flirterige kunnen zien, als hij dat niet deed, zou het hem compleet ontgaan. Ze ondersteunde haar kin lichtjes met haar knokkels en zei:"Kan jij zelf niets verzinnen?" Op een kalme, rustige, maar vrolijke toon.