Akropolis - Athene

De Akropolis is een tafelberg in de Griekse hoofdstad, Athene. Iedereen heeft er wel eens een foto van gezien. Het staat op de werelderfgoedlijst en het bekendste gebouw is het parthenon. De meeste gebouwen zijn gebouwd door de oude Grieken maar er zijn ook sporen van nog oudere beschavingen. Natuurlijk komen er altijd veel toeristen maar buiten het toeristische seizoen gaat het wel. Ook 's ochtends is het meestal erg rustig.

personen: veel, maar niet té veel
regels: niets kapot maken of vervuilen het is een monument.

Sarah stond boven aan de tafelberg. Ze glimlachte licht en haar haren wapperde in de wind heen en weer. Ze had een simpel wit hempje aan en een kort zwart broekje. Het was warm ook al was het pas vroeg in de ochtend. Ze zag net de zon aan de horizon verschijnen, het mooiste moment van de dag. Ze verlangde naar het witte hete zand van Spanje maar het zou nog wel even duren voordat ze er zou zijn. Eerst moest ze nog door verschillende landen reizen zodat niemand haar meer echt kon achtervolgen. Gewoon voorzorgsmaatregelen.

Malaya had net langs een aantal oude gebouwen gelopen, ze had bedacht dat nu ze toch op de vlucht was en over de hele wereld reisde ze best langs bezienswaardigheden kon gaan. Toen ze een meisje zag staan op de plek waar zij ongeveer het uitzicht had willen bekijken. Even aarzelde ze en beet ze op haar lip. Zou ze er wel bij gaan staan? Ze stak haar handen in de zakken van haar korte spijkerbroekje. Ze droeg een wit en zwart gestreept T-shirt en afgetrapte zwarte All-Stars. Aarzelend liep ze in de richting van het meisje om naar de zonsopgang en het landschap te kijken.

Sarah hoorde achter haar wel voetstappen maar ze had niet het gevoel dat er gevaar dreigde dus bleef ze naar het landschap kijken. Even streek ze met haar hand door haar haar wat nu vol met klitten zat door de wind. Niet dat dat echt een probleem was. Ze kreeg ze er toch wel weer uit. Ze glimlachte nog steeds een beetje en vroeg zich af wat haar ouders op dit moment zouden doen.

Malaya stond ongeveer anderhalve meter van het meisje af en keek naar het prachtige uitzicht. De morgenzon verlichte het uitgestrekte Athene en de prachtige natuur er omheen. Vooral wat dichter bij de Akropolis stonden veel bomen. Dichter bij de horizon was het sterker verlicht dan bij hun en het gaf een heel mooi beeld.

Sarah keek even opzij en zag een meisje staan. Ze dacht dat ze haar herkende van de dag in het lab maar ze zei niets. Zolang ze het niet zeker wist mocht ze er niets over vertellen of zeggen. Ze beet even op haar lip. Ze had in haar korte broekje een speciaale zak zitten waarin twee spuitjes zaten. Een met de stof en een met de pijnstiller zodat ze dat makkelijk kon nemen als dat nodig was. Ze keek nog een keer naar het meisje en daarna weer naar het uitzicht.

Malaya voelde dat er naar haar gekeken en ze draaide haar hoofd naar het meisje. Ze kwam haar bekend voor, vooral het haar kwam Malaya bekend voor. Even dacht ze na over waar ze haar had gezien, er kwam een beeld van het lad in Rusland in haar op. "Ben je ook op reis?" Het was een vrij gewone vraag en misschien zou ze er zo achter kunnen komen of ze haar eerder had gezien.

Sarah keek weer naar het meisje naast haar. 'Ja. Jij ook?' vroeg ze aan het meisje. Ze glimlachte beleefd, zoals ze dat meestal deed. Ze vond het niet erg om met mensen te praten al moest ze altijd oppassen met wat ze zei. Als ze teveel zei wist ze namelijk zeker dat ze binnen vierentwintig uur weer in een of andere lab zat waar er allemaal test werden uitgevoerd op haar.

Malaya knikte, ze zei niet meer. Eigenlijk was dit al heel veel voor haar doen, maar ze wilde graag weten met wie ze te doen had. Natuurlijk zou ze kunnen vragen waar ze allemaal al geweest was, maar dat zou te nieuwsgierig lijken en dat wilde ze niet. Dadelijk werd zij voor een Tracker aangezien of had ze zelf met een Tracker te doen.

Sarah keek weer even naar het uitzicht. 'Heb je al veel van de wereld gezien?' vroeg Sarah toen aan het meisje. Zijzelf had er al teveel van gezien naar haar zin. Ze vond het veel fijner om gewoon op een plek te zijn maar wat ze was maakte dat onmogelijk en dat was allemaal te danken aan die verdomde mensen die het zo nodig vonden dat ze bovennatuurlijk werden. En natuurlijk aan de Trackers.

"Tot hoge breedte en lage breedte." Malaya bedoelde met hoge breedte natuurlijk Rusland en met lage de Zuidpool. Hoewel ze veel van de wereld wilde zien zou ze naar nooit meer naar terug gaan, als het aan haar lag tenminste. Helaas hadden andere mensen ook plannen. Ze keek even naar boven vaan Yin Yang nog steeds rondvloog en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Hoewel ze toe moest geven dat ze het reizen en vooral de vrijheid fantastisch vond.

Sarah glimlachte een beetje. Zijzelf had alleen warme landen gezien en Rusland natuurlijk maar daar zou ze niet snel weer wederkeren. Ze hield niet van de kou. Dan moest ze haar lichaam teveel bedekken en daar werd ze gek van. Sarah dacht even aan de plekken waar ze allemaal was geweest. Toch was haar vakantiehuis in Spanje het mooiste.

Malaya voelde haar benen, ze had een heel stuk gelopen over de Akropolis en daarvoor ook nog. Omdat ze van plan was nog wel even te blijven kijken ging ze maar zitten. Haar tas zette ze naast zich neer en haalde er een flesje water uit. De tas was niet bijzonder groot en er zat ook niet heel veel in, maar het was alles wat ze op het moment had. Maar het was genoeg voor haar.

Sarah strekte haar rug iets zodat haar lengte goed zichtbaar werd. Ze vroeg zich nog steeds af of het meisje nu wel of niet een Ontsnapte was. Ze vroeg er maar niet naar omdat het duidelijk zou zijn dat zij het wel was. En normale mensen zouden haar waarschijnlijk voor gek verklaren, misschien was ze dat ook wel.

Malaya zag de zon steeds verder boven de horizon uitkijken en de stad werd steeds verder verlicht. Het zou een mooie en vooral warme dag worden. Ze zuchtte even, fijn maar niet het beste weer om in te wandelen al kon ze er nu beter tegen dan voor de mutatie. Even keek ze weer opzij naar het meisje, het rode haar kwam haar bekend voor maar ze besteedde er geen aandacht aan. Misschien had ze het gewoon een keer gezien en onthouden.

Sarah keek naar de opkomende zon. Hij verwarmde nu de wereld al goed iets wat ze heerlijk vond. Ze hield van hitte, vooral van die hitte waar je niet omheen kon. Heerlijk vond ze zoals de zon haar huid kon verwarmen. 'Het wordt een heerlijke dag.' zei ze met een glimlach. Ze wist dat de meeste mensen het met haar eens zouden zijn.

Malaya glimlachte. "Een beetje te warm naar mijn smaak, maar verder wel lekker." Als ze niet verder had moeten trekken zou ze het fantastisch hebben gevonden. Lekker zwemmen en verder niet zoveel doen maar nu moest ze een heel eind lopen en ze zou zo snel moe worden. Ookal zou ze wel langer dan een normaal mens kunnen doorgaan.

Sarah keek even naar het meisje. 'Meen je dat nou?' vreog ze een beetje verbaast. Alhoewel Sarah er niet uitzag als een zonaanbidder want ze was totaal niet bruin, nee haar huid was spierwit, toch hield ze ontzettend veel van de alles verzengende hitte die de zon kon meebrengen.

"Ik moet straks nog een heel stuk lopen," mompelde Malaya. Ze zag er nu al tegenop. Hoewel ze natuurlijk een regenwolkje zou kunnen maken om haar te verkoelen, maar dat kostte ook weer energie. Ze zuchtte, gelukkig zaten er twee bidonnen vol met water in haar tas en zou ze op het heetst van de dag wel even stoppen.

Sarah knikte begrijpend. 'Misschien moet je vandaag uitrusten en vannavond gaan lopen. Dan heb je ook een mooi uitzicht.' zei ze met een glimlach. Dat was wat zij had gedaan omdat het savonds veel koeler was ook al was het dan nog wel warm. Maar het was voor de meeste beter te doen.

Malaya was wijs genoeg om haar mond te houden en niet te zeggen dat ze vanacht ook al een hele afstand had afgelegd. "Moet persé weg." Ze bleef niet lang op één plek, het liefst gewoon helemaal niet. Alleen om te slapen en af en toe iets te stelen. Dat stelen was weer een gevolg van het in beweging blijven. Als ze langer op één plek bleef zou ze kunnen werken maar dat was niet zo dus.

'Neem dan de bus of het vliegtuig. Dat is iets makkelijker.' zei Sarah toen. Zijzelf deed dat nooit, niet omdat ze het niet kon betalen, maar omdat het zo makkelijk te traceren was. Ze vroeg zich nog steeds af of het meisje een ontsnapte was. Maar Sarah wist het niet zeker dus zei ze er niets over.

Zonder enige uitleg schudde Malaya koppig haar hoofd. Echt niet, als ze er dan eenmaal in zit kon ze er niet meer uit. Het voelde een beetje als gevangen zitten en bovendien moest ze dan haar gegevens afgeven en dat wilde ze niet. Op dit moment was ze een vrije vogel, ze was niemand iets verschuldigd en niemand kende haar. En het beviel haar prima.