De Vinkeveens Plassen-Nederland

Bij het kleine dorpje Vinkeveen, aan de rand van het Groene Hart, liggen drie plassen, genaamd de Vinkeveense Plassen. De grootste plas, de plas die het meest bevaren wordt, ligt bijna vol met eiland. Het zijn er twaalf, als we alle legakkers niet meetellen, en zijn perfect voor recreatie. De meeste zijn gewoon eilanden, een aantal zijn bespikkeld met strandjes en speeltuinen. Vier eilanden zijn te bereiken vanaf het vaste land, de overige acht alleen per boot.

Malaya stond twijfelend bij de steiger waar zometeen een bootje zou aanleggen om mensen naar een van de eilanden te vervoeren. Het zou misschien wel leuk worden maar tot nu toe was ze alleen maar teleurgesteld door Nederland. Het was regenachtig, grijs en de mensen waren chagrijnig. De mensen die nu om haar heen stonden waren of met een mobiel of zoiets bezig of stonden gewoon te wachten. Hoewel ze het niet heel erg vond was ze wel iets anders gewend.

Mick was nu bijna een week in Nederland, en hij begreep dat de verhalen over mensen op houten schoenen en in vreemde kleren onzin waren. Het was even goed ontwikkeld als Australië, beter zelfs. Ze hadden hier stenen huizen. En hij voelde zich hier goed, hij stak niet met kop en schouders boven de mensen uit, alleen met de bovenste helft van zijn hoofd. Hij keek naar de zwembroek die hij aanhad. Zonder dat iemand het merkte, liet hij de wolken wegtrekken en de zon volop schijnen. De mensen werden er meteen vrolijker van en hij kreeg meer zin om te zwemmen.

Malaya keek echt verbaasd omhoog toen de wolken wegtrokken. De wolken waren serieus geen enkele keer weggeweest sinds ze hier was. Eigenlijk kon ze dat niet zeggen want ze was er pas anderhalve dag, maar toch. Toch merkte ze dat ze er ook iets vrolijker van werd. Het grijze weer en de chagerijnige mensen hadden haar ook chagerijnig gemaakt. Maar nu die door het goede weer vrolijker werden, werd zij dat ook. Ze voelde met haar hand in het water en kreeg een paar rare blikken toegeworpen. Ze had echt de neiging om 'wat?' te roepen. Maar blijkbaar was het niet de gewoonte om zomaar te gaan zwemmen.

Mick keek toe hoe het bootje aan kwam varen. Zodra het aan was gemeerd, sprong hij aan boord. Hij keek naar het meisje dat haar hand in het water had gestoken en glimlachte. Hij kende haar nog van Ayers Rock. Wel toeval dat ze elkaar hier, in dit kikkerlandje op een kikkerplas, tegenkwamen. Hij liep naar haar toe en tikte op haar schouder. "Hallo," zei hij vrolijk. "Beantwoord dit je vraag over de wolken?" Hij grinnikte en ging voor haar staan. Natuurlijk zag hij er anders uit zonder de lendendoek, pijl en boog, knots en speer, maar hij was het wel.

Malaya draaide haar hoofd snel, ze kwam maar niet van die reflexen af. Wat Jake had gezegd klopte wel, zo werden Tracker gealarmeerd. Toch maakte het nu niet uit. Ze grijnsde. "Hee. echt wel." Ze keek even naar hem. Hoewel hij nog steeds geen shirt aan had zag hij er nu wel normaal uit. Zonder aarzeling sprong ze nu ook in het bootje. Het betere weer en Mick - maar het weer kwam eigenlijk ook door Mick - hadden haar opgevrolijkt. Ze had het nog niet door, maar ze was best alleen geweest de laatste tijd en iemand die ze kon vertrouwen was dan welkom.

"Hoe heet je nou eigenlijk?' vroeg Mick, terwijl het bootje begon te varen. "Want daar ben ik nog niet achtergekomen op Ayers Rock. Ik ben trouwens Mick, want dat had ik ook nog niet gezegd." Hij begon te lachen en stak één van zijn lange benen in het water. Het was een heerlijk gevoel, hoe het water langs zijn benen stroomde.

oeps.....
-------
"Malaya." Ze glimlachte, eigenlijk was ze wel blij dat ze een nieuwe ontmoeting hadden. Hun eerste was niet zo gladjes verlopen. Ze hadden elkaar bijna vermoord. Nou, eigenlijk had Mick haar zo neer kunnen schieten, het was haar waarschijnlijk niet gelukt hem te doden. Omdat ze niet dacht dat haar been lang genoeg was om echt goed in het water te kunnen hangen leunde ze een beetje over de rand en stak haar arm in het water. De zon die nu zichtbaar en voelbaar was zorgde ervoor dat het een aangename verkoeling was.

"Mooie naam," zei Mick bewonderend. "Maar wat brengt jou hier?" vroeg hij en hij stak zijn andere been ook in het water, terwijl hij omhoog keek naar de zon. "Zullen we de mensen angst aanjagen en het laten sneeuwen?" vroeg hij zacht. Hij fluisterde meer. Het leek hem best grappig, maar misschien trok het ongewenste aandacht.

Malaya glimlachte, ze was erg blij met haar naam. Vooral met de betekenis die, al zei ze hetzelf, goed bij haar pastte. Ze gaf namelijk erg veel om haar vrijheid en haar naam betekende 'vrij'. "Reizen, vluchten noem het hoe je wilt." Reizen klopte niet helemaal en vluchten klonk zo negatief. Malaya schoot in de lach bij zijn opmerking. "Het is juni, al kijk ik nergens meer van op in dit land."

Mick begon ook te lachen. "Ach, we zullen maar geen foute aandacht op ons vestigen," zei hij nuchter. Hij trok zijn benen weer in, want de boot wilde aan gaan leggen. Hij sprong van de boot af en stak zijn hand uit om Malaya eraf te helpen, als een echte heer. Eigenlijk was hij aan zijn flirt trucs begonnen. Het bleek één van de eilanden zonder strand te zijn, dus het was er rustiger dan op de anderen. De meeste mensen bleven ook aan boord van de boot. Beter, dacht Mick.

Malaya's blik gleed eerst van het eiland naar de boot en weer terug. Het was rustig en de toeristen, die ze nog steeds niet mocht, bleven in de boot zitten. Mooi, dan zouden zij en Mick ook gewoon kunnen praten. Net had ze bij elke opmerking even gekeken of er niemand op hun lette. Al had ze er geen moeite mee gehad de boot zelf uit te komen pakte ze Mick's hand aan en stapte uit de boot.

Mick glimlachte en nam Malaya mee naar een boom, waar hij onder ging zitten. "Welke kracht heb jij aan de mutaties overgehouden?" vroeg hij nieuwsgierig. "Ik ben atmokinist, maar dat had je al door." HIj grinnikte en liet een wolk voor de zon langs trekken, waardoor het direct een beetje kouder werd. Dat was snel over toen de zon weg was.

Malaya ging naast hem tegen de boom aangeleund zitten. "Ik ook, daarom was ik ook zo snel achterdochtig." Ze liet een klein orkaantje verschijnen. Ze had nog nooit het weer echt veranderd zoals Mick dat deed. Vooral mist gebruikte ze veel. Dat had zelfs haar leven een keer gered. Eigenlijk moest ze toegeven dat het best leuk was het weer te kunnen beheersen. Het was een van de weinige goede dingen aan die hele mutatie.

Mick lachte. "Leuk een ander te ontmoeten," zei hij. "En ik vergeef je hoor. Ik ben achterdochtig bij elke onbekende die ik tegenkom." Hij moest lachen en dacht aan zijn ontmoeting met Ethan, hij wist zeker dat dat een Tracker was.

Malaya knikte, "ik ook." Soms was dat zelfs een probleem, als ze te achterdochtig op een woord of handeling reageerde viel dat op. Jake had haar daar op gewezen en ze wist dat hij gelijk had. Toch kreeg ze het er niet uit. Elke keer dat ze aangesproken werd ging haar hand naar haar middel en als ze het te gevaarlijk vond was ze weg.

"Nou, dat is makkelijk," zei Mick en hij liet eeen nieuwe wolk voor de zon langs drijven. "Dan zouden we elkaar kunnen helpen." Hij keek om zich heen, naar de mensen die op een gepaste afstand zaten. Ze praten luid met elkaar. Iedereen leek elkaar te kennen in dit dorp, dus je zag zo dat zij er buiten vielen. Het maakte Mick niks uit. Een gesprek met twee was beter dan een gesprek met tweehonderd man.

Malaya knikte en glimlachte. Wat was het fijn om iemand te kunnen vertrouwen. Al had ze het niet door gehad, was ze erg eenzaam geweest. Toch was dat het waard, iedereen zou namelijk een Tracker kunnen zijn en ze had een hoge prijs over voor haar vrijheid. Maar dat betekende niet dat ze het niet fijn vond. "Reis jij ook?"

"Ja, heel veel," zei Mick. "Anders ben je nogal makkelijk te vinden." Hij zuchtte. "het liefst zou ik gewoon de rest van mijn leven in het Amazone-gebied doorbrengen, maar dat gaat niet." hij haalde zijn schouders op en keek naar de lucht, die nu weer strakblauw was.

"Ik vind het reizen wel leuk, al zou ik het niet verkeerd vinden om op sommige plaatsen wat langer te blijven." Malaya wist dat ze het reizen nooit echt zou kunnen opgeven. Nu had ze al heel snel het gevoel dat ze gevangen zat, gewoon als ze te lang op één plek bleef. Het was een soort van bindingsangst.

"Ja, het reizen is leuk," beaamde Mick. "De achtervolging alleen niet. Waarom willen ze ons eigenlijk terug? Zou jij dat weten?" Hij keek Malaya aan en glimlachte onwillekeurig. Hij kon er niks aan doen en werd er een beetje rood van. Dus keek hij maar snel naar de blauwe hemel, waar direct weer wolkjes verschenen. Als Malaya nu dacht dat hij iets voor haar voelde, was dat zo. Maar dat voelde hij voor elk meisje.

Malaya dacht even na, daar had ze eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht. Het maakte ook niet heel veel uit, want het was zoals het was. Toch wilde ze het eigenlijk wel weten. "Misschien omdat ze bang zijn dat andere mensen het te weten komen." Dat leek haar onwaarschijnlijk, want de meeste onsnapten dachten wel beter na dan het zomaar te vertellen. "Of ze willen ons om op te testen omdat wij het goede gen hebben." Dit maakte haar minder uit dan een vraag waar ze wel op was gekomen. "Waarom vluchtten de Trackers niet?" Malaya had niet door dat ze het hard op had gezegd, soms was ze zo in gedachten verzonken dat ze dit soort dingen niet opmerkte.

"MIsschien krijgen de Trackers wel betaald," opperde Mick, maar hij verwachtte dat daar nog niet eens de helft van waar was. "Ach, laten we het over iets anders hebben en gaan zwemmen." Hij stond op en rende naar het water, waar hij snel in dook en een paar rondjes draaide. "Heerlijk," zei hij en hij liet zich op zijn rug drijven.