Cirque du Gavarni-Pyreneeën

Cirque du Gavarni (geen idee of ik het goed schrijf, maar dat maakt niks uit) is een in een rotswand uitgeholde inham. Gewoon door natuurkrachten. Je kan er met een vier uurse wandeling een wandeling langs maken. Het wandelpad slingert zich in de wanden omhoog. Naast het dorre gras en de vogels zijn de enige levende wezens loslopende koeien, die je loom aankijken en beginnen te loeien als je het nou net niet kunt hebben, omdat je al vier uur loopt en geen hond bent tegengekomen.

De gedaante die Heather aan had genomen was het niets vermoedende wandelaarstertje, het meisje dat van de natuur hield en daar liever haar tijd mee rondbracht dan shoppen in de stad. Met haar vingers gleed ze langs de rand van haar grote rugtas waar 3 flessen water in zaten, uit ervaring wist ze dat dat wel nodig was met z'n wandeling in de brandende middagzon.

Mick keek tussen de koeien door naar een steen. Hij stuurde er een tornado op af, op zijn volle sterkte. Hij vond het indrukwekkend hoe de kracht was toegenomen en hij was best trots op zichzelf. Hij kon de indianen laten zien dat hij wat had geleerd in het godenrijk. De indianen dachten dat hij daar was, als hij niet bij hen was. De koeien schrokken op van de tornado en twee sloegen op hol. Mick hulde ze in dichte mist, tot hij opschrok van een harde klap. De mist stuurde hij weg en hij zag twee bewusteloze koeien op de grond liggen. De ene stond al snel op, de ander was hij genoodzaakt de kop verder in te slaan, want die zou het niet redden. Hij keek naar de koe. De holle horens kon hij gebruiken voor een hoorn, de huid voor een nieuwe lendendoek en het vlees voor vlees. Maar hij vond het wel zielig.

Heather haalde een fles water uit haar tas en liet de koele vloeistof over haar lippen naar binnen gieten. Niet dat ze zo'n ontzettende dorst had, maar omdat dit haar de kans gaf om eens op de omgeving te letten. Als ze in de gaten gehouden zou worden zou dit niet opvallen. Een doffe klap echode tussen de wanden van de bergen door. het was niet het geëcho van enkele rotsblokken die uit hun eeuwenlange positie bevrijd werden. Het leken wel twee lichamen die neer vielen. Iets wat tenminste niet thuishoorde in het plaatje, met behulp van haar kracht begon ze sneller te lopen totdat het op rennen leek, het pad op. Uiteindelijk kwam ze bijna niet buiten adem aan bij een open plek. Enkele seconde keek ze tussen de rotsbloken door naar de jongen die er zat, nog geen seconde later liep ze op haar hoede, als een wat verlegen meisje verder.

Mick maakte een stevige tornado, die de koe optilde en mee nam naar de andere kant van het pad. Daar begon hij een stuk huid af te stropen. Natuurlijk was dat stuk niet meteen geschikt als lendendoek, maar hij had nu eenmaal een nieuwe grotere nodig. Dat verwachtten de indianen. Meer kracht, hogere rang, langere lendendoek. Voor normale mensen klonk het vreemd, maar Mick hield zich eraan. Hij sneed de huid in de goede maten en maakte daarna een soortgelijke lap.

Dat er een koe door de luct vloog was voor Heather genoeg om aan te nemen dat dit óf een tracker was óf een ontsnapte. Als het het laatste zou zijn, dan zou dat perfect zijn. Aangezien de jongen totaal geen oog had voor haar controlleerde ze 1 van de messen die in haar laars opgeborgen zat, en klopte ze op haar tas waar haar pistool in zat. Door haar krachten kon ze deze kogels versnellen waardoor ze nog redelijk krachtig waren. Maar al snel verviel ze in haar rol en zette een geschrokken blik op "W...w..." ze slikte een keer "Wat ben jij aan het doen?" haar stem trilde van gespeelde verbazing en schok.

"Ik zorg voor eten en kleding," zei Mick droog. "ik moet toch iets." Maar iets in de stem van het meisje achter hem klonk gespeeld. "Maar volgens mij weet jij hier ook het één of het ander van." Hij draaide zich om van zijn karwei en greep naar zijn pijl en boog, die binnen een seconde gespannen waren en op het meisje gericht. "En waar ben jij mee bezig?" vroeg hij op zijn beurt.

Jorn ze is een meester in acteren ^^
Dat valt dus echt niet te horen, gewoon omdat ze zich zo goed in een rol kan verplaatsen
-
Heather deed een angstig pasje naar achter toen de jongen zich woest omdraaide en de pijl en boog op haar richtte. Haar ogen werden groot van angst "Da...da... daar is toch een winkel voor?" stotterde ze terwijl ze nog een angstig stapje naar achteren zette, waardoor ze geklemd zat tussen de rotswand. Ze ging verward met haar hand over haar broekspijp en kneep er in ter hoogte van haar zak, gewoon om haar handen een houding te geven. Iets wat mensen gewoonlijk deden voor angst. De andere lag tegen de rots aan gedukt, alsof haar dat meer ruimte zou geven. Ze was zo in de war dat ze geen antwoord gaf op zijn vraag, tenminste dat speelde ze.

"Niet als je er geen geld voor hebt," zei Mick en hij bleef gewoon staan met zijn pijl en boog. "Dus daarom doe ik het met een koe." Hij liet de zon op de lappen schijnen, zodat ze sneller zouden drogen. "En ik berijd mijn eten." Hij glimlachte een vreugdeloze glimlach, waar hij eigenlijk geen reden voor had.

oh god als je het los leest:
doe ik het met een koe
berijd(ja ik betrap je op een spellingsfout, het moet met ei zijn) je eten
-
Heather bleef even angstig kijken, bij bereid kon ze bijna haar lachen niet inhouden. Op haar kwam het heel verkeerd over maar daar zou ze maar niet over beginnen."D...dan zoek je toch een baantje?" opperde ze met een zachte voorzichtige stem. "Er zijn genoeg winkels die manskrachten zoeken." ze drukte zich nog wat dichter tegen de muur aan en liet haar ogen heen en weer flitsen, alsof ze naar een uitweg zocht.

Nee," zei Mick. "Ik ben niks voor niks een wilde. En hou op mens, ik doe niks. Tenzij je een Tracker bent, maar dan zou jij beginnen." Hij zuchtte en bleef de pijl op haar richten. Hij haatte de angstige ogen in haar gezicht. Het voelde allemaal niet echt, maar zo zag het er wel uit. En hij kon niets zien dat er niet echt uitzag.

Een wilde die zichzelf een wilde noemen, right. Sommige mensen al waren het ontsnapte waren echt totaal gestoord te noemen. Dat was wel duidelijk. "Een Tracker?" herhaalde ze terwijl haar schouders zich iets ontspande, al hield ze haar ogen nog steeds op de boog gericht. Hij was nog zeeds op haar gericht. Iets wat niet heel veilig leek, vooral niet in de ogen van een onbewapend meisje.

Mick zuchtte. "loop maar door, je hebt hier niks te zoeken," zei hij bits en hij wees met de pijl in de richting waar ze naar toe aan het lopen was. Zijn pijl bleef hij richten, zodat ze niks kon doen. De pijl zou sneller zijn dan zij als ze naar voren schoot om hem aan te vallen, maar hij gaf haar nu nog geen reden om dat te doen.

Heather trok de tas verder op haar schouders, en zette een klein stapje richting Mick en de uitgang van de open plek. "Wat is een Tracker?" vroeg ze nog een keer, niet dringender, ook niet bepaald nieuwsgierig, marar meer om zichzelf, haar personage, een houding te geven. Met haar vingers trok ze aan een toutje van haar t-shirt. De zon bleef genadeloos en vel op hun lichamen branden.

Mick dimde de zon door er een wolk voor te schuiven. "Gaat je niks aan, loop door mens," zei hij bars en hij prikte met zijn pijl naar haar. "Als het hert niet vlucht voor het gevaar, valt zij ten prooi." Hij gromde in zijn keel, iets dat hij van de indianen had geleerd. Veel mensen konden het niet en het jaagde hun angst aan. Het was een onnatuurlijk diepe klank en Mick maakte het geluid graag.

hoezo jouw personage is opvallend xD
-
Heather rolde met haar ogen en deed nog een paar stappen van hem af. Het beste wat ze nu kon doen was doorlopen, na een tijdje terugkomen en een paar leuke verdovingspijltjes pakken. Gehoorzaam knikte ze bij de woorden en stapte snel verder. Als een normaal meisje, die zou het liefst ook doorlopen of rechtsomkeerd maken alsof er niks gebeurt was. Ze zette haastig nog wat pasjes, ze was bijna bij de overkant van de open plek.

Mick ontspande zijn boog en stopte de pijl en boog weer in hun koker. Hij zag dat de huiden al aardig gedroogd waren en stroopte het opgedroogde bloed er vanaf. Met zijn mes begon hij daarna rustig op de hoorn te hakken. Het meisje was al niet meer in zijn gedachten. Hij was nu volledig bezig met het dier dat dood aan zijn voeten lag en wat hij gebruikte als grondstof. Hij vond het weer alleen niet passen bij de gebeurtenis en het begon direct te stortregenen. "Dat lijkt beter," zei hij tegen zichzelf en hij hakte het laatste kleine stukje hoorn door. Met zijn pijl maakte hij een gat in e punt en hij blies erop. Een schel hoorngeschal vulde de omgeving.

Toen de stortregens kwamen was Heather buiten gehoorafstand van Mick ze bukte direct om haar mes uit haar laars te pakken. Het was duidelijk dat ze een gehele gedaanteverwisseling had ondergaan, of beter gezegd karakter wisseling. Ze bond haar haren in haar staart vulde haar glock met kogels die speciaal ontwikkeld waren zodat ze niet dodelijk waren, maar wel iemand direct verdoofde. Al hoopte ze dat een kogel genoeg was voor iemand met de lengte als Mick, anders was er grote kans dat hij maar een paar uur buten westen was.
"Fuck, Fuck, Fuck." gevolgd door een paar hardgrondige vloeken kwam er uit de mond van Heather toen de stortregens begonnen waren. Ze trok haar tas weer over haar rug, hield het water bij zich. Met tas was ze nog steeds snel, lang leve haar krachten. Met grote passen liep ze terug, ze was vlak bij toen hij het luide hoorngeschal ten gehore bracht. Het was een onprettig geluid, maar voor Heather perfect. Het betekende dat Mick bezig was, niet oplette, ze stapte achter de laatste rotsblok vandaan met haar wapen in de aanslag. Ze wist dat ze nu in het zicht stond, maar hij had geen boog meer in z'n hand. Ze hield het pistool naar voren gericht, mikkend op Mick en liet de kogel gaan. (laat hem maar gewoo nmissen hoor)

Mick zag een kogel langs zich vliegen en draaide zich met onmenselijke snelheid om. Toch handig die mutatie, dacht hij. Hij zag dat meisje staan. "Je had het meteen mogen zeggen hoor," zei hij en hij liet een tornado op haar afvliegen, in de hoop dat ze in de lucht gesmeten zou worden.

Maar de mutanten zijn toch kogel bestendig?

ze dringen ong. 2 cm de huid in maar heather's kogels zijn sowieso niet dodelijk ^^ anders is het slaapverwekkend
-
Heather had ook wel had wel verwacht dat de kogel mis zou zijn, maar zijn reflexen waren toch sneller dan ze verwacht had. Iets waar ze rekening mee moest houden. Een tegenstander onderschatten was gevaarlijk, net als het overschatten. Nog steeds had ze de onschuldige blik in haar ogen staan, iets wat in schril contrast stond met de rest van haar lichaam "Ik had gehoopt op een makkelijkere tegenstander." zei ze met een klein glimlachje "Dat scheelt tijd." Helaas kwam haar hoop niet uit.
-
even kort maar ik ga douchen xd

"Dan heb je echter pech," zei Mick. "Ik ben nog niemand tegengekomen die op het moment sterker is dan ik." Wauw, dat klonk arrogant, dacht hij toen hij nadacht over die zin. Maar wat maakte het uit, hij had het al gezegd. Hij grinnikte en schoot zijn pijl af op het meisje. Hij was blij dat er alleen was gemuteerd tegen kogels.

Heather haalde haar schouders op "helaas vor jouw is dat moment dan aan gekomen." Het was zelfingenomen, maar twijfelen aan je eigen vaardigheden waren nou niet bepaald goede eigenschappen. Als je iets vond dat je kon, dan kon je het meestal ook. In een voor haar rustig tempo zag ze de boog omhoog komen en de pijl op haar afkomen. Tegelijk remde ze de pijl af met haar krachen, soms was chromokinese best wel een handige kracht, en zette ze leterlijk razendsnel een stap opzij. Het was sneller dan een andere mutant, door haar kracht was ze net zo snel als een olympische sprinter, alleen hield zij deze snelheden langer vol. "Zonde." zei ze met een flauw glimlachje.

Mick maakte een tornado op de plek waar de pijl heen vloog, zodat die omgedraaid werd en weer op het meisje afvloog. Hij maakte ook een mistbank, terwijl de tornado verdween. Zelf zag hij het meisje nog, maar het was bijna onmogelijk dat zij hem zag. Beter, dacht hij en hij liep geruisloos de mistbank uit.

HOezo powerplayen
-
Ondanks dat de ogen van een mutant in vergelijking mte een mens stukken beter waren, was een mistbank niet iets waar doorheen te kijken waren. Het waren geen röntgen ogen, alleen ze waren sterker op lange afstanden en misschien in het donker was er ook wel verschil. Eigenlijk kon ze zich helemaal niet meer herrinderen hoe het was om als een gewoon mens rond te lopen, zonder krachten te hebben die ze nu bezat. Misschien had ze de krachten voor haar zevende levensjaar gekregen, van die tijd kon ze zich niks meer herrinderen, geen beelden geen worden gewoon totaal niks. Andere zouden het angstaanjagend vinden, Heather was er ondertussen aan gewend. Ze wist dan ook niet beter dan dat die plekken in haar leven gewoon leeg waren, zwart. Als een prentenboek waar de eerste platen leeg waren, om door fantasie ingekleurd te worden. Toen ze naar Amerika vertrok had ze de kinderen die vroegen uit waar ze vandaan kwam en over haar kleutertijd een ontwijkend antwoord gegeven, of fabeltjes opgehangen. Ze was te oud om te vertellen dat ze een prinses was die door een kwade stiefmoeder bij arme mensen in huis gezet werden. Dus daar was ze niet mee op de proppen gekomen. "ga je het zo spelen?" zei ze terwijl ze haar oren spitste om enig geluid op te vangen. Uiteindelijk besloot ze tientallen meters naar voren te sprinten, een goede keus want er was geen pijl te zien en de mistbank was er verdwenen. Helaas was er ook geen spoor van de jongen.

Mick antwoordde niet, maar legde een nieuwe pijl op zijn boog. Hij zuchtte en spande de boog. Hij liet de mist optrekken en schoot, hopend dat het meisje nog niet wist waar hij stond. Hij had haar opzij zien sprinten en was blij dat hij de mist pas later had op getrokken. Ach ja, nu kon ze hem zien. De confrontatie aangaan kon best leuk zijn.