Rijstvelden - Indonesië

Je kent ze waarschijnlijk wel van de plaatjes, de mooie rijstvelden uit Azië. Ook wel Sawa's en terassen genoemd. De sawa's worden onder water gezet en zo groeit de rijst goed. Elke dag zijn er weer mensen aan het werk. 's Nachts zijn er bijna geen mensen.

Spoiler:

personen: niet te veel, er werken mensen
regels: niets vernielen of stelen

Zonder zich iets van de nattigheid aan te trekken zat Malaya midden tussen de rijst. De maan weerkaatste op het vele water. Ze had niet geweten dat ze het zo miste, maar toch. De hele omgeving deed aan thuis denken ookal was het dan Indonesie en niet de Filippijnen. Het liefst had ze naar haar huis gewild, maar ze had zichzelf overgehaald dat de Trackers wisten dat ze daar woonde en dat het dus niet veilig was.

Kate liep langzaam door de soppende Sawa's. Het water was koud, deed haar tenen bevriezen en liep afgetrapte All Stars in. Maar dat en het feit dat en het feit dat de reist geplet werd kon haar weinig schelen. Ze had de laatste tijd veel te veel aan haar hoofd en was hier nu om alle gedachten even van haar af te laten spoelen, even 'uitwaaien' zoals mensen aan de zee dat zouden zeggen. Niet dat hier een zee was, hier waren alleen de rijstvelden met rijst. Maar het was er wel mooi. De velden liepen trapsgewijs naar beneden en de bijna volle maan kwam recht van boven en spiegelde helder tegen het zacht rimpelende water. Het liet alle kronkelende veldjes schitteren en het was prachtig, een plaatsje waar Kate even tot rust kon komen. De laatste weken was ze druk bezig geweest met het zoeken naar Ontsnapten. Het was als Tracker haar taak om hen terug te brengen naar het lab en die taak had ze gewillig aangenomen. Ze kon het zich nog goed herinneren dat ze voor de keuze stond, Tracker of Ontsnapte, ook al heette het toen nog niet zo. De dag dat de gevangenen ontsnapten had Kate voor die keuze gestaan, ze had ook kunnen ontsnappen, maar ze had de juiste keuze gemaakt. Ze was in het lab gebleven en had een welverdiende taak als Tracker gekregen en ze was er blij mee. Het was fijn om een Tracker te zijn, je leefde rijk, stof in overvloed en je hoefde niet bang te zijn voor Ontsnapten. Ze bleven allemaal uit je buurt; nou ja, dat was natuurlijk niet áltijd fijn want je moest ze wel te pakken krijgen en mee brengen naar het lab en dat maakte die opdracht lastiger. Maar er waren ook altijd andere Ontsnapten, Ontsnapten die verlangden naar het Stof en weinig tot niets daarvan hadden. Ontsnapten die wanhopig achter je aan kwamen om het stof van je te stelen en dat waren ze gemakkelijk mee te nemen. Je hoefde ze slechts te chanteren, nou, chanteren was niet helemaal het goede woord. Omkopen was een beter geplaatst woord, je kon een gekwelde Ontsnapte gemakkelijk mee naar het lab mee lokken wanneer ze al zo'n last hadden gekregen van het stof dat ze gemarteld door pijn over de grond kropen. En dat was een héél naar gevoel, wist Kate te vertellen. Ze had het tekort aan Stof ook mee mogen maken maar niet omdat ze niet genoeg bij zich had gehad. Ze was gewoon nieuwsgierig geweest naar het gevoel, ze had gehoord hoe afgrijselijk het was en ze wilde zelf voelen hoe het was, ze zag het als een uitdaging en was gestopt met Stof innemen. En het was vreselijk. Zo gauw als de pijn was gekomen was Kate ermee gestopt. En ze hoefde het nooit meer mee te maken. Dood gaan van de pijn, puur dood gaan van het creperen, dat was pas een hel.
Plotseling trok een geluid Kate's aandacht. Ze draaide zich om toen ze het hoorde, ademhaling, het klotsen van water, en haar ogen speurden de velden af. Het was hier dichtbij had ze gehoord en na enkele seconden turen had ze een donker silhouet kunnen onderscheiden die tussen het water zat. Ze zag de donkere lange haren van een meisje en bleef toen roerloos met licht dichtgeknepen ogen staan. Kate vroeg zich af of het een Ontsnapte was maar ze kon het niet met zekerheid zeggen. Er waren gewoon op het eerste gezicht moeilijk verschillen te zien tussen een Ontsnapte en een Tracker en daarom wist ze het niet. Het had ook wel een mens kunnen zijn maar iets in Kate vertelde haar dat dat het niet was. En daarom zocht ze een gepaste tactiek. Langzaam liep Kate op de gedaante af. Haar schoenen sopten door het water tot ze het meisje had bereikt en ze kwam naast haar zitten zodra ze haar had bereikt.
'Prachtige avond, nietwaar?' vroeg Kate zachtjes. Ze peilde voorzichtig de reactie van het meisje of ze zich niet dood was geschrokken. Kate ademde langzaam in en uit end acht na. Het was vervelend om niet te waten wie je tegenover je had - of in dit geval: naast je. Ze vond het echt vreselijk vervelend om in het duister te kijken - niet letterlijk natuurlijk -, ze vond het veel fijner om gewoon echt op haar doel af te kunnen gaan en zich niet zorgen hoeven te maken over het verraden van haarzelf. Nou ja, als dit meisje een Tracker was dan viel er weinig te verraden, Trackers waren in principe bondgenoten van elkaar, maar het kon natuurlijk ook anders zijn.

lang stukje, wel mooi
----------
Malaya schrok niet van het geluid, ze had al wat achter zich horen klotsen. Ze moest toegeven dat rijstvelden niet de beste plekken waren om je ongehoord voort te bewegen. Maar het was naar haar smaak zeker wel een van de mooiste plekken. Al was ze een beetje bevooroordeeld omdat ze tussen dit soort velden was opgegroeid. Al waren haar ouders geen boer was ze wel op het platteland opgegroeid. Het koude water dat haar schoenen allang had doordrenkt voelde ze niet. Ze was een heel stuk ongevoeliger voor temperaturen datn eerst. Het voelde zelfs best prettig en het bracht haar tot rust. "Zeker." Zonder dat het teveel opviel nam ze het meisje naast zich in haar op. De laatste tijd was ze voortdurend op haar hoede en nu dus ook. Eigenlijk vond ze het best vervelend dat het rustige gevoel van net was verdwenen, maar ja. Liever dat dan terug naar het lab.

[[Ty:3]]

Kate zweeg behoedzaam terwijl ze uit haar ooghoeken het meisje in haar opnam. Geen schok in ieder geval, de geluiden die hier in de rijstvelden te horen waren waren natuurlijk ook niet geruisloos, al dat klotsende water, het was onmogelijk om je zonder geluid voort te bewegen. En het was natuurlijk ook niet erg, het zou alleen maar wantrouwigheid opwekken bij het meisje wanneer ze van achter beslopen werd. En dat was niet zo tactischh wanneer je bezig was met uitzoeken of iemand een Tracker of een Ontsnapte was. Kate's ogen waren nog steeds op het meisje gericht. Ze zag haar gelaatstrekken en nam deze in haar op en vervolgens gleden haar ogen over de rest van haar lichaam. Het was duidleijk dat het meisje dun was. Ze was niet gewoon slank, ze was echt dun en ze zag er ook niet echt pezig uit. Lichamelijk waarschijnlijk niet een al te grote tegenstander. Kate was ook absoluut niet dik of zo, maar ze was lang niet zo dun als dit meisje, ze was gewoon slank en ze had een normale hoeveelheid getrainde spieren onder haar huid rollen. Ze was niet ondervoed of iets dergelijks, ze was juist sterk en gezond, en dun zijn was in Kate's ogen niet sterk of gezond. Het was meer een teken dat er op wees dat je niet goed voor jezelf kon zorgen want kom op, je kon toch wel wat éten naar binnen werken of was dat zo moeilijk? Of werd je ook te dun van een tekort aan Stof? Daar had Kate toen der tijd geen last van gehad maar Kate had nooit problemen met haar gewicht gehad. Het was een lange tijd stil maar het meisje gaf daarna instemmend antwoord. Haar stem klonk niet onvast of onzeker en Kate bespeurde verder ook niets wat daar op leek. Of toch? Ze zag het meisje uit haar ooghoeken haar observeren wat op wantrouwen kon wijzen, iets waar Kate ook altijd veel mee te maken had. En natuurlijk vertrouwde ze dit meisje ook niet maar ze voelde zich op dit moment niet bang of onrustig of zo. Er hing een sfeertje in de lucht wat geen aanleiding gaf tot vijandigheid en wat Kate hielp in de tactiek die ze op het moment wilde gebruiken om achter de aard van het meisje te komen. Kate zuchtte zachtjes, het meisje was niet echt spraakzaam en dat hielp niet echt om iets van informatie of iets dergelijks uit haar te krijgen. Kate was van nature ook niet zo spraakzaam maar ze vond het geen probleem om iets te zeggen wanneer dat ten goede was van het vervullen van een doel, zoals nu. Ze wist alleen niet zo goed waar ze moest beginnen.
'Wat is je naam?' vroeg Kate kalm. Ze hield het meisje in de gaten maar haar ogen gleden over de rijstvelden en haar linker hand woelde wat door de vochtig modder. Hier en daar bleven haar vingers haken in een wortel maar verder was de grond koud en zuiver zoals een rijstplantage hoorde te zijn. Kate had veel rijstvelden gezien in haar leven. Ze was opgegroeid in Jakarta, wat ook in indonesië lag. Ze woonde dichtbij zo'n plantage en had er een aantal dagen in de week meegewerkt om aan geld te komen en ze kon zeggen dat het een zware taak was om de gewassen goed te houden. Vooral met de brandende hete zon in je rug. Maar die tijd was nu voorbij, dat was de tijd dan Kate nog 'normaal' was en aan de ene kant keek ze er met vreugde op terug maar aan de andere kant voelde ze zich hier ook thuis. Ze vond de verandering, haar 'kracht', helemaal niet zo erg. Ze verheugde zich op het moment dat ze iemand met haar ogen dicht kon elektrocuteren of de computers van politici kon binnendringen en wat staatsgeheimen kon bekijken. Ze zou het heerlijk vinden om op die manier voor spion te spelen en ze keek naar die dag uit.

Malaya had haar spieren gespannen, gewoon als voorzorgsmaatregel. Zo zou ze meteen weg kunnen duiken of kunnen aanvallen. Haar hand lag op het mes dat in een schede verstopt onder haar T-shirt zat. Dat mes had ze van haar huis meegenomen. Het was een echt goed escrima mes en het lag makkelijk in de hand zodat je er in een korte tijd veel steken mee kon uitdelen. Wat dat betreft was escrima een genadeloze vechtsport, maar wel een heel effectieve en ze was er trots op dat ze er een zwarte band in had. "Malaya." Het was een Aziatische naam en dat was een van de redenen dat ze graag in Azië was. Daar leek ze niet op een vreemdeling, op een vluchteling. In andere landen viel ze meer op en dat wilde ze juist niet. Ook hier sprak ze de talen en paste haar uiterlijk bij de rest. Dat de Filippijnen nog steeds haar thuis was, was natuurlijk ook een belangrijke reden. Ze voelde zich hier gewoon thuis. Malaya vroeg niet naar de naam van het meisje, ze zou het zelf vertellen of niet. Dat zag ze wel weer.

Kate beet op haar lip toen het meisje steeds meer wantrouwigheid begon te tonen. Haar stem klonk afstandelijk en ietwat bozig toen ze haar naam vrij gaf. 'Malaya'. Het was een vreemde naam in Kate's oren. Iets buitendlands waarschijnlijk, terwijl zij gewoon een puur Amerikaanse naam had gekegen, ook al was ze opgegroeid in Indonesië. Maar misschien was ze wel geboren in Amerika en waren haar ouders wel Amerikaans geweest... Maar daar zou ze waarschijnlijk achter komen. Ze zuchtte, omdat haar verleden en heden zo'n duister gat waren, en omdat haar plannetje om uit te zoeken wat het meisje voor aard had niet echt begon te werken. Ze was zo wantrouwig, vijandig... Vijandig! Dat deed Kate eindelijk weer op scherp staan. Wat was ze toch weer onoplettend geweest. In haar ogen was de sfeer hier vanavond helemaal niet zo geweest maar Malaya had het natuurlijk heel anders kunnen intepreteren en dat had ze dus ook gedaan. Ze kon haar verstijfde lichaam bijna voelen zonder haar aan te raken en het was een teken dat ze behoorlijk op haar hoede was. En dat zou Kate dan dus ook kunnen zijn. Wat was ze toch onoplettend geweest, dacht ze overnieuw. Ze was een vaardige Tracker maar soms maakte ze stomme fouten! Nou ja, het meisje had er geen gebruik van gemaakt dus dat was mooi. Het zou Kate extra oplettend maken voor de komende minuten, uren en dagen en misschien zelfs maanden omdat deze domme fout haar fataal had kunnen zijn. Ze had verdomme haar hele verdedigingsmechanisme laten liggen alsof het niet belangrijk was! Dat was inderdaad niet zo slim geweest... Maar nu was Kate op haar hoede. Ze schoof één van de werpmessen uit de schede zonder het geluid te laten maken en zonder dat iemand het ook zou opmerken. Een werpmes was licht en puntig, het liep heel steil af maar was daarom niet langer dan een gewoon zakmes. Het was wel speciaal bewerkt om het evenwichtspunt van het voorwerp gebalanceerd te houden. Je wilde namelijk niet dat je mes een scheve afwijking kreeg of dat het een boomerangeffect begon te vertonen. Dat zou niet handig zijn wanneer je iemand een mes tussen de ogen probeerde te boren. Niet dat dat nu van toepassing was. Kate was niet van plan om Malaya een mes toe te werpen - want van zo'n kleine afstand werpen was gewoon onmogelijk. Een werpmes was ook prima als simpel steekwapen te gebruiken en met Kate's behendigheid zou dat prima gaan. Ze was handig en erg precies met messen, dat kostte veel tijd van training maar het was ook gewoon een kwestie van wilskracht, talent en doorzettingsvermogen. Met messen leren werken was niet gemakkelijk want het bleven gevaarlijk scherpe dingen, ook als je er goed mee om kon gaan. De reden om mes te gaan werpen was er voor Kate eigenlijk nooit geweest. Ze was het zomaar gaan doen, ze had een mes uit de keukenla genomen en was hem naar hooibalen gaan gooien. En nadat Kate wat geld bij elkaar had verdiend met het werken op de rijstplantages had ze een aantal goede werpmessen kunnen kopen en had ze haar vaardigheden écht kunnen oefenen. En sindsdien was het voor haar een heel belangrijke verdediging en aanval geworden.
'Noem me maar Kate,' stelde Kate zich vriendelijk voor in een poging de stilte en spanning te doorbreken maar ze wist niet of het iets aan Malaya's nervositeit zou veranderen. Ze leek niet echt iemand die daar snel vanaf zou komen.

Malaya was van nature afstandelijk en door de experimenten was dat alleen maar versterkt. Ook de voortdurende stress van het vluchten hielp niet echt. Ze had zo goed als nul vriendelijke gesprekken met iemand gehad. Het maakte haar ook niet uit, ze had Ying Yang en dat was genoeg voor haar. Ook hij voelde zich thuis in Azië, het was ook zijn geboorteland. Op dit moment vloog hij hoog boven haar, misschien was hij wel aan het jagen. Hoe dan ook, de wetenschap dat hij er was gaf haar al een veiliger gevoel. Hij zou haar niet in de steek laten. Al die jaren dat ze weg was geweest was hij haar trouw gebleven, dat was pas vriendschap. Zo'n vriendschap kon een mens je niet geven. De naam van Kate maakte dat ze weer meer op haar hoede was. Het was geen naam van hier. Dat hoefde op zich niets te betekenen. Er waren mensen die hun kinderen Amerikaanse namen gaven. Ze kon natuurlijk ook een toerist zijn die het leuk vond om 's nachts op de sawa's rond te lopen. Hoewel de maan scheen en overal een zilvere gloed op gaf was het te donker om elkaar echt goed te kunnen zien en Malaya voelde er niets voor om Kate recht aan te kijken.

Kate zuchtte nogmaals. Het meisje bleef maar zwijgen en zwijgen en maakte geen aanstalten om haar mond maar ook maar éven open te doen om iets te zeggen. Ze voelde zich duidelijk niet op haar gemak en Kate voelde zich een tijdje radeloos. Ze wist niet zo goed wat ze hiermee aanmoest, ze had nog nooit in eenzelfde situatie gezeten. Meestal praatte de ander wel terug wanneer ze iets had gezegd en dan verliep het gesprek net zo vloeiend als de informatie die haar geschonken werd. Maar in dit geval was het anders. Hoe kon het ook, de ontsnapten waren natuurlijk een stuk behoedzamer geworden met het groeiende aantal Trackers dat overal op de loer lach. Als Kate geen Tracker was geweest had ze in deze situatie de ander ook ábsoluut niet vertrouwd maar haar wantrouwigheid was ook behoorlijk extreem. Die van het meisje leek ongeveer dezelfde sterkte te bedragen en dat was misschien niet het enige waarin de twee overeen kwamen. Of niet? Nou ja, het maakte ook niets uit. Kate zou er algauw achter komen of dit een ontsnapte of een Tracker was en als het het eerste geval was dan zou deze zo snel mogelijk weer het lab in gestopt worden. Kate vroeg zich ook af of het meisje onderhand geen pijn had van het tekort aan Stof, het Stof werkte al vrij snel wist ze te vertellen. Dit meisje zou op de één of andere manier aan stof moeten zijn gekomen als ze nu ook maar geen klein beetje last had gehad. En Kate vroeg zich af hoe dat mogelijk was.
'Ook last van 't Stof?' vroeg Kate achteloos alsof het haar niets kon schelen. Het was voor haar belangrijk om te weten en het was een belangrijke zet, ten eerste zou ze hiermee er achter kunnen komen of het meisje een Ontsnapte of een Tracker was en zou Malaya haar niet zien als vijand maar als bondgenoot, als mede-ontsnapte, en dat zou alleen maar ten goede van Kate werken.

[Sorry voor de korte post maar ik voel me niet zo lekker x'P]

Malaya verstijfde even bij die opmerking en dacht snel na. Ze besloot het zekere voor het onzekere te nemen, je wist immers maar nooit. Ze vertrouwde het zowiezo niet helemaal. Een ontsnapte zou contact zoveel mogelijk mijden en nooit zomaar over het Stof beginnen. Van Trackers kon ze dat eigenlijk ook niet inbeelden, maar eerder dan van een ontsnapte. Dus besloot ze zich maar van de domme te houden en liet de houding snel varen. Hopend dat Kate het door het zwakke licht niet had gezien. "Stof?" Ze probeerde het zo verbaasd te zeggen. Met een beetje moeite liet ze een nieuwsgierige uitdrukking op haar gezicht verschijnen. "Wat is dat?" Nu draaide ze haar hoofd wel naar Kate toe. Misschien zou ze er zo achter kunnen komen waar ze het had verstopt. Haar hand bleef in de buurt van haar mes. Ze zou niet aarzelen die gebruiken en hem tegen Kate's keel zetten. Gisteren had ze wat van het reservemiddel gepakt om de echte Stof te sparen genomen. De pijn was echt verschrikkelijk geweest. Het was ook doodeng geweest en ze had een pijnlijke flashback aan het lab gehad. Dat was minstens zo erg geweest als de pijn geweest. Gelukkig had het andere middel goed tegen de pijn gewerkt. Maar nu moest ze wel snel aan meer Stof zien te komen. En nu ze een Tracker voor zich had was daar mooi een kans voor.

Kate voelde de verandering in de lucht. Ze voelde niet hoe het meisje verstijfde - dat was ze toch al grotendeels - maar wel hoe haar aandacht duidelijker op haar werd gericht. Het meisje was helemaal geconcentreerd toen ze zich omdraaide en Kate ingespannen aankeek, op zoek naar iets van een teken in haar ogen? Misschien, Kate onderdrukte in elk geval een glimlach die opkwam omdat haar vraag behoorlijk effectief was geweest en wat misschien kon wijzen op een hopeloze Ontsnapte die wanhopig aan Stof probeerde te komen. Of misschien wel een Tracker omdat deze dacht een Ontsnapte te hebben gevonden, maar die gedachte vervaagde al gauw weer. Dit onzekere terughoudende meisje leek geen Tracker. Misschien zou Kate voor een vreemde qua karakter ook een Ontsnapte kunnen zijn maar dat was ze niet, ze was niet onzeker en deed dingen niet met angst. Een vreemde zekerheid die haar door dwong te lopen had de pijnlijke behandeling in het lab met zich meegebracht. De mutatie had Kate behoorlijk veranderd, vroeger was ze écht vaak vrolijk geweest en af en toe een onzeker meisje zoals meisjes nou eenmaal waren maar nu had ze daar geen last meer van. Ze was ook nooit meer echt bang geweest dat een plan zou mislukken, natuurlijk, het kón mislukken, maar wat kon Kate haar overkomen? De mutanten waren nog niet sterk ontwikkeld en waarschijnlijk liep er nog niet eens een level 3 mutant rond op aarde. Kate zelf was level 1, dat klopte, maar zij had ook nog eens een stel hersens wat sommige anderen niet hadden. Dit meisje bijvoorbeeld - ze kon heus niets duidelijk zeggen over haar hoofd inhoud - leek behoorlijk obsessief over het stof en dat was geen slimme zet van haar geweest. Kate maakte er uit op dat ze een wilde Ontsnapte was die een hoop stof nodig had, het enige wat haar waarschijnlijk nog op haar benen hield was het gif dat door haar aderen liep en de pijn tijdelijk op een afstandje hield.
'Stof,' fluisterde Kate terwijl ze deed alsof ze nadacht. 'Dat is het spul wat je nodig hebt om van de pijn af te komen.' Kate wierp een veelbetekenende blik op het meisje die lieten zien dat ze de pijn ook had meegemaakt, maar ze liet er niet bij zien dat ze dat voor eigen plezier en kennis had gedaan. 'Ik weet dat je een Ontsnapte bent,' blufte Kate verder. 'Ik heb het Stof van een Tracker gestolen in India. Mijn persoonlijke missie is om andere Ontsnapten op de been te houden en het Stof door te geven. Ik heb het een eindje verderop bewaard. Als je meekomt mag je een klein beetje gebruiken.' Er klonk geen enkel teken wat er op wees dat Kate loog, ze liet de pijn en verlangen door haar stem galmen bij het woord 'Stof' en als ze dat stel hersens nog had gehad was ze zelf bijna in haar eigen woorden getrapt. Dit meisje moest het toch zeker wel geloven? Of niet? De Ontsnapten waren zeker niet naïef, dat was zeker, maar Kate wist ook dat het verlangen naar Stof sommige van hen gek maakten, ziek van verlangen zoals goudkoorts. Maar dan nog veel en veel erger en was het niet puur om rijkdom maar om het leven en de pijn. Maar goed, misschien was dit meisje wel aanvallender en minder roekeloos dan Kate dacht en haar vingers sloten zich nauwer om het werpmes dat half uit de schede hing. Ze was niet bang om het te gebruiken wanneer het meisje de aanval in zou zetten.

Malaya keek op maar aarzelde niet. Ze trapte er niet in, hoe dom dacht die Tracker wel niet dat ze was. Want het was duidelijk een Tracker. Ontsnapte onder elkaar vertrouwde elkaar ook niet altijd en waren lang niet zo open. Vrijwel nooit begonnen ze over hun aard of het Stof en het Stof hielde ze veel liever voor zichzelf. Binnen no time ontstond er een mistbank die Kate het zicht zou moeten ontnemen. Malaya vervloekte in gedachten het soppende geluid van haar voeten door het water. Maar ze rende en sprong. Hopend dat het even zou duren voor Kate de mistbank uit kwam. Zonder zich om te draaien of een blik naar achteren te werpen stuurde ze een anderhalve meter grote orkaan in de richting van Kate. Of die raak zou zijn wist ze niet, maar het was het proberen waard. Haar mes lag al stevig in haar hand. De punt was naar beneden gericht, zo vocht je bij escrima. Snel en effectief maar ook zonder genade. Ze zou een tegenstander snel verschillende messteken kunnen verkopen. En dan nog doorgaan terwijl het bloed uit de wonden stroomde. Al had ze dat nog nooit gedaan. Tijdens de trainingen hadden ze altijd met stompe stokken geoefend. Op zo'n manier dat je de tegenstander niet raakte.

Kate zuchtte toen het meisje er met geen téen intrapte. Ze stond meteen op en ging er van door. En Kate? Kate was te lui om op te staan en wilde verder staren over de glinsterende plantages maar het meisje leek er vanuit te gaan dat Kate haar meteen achterna zou gaan. Een mist vloeide soepeltjes maar natuurlijk op en een mistbank maakte alles grijzig. Het werd snel dikker en dikker en Kate wist dat ze over enkele minuten of seconden niet verder dan 15 centimeter kon kijken. Dus sprong ze met een gromd op en draaide ze zich om naar de plenzende geluiden van voetstappen. Het was altijd zo vervelend dat Ontsnapten óok mutaties hadden, waarom had het lab Kate geen extra wapentuig en dergelijke mee kunnen nemen? Misschien wat meer handgranaten die ze in het wilde weg rond kon gooien, misschien een honderdtal meer werpmessen zonder gewicht zodat Kate er twintig tegelijk kon gooien zodat ze er zeker van was haar doel te kunnen raken, misschien een anti-mutant geweer met kogels die wél door de huid door drongen en de mutant tot schreeuwen aan toe op de grond zou dwingen. Had het lab niet voor wat meer snufjes kunnen zorgen? Dachten ze dat Trackers het leuk vonden om weerstand te krijgen? Misschien wel... Misschien kon Kate het meisje wat opjagen en haar dán jagen, ook al was het nu het meisje dat háar dwong te lopen in plaats van andersom. Maar goed, Kate liep in ieder geval achter het meisje aan en dat was niet wat zíj wilde, dat was in ieder geval iets wat een ingespannen glimlach op haar gezicht kon krijgen. Ze vond het absoluut niet erg om te zien hoe mensen bang waren, altijd zo zenuwachtig en gespannen die Ontsnapten. Maar Kate schudde haar hoofd en sprong op het randje van een rijst-verdiepinkje. In haar rechterhand hield ze drie werpmessen terwijl de mist haar nu al nog maar een halve meter zicht gunde. Ze moest sneller zijn. Kate hoorde de plonzende voetstappen nog steeds en ze ging er achter aan. Ze was niet geruisloos maar door behendig, zoals Kate dat nu eenmaal kon, over de randjes te lopen (wat moeilijk was met de mist die haar voeten vrijwel onzichtbaar maakten) maakte ze toch vrij weinig geluid. Ze kwam sneller dan ze zelf had verwacht vooruit en gooide één mes. Vlak daarna nog één. En rende vervolgens weer verder. Uiteindelijk leken de voetstappen dichterbij te komen maar toen stak er een flinke wind op die naar één punt leek te trekken. Het liet de mist alle kanten op dwarrelde en het gaf Kate een aantal nutteloze centimeters zicht mee. Ze fronste. Een cycloon, een cycloontje dan, maar hij was groter dan de level 1 windvlaagjes die Kate had meegemaakt. Nou ja, het kon niet zo veel kwaad maar zou Kate uit evenwicht brengen en haar vertragen. Het was vervelend maar niet dodelijk of schadelijk, tenzij het Kate een aantal plantage-hoogtes naar beneden zou slingeren. Nou, dan moest ze in ieder geval snel zijn, ze moest allereerst haar handen vrij hebben. En op het moment dat ze dat dacht gooide ze het mes waarna er een geluid volgde. Het mes vloog door de lucht en er klonk een geluid wat er op neer kwam dat het mes doel had getroffen. Kate wist niet wélk doel, het meisje, om het even een rug, arm, hand, hiel of nek, of een groene verhoging van de rijstplantages of een ander levend wezen, ze had geen idee. Maar in elk geval stond ze nu oog in oog met het cycloontje die net iets kleiner was dan Kate. Die kon ze misschien wel aan. Ze nam een paar sprongen naar achteren en splasjte een aantal plantages naar boven terwijl de cycloon haar daar vandaan probeerde te trekken. De gierende wind rukte aan haar haren en sloeg het in haar gezicht, liet het ijskoude water onder haar voeten heen en weer deinen en tegen de randen klotsen als een woeste miniatuur zee, liet Kate haar ogen dichtknijpen tegen het spul dat de wervelstorm in de lucht had geslingerd en wat nu in haar ogen trachtte te komen. En toen was de cycloon ver genoeg om er geen last meer van te hebben. Kate had niet gemerkt dat de wind haar achterover had geslingerd waardoor ze nu met haar rug een plantage lager in het water lag maar verder was ze ongedeerd op een pijnlijke kloppend gevoel op haar al eerder beschadigde schouder na. Kate blies opgelucht uit en sprong toen met hernieuwde kracht op waarna ze de achtervolging opnieuw inzette terwijl de mist weer dikker begon te worden, niet meer onder invloed van de wind. Ze zocht doelbewust naar het meisje en hoopte dat ze haar aan zou treffen met een mes in haar achterhoofd, bloedend en dood of het liefst creperend. Ze zou haar eens leren wat je kreeg als je een Tracker dwars zat.

Malaya beet op haar kaken terwijl ze probeerde het niet uit te schreeuwen. Er was een mes langs haar arm geschampt en had haar arm flink opengehaald. Ze keek er niet naar, wetend dat dat niet zou helpen. Maar ze begreep wel dat vluchten niet heel veel zin zou hebben. Kate was minstens zo snel als zij en kon erg goed messen werpen. Dus besloot ze van tactiek te veranderen, ze had toch niet voor niets de zwarte band in escrima. Ze verstevigde de greep op haar mes weer en creëerde een misbank om haar heen, hopend dat Kate er gewoon doorheen zou rennen. Om toch voor geluid te zorgen gooide ze een kluistje modder een paar terassen naar beneden. Geruisloos ging ze in een houding staan waarin ze makkelijk aan zou kunnen vallen. Ze was van plan Kate een heleboel messteken te geven voordat die goed en wel doorhad wat er aan de hand was. Escrima was niet de sierlijkste vechtsport, maar zeker wel een van de effectiefste. Er werd ook geen medelijden getoond.

Kate zette geen snellere pas in terwijl ze over de rijstvelden hupte maar ze probeerde haarzelf niet minder geruisloos te maken. Ze zette haar voeten nog steeds lichtjes op de randen van de verhoginkjes waardoor ze het geluid van klotsend water niet zou laten klinken waardoor het meisje verrast zou worden. Maar het geluid dat Kate eerder aan het volgen was was opgehouden. De cycloon had haar afgeleid van het geluid en nu was ze het kwijt. Wat was ze ook een sukkel, het meisje was gewoon weggegaan terwijl Kate zich had vastgeklampt toen er een tornado'tje voorbij was gekomen. Roekeloze zet, of niet? Nou ja, het was niet niets om in een dichte mistbank een tornado tegen te komen. Daar kon je niet zomaar tegenop... Maar misschien was Malaya niet de enige die vervelend moest gaan doen. Misschien moest Kate dat ook wel gaan doen. Ze had misschien niet een gave die echt ver reikte of mensen hun zícht kun belemmeren maar wel een kracht die anderen op dit niveau kon laten schrikken en een beetje pijn deed. Het zou misschien zelfs genoeg zijn om het meisje te laten schrikken en haar grip op de mist te laten verzwakken waardoor Kate haar gemakkelijker met haar messen zou kunnen raken. Dat was hetgene waar Kate in deze situatie het meest vertrouwde, haar behendigheid en haar precisie met het mikken van messen in de mist. En dan het liefst zonder mist. Terwijl ze haar vechttactieken overdacht liep Kate zo stil mogelijk verder, met in haar rechterhand een dolk en over haar lichaam een laagje schokkende elektriciteit die een lichte stroomstoot af zou geven. Hopelijk genoeg om Malaya te laten stoppen met die vervelende mist.
En toen botste Kate tegen de Ontsnapte op.

Malaya had er niet echt goed bij nagedacht dat de mist er voor zou zorgen dat zij Kate ook niet aan zou horen komen. Ze was dan ook meteen kwaad op zichzelf, hoe had ze dat nou over het hoofd kunnen zien. Maar zonder aarzeling, hopend dat zij de verbazing eerder te boven zou zijn dat Kate, haalde ze uit met haar mes. Ze mikte niet op een bepaalde plek, ze hoopte gewoon dat ze raakte en met een beetje geluk zou ze een belangrijk orgaan raken. Dat had soms meer effect dan vijf messteken op andere plaatsen. Hoewel het op korte termijn meestal niet heel veel verschil maakte zou iemands energie snel afzakken als bijvoorbeeld de lever opengehaald was. Ook zou dat moeilijker te herstellen zijn dan gewoon een paar steekwonden in armen of benen. De mist hing nog steeds om haar heen. Ze zou nog altijd kunnen vluchten als Kate weer ging aanvallen. Ookal was het dan misschien laf zou ze vluchten. Liever bekend staan als een angsthaas dan weer terug te moeten naar het laboratorium waar ze haar niet alleen weer zouden gebruiken voor pijnlijke experimenten maar ook haar vrijheid af zouden pakken. Die gedachte liet weer een stroom energie door haar heen gaan. Voor haar vrijheid zou ze hoe dan ook vechten en dan nog liever sterven. Pas toen ze haar vrijheid niet meer had kwam ze erachter hoeveel die eigenlijk voor haar had betekend en nu ze hem eindelijk terughad zou ze hem niet meer zomaar afgeven.

Kate wilde achteruit deinsen toen ze het lichaam van het meisje voelde. Het enige wat ze kon doen was een stapje achteruit toen een scherpe dolk door het zachte vlees van haar buik sneek. Ze voelde het, het het het eerste wondje maakte en toen het zich vervolgens uitbreidde tot een lange symmetrische snee. En toen was het mes weg. Kate struikelde achteruit terwijl ze naar haar buik greep. Het bloed sijpelde al tussen haar vingers door toen ze de wond met haar hand raakte en ze wist dat het geen oppervlakkig sneetje was. Maar er kwam geen woord over Kate's lippen, geen kreun of uiting van pijn, ze voelde zich alleen doodgeïrriteerd dat ze de aanval niet aan had zien komen. Ze had verwacht dat Malaya aan het vluchten was en niet dat ze op haar stond te wachten. Maar als ze op een man-op-man gevecht stond te wachten dan kon ze die krijgen. Kate wist nu waar het meisje ongeveer stond dus ze pakte drie werpmessen (twee had ze weer teruggevonden in het water, niet ver verderop), gooide er één waar weinig kracht in zat vanwege de korte afstand en stak tegelijkertijd met de andere hand op borsthoogte waarin ze hoopte dat het mes zich door de ribbenkast wist te wringen doordat ze het mes recht vooruit duwde. Ze wist niet of het zou raken maar ze stapte mee terwijl ze stak en ze zou voorover kunnen vallen als de kracht niet door iets werd opgevangen. Maar hetgene waar Kate de kracht het meest op berekend had was de stroom die ze nu over het mes liet lopen. Ze kon mensen schokken geven door hen aan te raken maar het mes geleidde de stroom op haar lichaam en ook het mes stond nu onder stroom, het meisje zou hopelijk afgeleid geraakt worden van de schok en eventueel de steekwond dat Kate haar te pakken zou kunnen krijgen en haar mee zou kunnen nemen naar het lab. Ze zouden haar vast heel dankbaar zijn voor deze sterk ontwikkelde mutant.

Malaya voelde geen echte blijheid toen ze voelde dat haar mes doeltrof. Natuurlijk was het goed, maar het drong nog niet echt tot haar door maar ze had voor het eerst iemand echt verwond. Als er een later zou komen zou er wel een besef komen. Nu nog niet, nu had haar instinct de overhand en vocht ze voor haar vrijheid en leven. Ze voelde dan ook nog niet de volle pijn van de snee op haar schouder. Wel voelde ze het warme bloed langs haar arm in het water druppelen. Maar besefte het niet, er drong op dit moment weinig meer dan Kate tot haar door. In een reflex stak Malaya haar handen vooruit om het mes af te weren en draaide tegelijkertijd opzij. Dit was echter niet snel genoeg en het mes haalde haar linkerhand flink open. Gelukkig mistte de messteek nu, anders was die haar waarschijnlijk fataal geworden. Zonder dat ze tijd had om erover na te denken sprintte Malaya weer weg en liet een mistbank achter. Hopend dat de wond die ze Kate toe had gebracht erger was dan de hare. Door de chaos had ze niet kunnen zien waar ze haar had geraakt. Omdat ze zich nu vooral op stilte richtte en niet op snelheid probeerde ze zich geruisloos te verplaatsen. Maar natuurlijk lukte dat niet helemaal, de randjes waren niet heel breed en je stapte snel ernaast of viel een stukje nar beneden. Snel had Malaya een nieuwe tactiek bedacht. Vluchten, aanvallen, vluchten, aanvallen. Steeds proberen Kate een wond toe te brengen en er dan weer vandoor gaan. Het was niet de meest eervolle manier van vechten, maar hopelijk wel effectief. Nog steeds gunde Malaya zichzelf geen tijd om naar haar wonden te kijken, maar omdat er nu minder chaos was begon ze de pijn te voelen. Ernaar kijken durfde ze nog niet, bang dat ze ervan zou schrikken en haar moed kwijt zou raken. Gelukkig was het haar linkerhand en niet haar rechter, dan had ze niet meer kunnen aanvallen zonder te vergaan van de pijn.

Kate gromde, ze voelde dat het mes doel trof maar dat de stroom om de één of andere reden niet door het mes geleid was en het meisje dus enkel een snee in haar hand had. Vervelend en vertragend, maar zonder weinig voordeel voor Kate. Ze voelde irritatie opkomen, vooral omdat de Elektrokinese om de één of andere duistere reden niet had gewerkt en ze wilde het opnieuw proberen. Ze werd ook gek van die afgrijselijke mistbanken die het meisje non-stop bleef inzetten. Ze zag geen hand voor ogen en ze wist dat er toch een moment moest komen dat ze zou struikelen. Maar Kate bleef doorlopen. Ze voelde zich machteloos toen het meisje uit haar zicht verdween en klemde haar linkeronderarm om haar beschadigde buik terwijl ze er achteraan snelde. Ze voelde de wond kloppen, het bloed sijpelde tussen haar vingers vandaan; het bloed wat Kate verloren was was een behoorlijke hoeveelheid en ze voelde hoe haar lichaam het bloed uit haar wangen en tenen en vingers vandaan begon te houden zodat haar hoofd en organen nog wel genoeg zou krijgen. Of leek dat maar zo? Kate voelde zich niet duizelig of iets dergelijks, ze voelde zich niet echt héel erg vertraagd door de wond maar het trok wel bij het bewegen alsof je een splinter onder je huid had zitten, alleen in dit geval duizend maal groter. Kate hield vol door flink op haar tanden te bijten toen ze de randen van de wond voelde scheuren toen ze bijna voorover struikelde, zouden haar ingewanden er niet min of meer uit moeten gaan vallen als in een slechte horrorfilm? Zou ze zo eindigen? Nou ja, je kon alles voor mogelijk houden, dan was het tenminste geen teleurstelling. Maar als Kate eraan ging dan zou ze dit meisje hetzelfde lot inslepen. En terwijl Kate dat dacht gooide ze twee nieuwe werpmessen toen ze een plons hoorde. Misschien was Malaya uitgegleden van een randje, ze had in elk geval dezelfde tactiek gekozen als Kate om zich vooruit te bewegen. Dat kon haar ook wel zorgen baren. Waarom ging ze er trouwens nu weer plotseling van door? Het begon irritand te worden... Kate gooide een derde mes en kromde haar vingers tegen haar buik toen ze haar spieren spande en haar Elektrokinese opnieuw in werking zette. Ze voelde de statische schokken over haar huid springen en verzamelde toen de kracht in een lint van elektriciteit. Het hing als een touwtje voor haar, verticaal en doodstil, maar in de langwerpige vorm zag je duidelijk van alles bewegen, de energie woest stromend als in een wilde bergrivier. Kate was dan minder ontwikkeld dan het meisje maar zolang ze bij haar in de buurt was was het nog moeilijk om aan de elektriciteit te ontkomen. Het lint zwierde voor Kate uit, lichtte ietwat mist op wat haar meer zicht gaf, en Kate ging achter het geluid van hier en daar een plonsje aan terwijl ze zelf ook zo stil mogelijk probeerde te doen. Misschien had ze dat wijf wel een mes in haar achterhoofd bezorgd, daar zou ze vast nog wel om kunnen lachen.

Malaya irriteerde zich er de hele tijd weer aan als ze net misstapte en haar voet een soppend geluid maakte als ze in plaats van op het droge randje te stappen in het water plonsde. Natuurlijk zou ze langzamer kunnen gaan lopen, maar dat zag ze niet zitten. Het was wel moeilijk een goede balans tussen zacht en snelheid te vinden. Opeens voelde ze een steek in haar kuit. Om het niet uit te schreeuwen beet ze op haar wang proefde al snel bloed. Zonder naar de wond te kijken ging haar hand naar de plek. Er ging een rilling over haar rug toen ze het heft van een mes voelde en warm bloed over haar vingers voelde lopen. Ze gaf zichzelf geen tijd erover na te denken en trok het mes er met een sterke ruk uit. Weer schreeuwde ze het bijna uit. De wonden in haar schouder en in haar hand staken en prikten ook maar ze dwong zichzelf er niks van aan te trekken. Ook voelde ze hoe ze moe werd. Het in stand houden van de mistbanken kostte erg veel energie. Ook de spanning, het rennen en het vechten kostten inspanning. Geruisloos bleef ze staan op het randje van één van de terassen. Voorzichtig stuurde ze een zwak windstootje naar benenden wat een plonsachtige geluid maakte. Weer ging ze klaar staan, dit keer beter voorbereid. Ookal kon ze zelf ook niet verder dan een paar centimeter kijken liet ze nu wel op. De vorige keer was ze verrast geweest door de plotselinge opkomst van Kate. Nu luisterde ze naar elk geluidje en hoopte dat Kate daar niet teveel op zou letten. Hoewel er net die plons was geweest was er verder geen geluid. Ze bedacht zich dat dit misschien wel het moment was om die wond in haar kuit te verbinden. Zo snel mogelijk trok ze een strook van haar shirt af en bond die er onhandig omheen. Het was een noodverband en het kleurde al snel helemaal rood, maar het moest maar even.