Klein dorpje- Noorden van Rusland

Heather keek kort naar de jongen die binnen kwam, hij was eerder met bestellen dan zij dus besloot ze de geduldige vrouw te zijn die wat inzichzelf gekeerd was, maar wel alles in de gaten hield. Zo gleed ze makkelijk in de rol die ze op dit moment speelde. Eigenlijk hoefde ze er niet eens bij na te denken, zolang ze maar niet opviel of juist op een manier waardoor ze toch zo vergeten werd. Met haar vingers volgde ze een barst in het houten blad dat onderdeel was van de bar. Het was wonderbaarlijk dat het nog niet ingestoord was viel haar op. De ruiten waren nog heel zodat de kou buiten bleef, tenminste de ijssterren op de ruiten maakte duidelijk dat het niet bepaald warm was. Er was niet genoeg warmte in de ruimte om de sterren an de ruit te laten smelten. Het ouderwetse kolenkacheltje dat roodgloeiend in een hoek stond leek ook niet bepaald heel veel warmte afgeven. Gelukkig had zij haar warme jas en de andere gasten hun drank die hun de kou, armoede en ellende zou laten vergeten. Toch was het voor haar nog steeds een raadsel waarom ze niet wegtrokken. Misschien was dat nog een rede voor haar om dit dorpje in de gaten te houden. Elk weldenkend mens zou met geen haar op zijn, of haar, hoofd eraan denken om in zo'n dorpje te gaan wonen. Toen de barman na lange tijd eindelijk klaar was met een russisch gesprek waar ze niet veel van begreep gebaarde naar hem. Waarschijnlijk sprak hij geen engels of iets wat daarop leek. Dus maakte ze een gebaar naar het glas van de jongen die vlak naast haar zat. Een seconde later ging ze met haar hand naar haar mond en maakte het universele gebaar voor drinken. Ze haalde haar handen uit de wame handschoenen die met echt schapenwol gevoerd waren, maar ondanks dat ze nog redelijk dun leken te zijn, met haar vingers halde ze het geld tevoorschijn wat er nodig was voor minstens 1 drankje.

Jake glimlachte toen de wodka voor het meisje werd neergezet. Nu was ze zeer verdacht. Ze zag er te goed uit, net als hij, maar sprak daarbij geen woord Russisch. Nee dat was handig. De barman was al tegen haar aan het babbelen over het weer. Dit was dan wel een gat. Deze man was wel aardig. Al zat er een scherp kantje achter zijn 'vriendelijke' gesprekken. eigenlijk wilde hij zijn klanten goed genoeg kennen om te weten of ze hem ooit iets zouden flikken of niet. Hij vroeg zich af of het meisje hem überhaupt zou verstaan.

Heather rook kort aan het drankje, het was strafspul, maar in tegenstelling tot vele andere kon ze redeljik goed tegen drank. Een zo'n glaasje zou geen kwaad kunnen. Maar uit ervaring wist ze dat ze het hier bij zou moeten houden, als je eenmaal begon kon je geen nee meer zeggen. Met een geoefende hand sloeg ze de vodka achterover. Zonder te hoesten of last te krijgen van tranende ogen zette ze even later het glas met een lichte tik op de tafel neer. Hoe de drank door haar keel een weg vond naar haar maag was goed te voelen, het brandende goedje liet een heerlijk verwarmend gevoel achter. Onbewust likte ze met haar tong langs haar lippen terwjl ze wat probeerde te volgen van de woorden die de barman ratelde. Russisch was een grappige taal om naar te luisteren, maar het zou handig geweest zijn om het te kunnen verstaan. Want dit was best wel onmogelijk, zelfs voor iemand die Oost-Europees bloed in zich had en Roemeens sprak, er zaten heel soms woorden in die haar deden denken aan worden uit haar eigen moedertaal, maar de betekenis leek niet hetzelfde. Af en toe knikte ze beleefd, maar echt verstaan deed ze niet.

Jake glimlachte. HEt leek erop dat ze er weinig van begreep. "Ze verstaak je denk ik niet" zei hij tegen de barman. Die zuchtte en wenktte jake. Hj ging braaf op een kruk naast Heather zitten. Daarna vroeg hij jake hem te vertalen. "Hij vraagt je wat een meisje als jij hier in vredesnaam doet" vertaalde hij naar het engels. Dat was ook vlekkeloos en zonder accent. Als je een reis over land en water van europa naar china maakte had je wel wat leuks te doen onderweg, anders had je een probleem.

Heather wist niet of ze nou blij, opgelucht of op haar hoede moest zijn toen de jongen er tussen kwam. Het betekende dat ze zich nu echt aan haar rol zou moeten gaan houden. In haar hoofd schoot het plannetje op wat ze nu maar eens aan zou gaan houden, ze klopte op haar jaszak waar een kleinere camera in zat. Door de contouren zou het wel duidelijk zijn wat het was "Ik ben gevraagd om een stukje te schrijven over Rusland, en dan niet alleen over het Kremlin maar over zogezegd vergeten dorpjes. Het liefst met foto's." ze rolde kort met haar ogen "Alsof ik zo geweldig schrijven kan, laat mij maar gewoon alleen foto's maken." ze deed alsof ze lichtelijk geïrriteerd was op haar baas die haar naar zo'n oord stuurde terwijl ze liever wat anders deed.

Jake hoorde het verhaal kalm aan. Hij had het gevoel dat het niet klopte. Dit dorp was afgelegen en in een slechte staat. iemand die een recensie moest schrijven over een 'vergeten dorpje' zou hier niet heen gaan, maar naar zo'n schattig dorpje in eht zuiden waar iedereen vrolijker was en de mensen neit of heel arm of niet legaal waren.

"Waarom ze me niet naar een leuker dorpje gestuurd hebben dan dit." ging ze verder terwijl ze om zich heen gebaarde. Zo te zien was de barman weggelopen om een oude vriend te begroeten in echte Russische stijl "Je weet wel met van die boerderijtjes, waar geen sneeuw ligt." Er was een duidelijke irritatie in haar stem te horen "Maar het is geen reisbureau" deed ze de stem van van haar ogenschijnlijke baas na. Met haar hand ging ze door haar zwarten haren, iets wat een stuk beter ging nu er er geen handschoen om haar handen heen zaten. Het was altijd goed om een gesprek te houden, als je alleen maar stil in een hoekje ging zitten viel je al helemaal op, zeker in zo'n dorpje waar nieuwelingen met argusogen bekeken werden. Niet geheel raar, het was een dorp met nog geen 100 mensen met alleen maar armoede te bekennen, wat moest iemand daar doen? "Ze willen de rauwe realiteit."

Jake keek haar kalm aan. Hij was heel goed in kalm blijven. Nog steeds vertrouwden hij haar nog geen 100%. "Dat is best rot voor je. Ze hadden alsnog betere alternatieven. Dit is niet echt een vreemdeling vriendelijke plek. vooral als de vreemdeling in kwestie geen russisch spreekt , aleen reisd en een vrouw is. Want het spijt me zeer, maar hier hebben ze de vrouwen emancipatie overgeslagen." hij glimalchte

Heather liet een flauw glimlachje op haar lippen verschijnen. Ze was onopgemaakt waardoor het er echt echt uitzag. Misschien was het ook wel een echte glimlach. Ze leefde zich zo gemakkelijk in een rol, een personage in dat het soms echt een deel van haar werd. Tot ze vond dat het genoeg was en ze haar 'echte' ik weer aannam. "Ik ga toch maar eens navragen of ze van me afwillen." zei ze op droge toon, een toon die amerikanen beheerste tot in de puntjes. Weer streek ze door haar haar terwijl ze zelf kort grinnikte om het grapje. Maar snel vertrok haar gezicht in haar oude uitdrukking, niet echt doorgrondelijk, maar wel een rust die normaal was voor een vreemdeling die niet blij was met de opdracht. "Maar wat doe jij hier, je ziet er niet bepaald russisch uit. Dus opgegroeid zal je hier wel niet?" door neus en lippen door vragen stellen was altijd een sterk punt van haar geweest. Voor degene met wie je sprak het doorhad was er vaak meer informatie gegeven dan die persoon zou willen.

Jake glimlachte "Ik doe onderzoek naar Flora en Fauna in barre omstandigheden. En je snapt hoe dat gaat. Klein onderzoeks budget wat je zo veel mogenlijk aan materialen besteed. dus dan kom je terecht op plekken als dit." hij gebaarde om hem heen. Altijd half liegen, dat ging makkelijker. vooral als je je leugen geloofde. want dat was hij geloofwaardig, dat was wetenschappelijk bewezen [thats true]. hij geloofde zijn leugen. Hij deed onderzoek naar flora en fauna. maar dan natuurlijk gemuteerde flora en fauna. Hij wilde uitvogelen hoe de stof werkte en daarvoor moest hij uitvoegelen hoe ze gemuteerd waren.

Heather grinnikte weer "Nou dan ben je snel klaar zeker, veel groeit hier niet op een paar stoere struikjes na. Die het woord struik eigenlijk niet eens waard zijn." zei ze met een grijns. Ze had toen ze naar het dorp kwam, iets wat gebeurde in een oude vrachtwagen die ze veel meer had moeten betalen dan voor de taxi's in new york, en die chauffeurs stonden nou niet bekend om hun eerlijk zachte prijsjes. Met wat extra fooi had ze hem zover gekregen over een paar uur terug te komen om haar weer te komen halen. Er bestond geen mogelijkheid dat ze hier de nacht zou doorbrengen, er was geen fatsoenlijk hotel te vinden. "Maar qua Fauna, is hier wat bijzonders dan?"

Jake glimlachte "Rendieren. Een eind verder op de vlakte. Dit is het dichtst in de buurt dat ik kon betalen." hij glimalchte "Maar ik ben hier juist om dat kleine beetje leven dat het hier volhoud. daar gaat mijn onderzoek om. Om planten en dieren die onmogelijke situaties redden, net als die in woestijnen. of die delen van de oceaan waar geen licht komt"

Heather knikte, ze had niet aan de herten gedacht "Je vergeet de kerstman, al zit die in lapland." ze was losser dan normaal, iets wat gevaarlijk kon zijn voor haar rol. Maar het was niet een grote fout, een rol veranderde constant net als echte mensen. Deze rol werd dus wat losser naarmate ze langer in gesprek was. "Het klinkt tenminste intressanter dan journalistiek." zei ze met een quasi-gaap op haar gezicht. Haar vingers speelde met het kleine, leegde vodka glaasje dat nog steeds naar het straffe spul rook. Ze had nog wel dorst in iets wat echt dorstlestte, maar geen alcohol. Iets wat hier waarschijnlijk helemaal niet geschonken werd. Daarom bleef ze gewoon met het doorzichtige glaasje spelen terwijl ze af en toe Jake aankeek.

Jek glimalchte "Je weet hopelijk wel dat hij neit bestaat he?" hij glimalchte naar haar en volgde met zijn vingers het patroon van het hout op de bar. "Maar, heb je nog wat informatie nodig. Ik zou eventueel wel als tolk of gids willen fungeren."

Heather gaf hem een blik die genoeg vertelde als, ofcourse weet ik dat. Met haar hand gleed ze door haar haren "Volgens mij weet ik al voldoende, armoede, 1 bar waar de mannen samenkomen voor hun dagelijkse dosis alcohol en hopen dat er genoeg warmte is tot de temperaturen in de zomer met geluk wat boven nul komen." zei ze met een flauwe glimlach op haar gezicht. Het was niet dat ze een hoogstaand stuk moest schrijven, of betergezegd haar rol.

Jake glimlachte "Dan weet je inderdaad alles wat je moet weten. Als je nog een gesprek met een van de bewoners zou willen voeren had ik voor tolk willen spreken."

Heather glimlachte om het aanbod "Bedankt, maar ik denk niet dat het nodig is." zei ze eerlijk, natuurlijk was het niet nodig. Er kwam niet eens een stuk uit en het zou zeker teveel opvallen als ze nu met bewoners begon te praten. In zo'n dorp zou er nog weken over nagepraat kunnen worden, hoewel ze een waterdicht alibi had wist je nooit wat ontsnapte eruit zouden halen en hoe ze erop reageerde. Met een kleine glimlach ging ze met haar vingers door haar lange zwarte haren. "Onderzoek dus." herhaalde ze gewoon voorzichzelf de reden waarom Jake hier was. Nog steeds had hij haar vertrouwen niet gewonnen, logisch.

Jake knikte "Zoals ik al zei, naar planten en dieren die leven in extreme omstandigheden" hij glimalchte "Dus dat houd in dat ik iedere paar weken de bomen hiero kom inspecteren, de weinige die er zijn. Ook graaf ik sneeuw weg en bekijk de kleine plantjes die daar nog net leven." hij glimalchte. MEt zijn hoofd leek hij even ergens anders. Hij bekeek inderdaad de planten hiero, aleen neit vanwege de barre omstandigheden, maar om een aantal mutaties in de flora in dit gebied.