Zuidelijkste punt van Chili-Begintopic Trackers.

Op de zuidelijkste punt van Chili, vlakbij Antartica, staat een kantoor waar alle Trackers samenkomen om hun eerste informatie te krijgen. Niet van een mens, maar van een aantal enveloppes die daar klaarliggen. Iedere Tracker heeft een eigen envelop met dezelfde brief. Er staan instructies in over het opsporen van de ontsnapten. Er zit ook een klein voorraadje van de Stof in. Genoeg om een maand mee te overleven.

Regels: Alleen trackers.

Met een glimlach liep Ethan naar binnen. Hij was dankbaar dat hij mocht helpen en dat hij zich wer kon bewijzen. Al zou hij dan zijn andere taak niet kunnen doen. Rustig leunde hij egen de muur en keek naar de enveloppen. Hij was niet bang om te pakken maar wachten tot iemand anders zou binnen komen. Dan wist hij tenminste wie hij niet moest pakken.

Jean-Ann liep rustig naar binnen, met Tracker op haar schouder en een haatdragende glimlach op haar Braziliaanse gezichtje. Ze knikte even naar Ethan, met respect, hij was tenslotte ook een Tracker en stond gelijk aan haar, alleen had ze het toch niet zo op hem, zo lui tegen de muur leunend, zij bleef rechtop staan, dat is iets wat ze wel wist.

Uiteindelijk zag Ethan een meisje binnen komen. Hij sloeg meteen het gezicht op in zijn geheugen. Duidelijk niet iemand iut italie. ´´Hoi´´ zei hij droogjes toen ze knikte. Hij glimlachde nog steeds maar dat volgde meestal heel andere redenen dan zijn hemeur. Hij keek daarna kort naar de deur en gokte dat er weinig kans was dat er snel nog iemand zou komen. Rustig liep hij naar het bureau en pakte een envelop. ´´Ik ben Ethan trouwens´´ zei hij rustig met een klein italiaans accent. Ook al kwam hij eigenlijk uit amerika.

Jean-Ann komt uit Brazilië (A)


"jean, Jean-Ann..." zei ze met een kort knikje nadat de jongen zich had voorgesteld en Tracker pakte een enveloppe voor haar, die ze aanpakte, even bekeek, maar nog niet opende, ze wilde eerst merken wat de actie van Ethan zou worden, ze merkte wel dat dat accent niet helemaal natuurlijk was, maar zei er niets van.

Met haar olifant was Amber naar de ontmoetingsplek gegaan. Natuurlijk had ze hem niet mee naar binnen genomen. Haar haren waren in een strakke knot vastgebonden maar voor de verandering had ze vandaag een skinny aangetrokken. Nu liep ze naar binnen knikkend naar een aantal bekende. In haar riem zat haar pistool en gevaarlijk in elkaar gesmolten 2 dolken.

Jean-Ann knikte naar 'de nieuwe' en opende haar enveloppe. De stof viel haar meteen op en ze stopte het voorraadje in haar BH. Toen keek ze pas naar de brief, instructies... Was dit dan een spel? Ze had duidelijke plaatsen verwacht van het lab, maar de ontsnapten konden natuurlijk ook bewegen.

Amber liep direct door naar de mensen die de enveloppen gaven en kreeg er eentje in haar hand gelegd. Met haar scherpe roodgelakte nagels opende ze hem en keek naar de instructies die erin stonden. De Stof liet ze erin zitten, dat zou later wel komen.

Toby duwde rustig de envelop open. Hij las de instructies door en onthielld ze goed. Daarna stopte hij de stof in zijn zak. Hij knikte even naar de andere tracker die er was. Al was hij verbaast dat ze maar met zijn drien waren. Hij vond het niet mga erg. Rustig verscheurde hij uit gewoonte de brief zodat neiamnd anders het nog kon lezen , voor het geval dat.

Geïnteresseerd las ze de instructies door, dit kon je van haar gezicht aflezen. Ze had wel zin in een jachtspelletje waar zij de jager moest zijn. Net als het kat en muis spel, van gym. Zorgvuldig stopte ze de brief in haar broekzak, zo kon ze onderweg hem nog een paar keer doorlezen.

Ethan keek om zich heen of hij nog mer moest doen en keek daarna naar het andere meisje. ´´ik ben Ethan´´ zei hij rustig met een glimlach. Die glimlach verborg meestal goed wat hij allemaal kon. Maar hij meende het ook echt. Hij was blij dat hij leefde. Hij wist niet of dat meisje haar naam wel wou geven maar het was wel fijn om je teamspelers hun naam te kenne.

Amber pakte de hand vast met een klein, eerder beleefd, glimlachje. 'Amber, aangenaam.' zei ze ietwat zakelijk. Hier was ze niet om vrienden te maken, hier was ze om op mensen te jagen die hun kansen eigenlijk al verpest hadden. Op de skinny jeans had ze alsnog een legergroen hempje en aan haar handen zaten zwarte handschoenen zonder vingers.

Ethan merkte de formele spraak maar vond het niet erg. Het was toch niet dat hij veel vrienden kon over houden. Uiteindelijk ging hij weer terug naar zijn baas waar hij blij mee was. ´´Zo dan zijn we met zjin drieen´´ zei Ethan als conclusie nog steeds met een glimlach. Ze moesten goed zoeken dan vooral omdat hij geen zoek gave had. Gelukkig merkte hij het meestal op zich zelf al snel.

Madison was hier op de motor gekomen en haar vertrouwde leren motorjack zat over haar schouders heen. Ze stapte met grote stappen naar binnen en het gaf een raar effect om zo'n klein meisje zulke grote stappen te zien nemen. Toch maakte het haar niks uit, ze keek arrogant en voelde hoe haar handen een envelop kregen. Ze scheurde hem open en had geen aandacht voor de andere mensen. Met veel moeite las ze de brief door en de Stof stopte ze in het binnenvakje van haar motorjack. Daarna pakte ze haar aansteker en verbrandde de brief. Ze wist niet waarom maar het voelde meer dan goed om iets in vuur te mogen zetten.

'Vieren.' corrigeerde ze hem met een glimlachje toen het meisje binnenkwam. Daarnaar liet ze zijn hand los , straks zou ze weggaan zodat ze optijd bij andere plaatsen was. Sweetheart moest namelijk overal mee naartoe en nooit zou ze hem in de steek laten. Voor wat dan ook. Tja, op dit moment had ze ook zin in de jacht, eigenlijk kon ze nieteens meer wachten.

Peeta liep het hutje binnen. Op zijn schouder zat Voltz, die nieuwsgierig rondkeek. Peeta pakte de brief aan die iemand hem aanreikte en scheurde hem open. Ondertussen sprong Voltz van zijn schouder en begon de kamer te verkennen. Peeta knikte even stilletjes naar de anderen en keek toen naar wat er in de envelop zat. Hij liet bijna de spuiten Stof vallen toen hij erin keek.