Het vliegveld - Dubai.

Only Sabine&Heather. Sorry, normaal post ik véél langer, maar ik heb voor deze post echt geen inspiratie.
--
Sabine's mondhoeken schoten tevreden omhoog bij het zien van haar zwarte koffer die tussen een heleboel andere koffers en bagage over de rolband werd voort getrokken. Weliswaar was haar zwarte, lak koffer met gouden details en met aan het handvat een bescheiden, geruit lint niet te missen, toch was Sabine blij haar koffer te zien tussen al die anderen zonder dat ze het voorwerp al beet had of zelfs maar kon pakken. Ze had zich er namelijk al op voorbereid dat de band minimaal zo'n 23 keer moest ronddraaien voordat zij haar koffer zou kunnen vinden, maar het ging sneller dan verwacht. Sabine liet een kleine glimlach zien. Of het door de boost energie die uit haar koffie, of door alle gedachten in haar hoofd, kwam dat de tijd zo snel leek te gaan wist ze niet. Eigenlijk boeide het haar ook niet. Ze had alleen haar koffer nodig en de Stof.. De glimlach verdween van haar gezicht. Zelfs zonder die koffer kon ze overleven, maar die stof had ze echt nodig. Die was van levensbelang voor iedere gemuteerde. Onbewust beet ze zachtjes op haar onderlip en verstrengelde ze haar vingers in elkaar. Ze was zenuwachtig, overduidelijk. Zelfs voor een normaal mens met een beetje mensenkennis.
Een moment hield Sabine haar blauwe ogen enkel op haar koffer gericht, echter luisterde ze mee met haar omgeving. Ze had het gevoel dat ze hier niet veilig was, iets wat ze niet verwacht had aangezien het alleen al op het vliegveld stervens druk was. Ze fronste waarna ze haar koffer van de band greep. Met haar linkerhand omklemde ze het handvat stevig, en baande ze zich een weg door de kronkelende, vooral luidruchtige mensenmassa. Ze wurmde zich onhandig tussen twee gesluierde vrouwen door die luid in gesprek stonden met elkaar in een of andere, voor Sabine onbekende taal. Gefacineerd staarde ze een fractie van een seconde naar het onbekende gezicht van de vrouw die haar niet leek op te merken, waarna Sabine uit beleefdheid haar ogen afwendde en een snelle beweging vanuit haar ooghoeken waarnam. Een kristalblauw, glinsterende ring? Meteen schoot ze in actie en liet ze haar koffer los die kletterend op de grond neerviel. Sabine stak haar handen uit en ving behendig het kleine ding op. Ditmaal wist ze haar voet goed te plaatsen waardoor ze enkel wat wankelde en niet helemaal uit evenwicht kwam. Langzaam stond ze op, haar ogen wantrouwend van links naar rechts schietend. Niemand leek haar gezien te hebben, of haar snelle handeling. Ze rechtte haar rug waarna ze haar gebalde hand opende en het juweeltje bekeek. Vrijwel direct viel haar de glinstering van het kristal op waardoor ze de steen van een sieraad terug te geven aan het persoon die hem had verloren...

ik wil niet veel zeggen, maar dit vind ik al heel erg lang
-
De ellebogen van Heather leken de tijd van hun leven te hebben, Heather was niet een meisje dat lang wachtte op haar beurt. Daar was ze te ongedulig voor. Nu al werd ze gek van de drukte op dit vliegveld, niet dat ze niet van mensenmassa's hield. Sommige mensen hadden de angst om in dit soort landen in een aanslag terecht te komen door een gestoorde man die z'n geloof op zo'n manier zou willen verspreiden. Geen gek die zich door een moordslag zou laten bekeren naar dat geloof. Nooit had Heather begrepen waarom die aanslagen gepleegd werd door een zeike geest, het zou ook wel in het woordje zieke zitten.Maar bang voor aanslagen was Heather niet. Met haar snelheid zou ze weg kunnen komen en haar mutatie zou met een beetje geluk zich tegen de scherven kunnen beschermen. Heather had gewoon het gevoel dat op z'n vliegveld elke voorbijganger die een beetje verdacht leek een ontsnapte kon zijn. En hoewel mensen liepen hier per dag langs? Meer dan een miljoen, 1 van die miljoen kon een ontsnapte zijn, hoe simpel was het niet om diegene te missen? Het gaf haar een geïrriteerd gevoel dat ze niet elke persoon kon controleren.
Met haar ellebogen duwde ze niet al te zachtzinnig een groep Japanse toeristen opzij en kwam met een gezicht dat opluchting leek te laten zien bij de bagage band aan. Niet dat het hier zo rustig was, het was zelfs het tegenovergestelde. Het was er net zo druk als in de aankomst hal. Haar blik draaide zich van de band kort naar andere reiziger, maar snel weer terug. Ze had een simpele zwarte tas, zo simpel dat er wel drie van dat soort tassen op de band lagen, het zou nog wel even duren voor de hare langs zou komen en ze hem zou herkennen. Elke keer als ze op een vliegveld aankwam had ze hetzelfde probleem, maar de moeite om een nieuwe tas te kiezen nam ze niet. Deze tas had iets waardoor ze haar wapens en de stof met gemak kon verbergen. Een verborgen ingang in de voering die beschermd was voor de röntgen straling van de douane. Toch had ze dit keer geluk, het label met haar nam was naarbuiten gekeerd, terwijl ze razendsnel de naam las was haar hand al onderweg naar het hendsel van de tas. Met een ruk trok ze hem van de band, misschien met iets te veel kracht voor een meisje van haar postuur en lengte. Gelukkig waren mensen altijd zo bezig met zichzelf, het lette op hun omgeving schoot er vaak bij in. Dat had ze al vaak opgemerkt. Met haar tas om haar schouder geslagen ademde ze een keer diep in, draaide zich om en maakte zich klaar om te vertrekken. Iets wat ze zo snel mogelijk zou willen doen om verder te gaan met haar missie. Iets wat de mensenmassa verhinderde, ditmaal in haar voordeel. Door het langzame vorderen door de zee van schreeuwende reizigers, jengelende kidneren en luidpratende zakenmannen van het eerste uur had ze de tijd om haar blik door de mensen heen te kijken. Met geoefend oog scande ze de menigte, iedereen die ouder was dan een jaar of 30 liet ze links liggen, net als kinderen onder de 10 jaar of duidelijk aan de hand van hun moeder. Ook stewardessen waren wat haar betreft niet de moeite waard om bekeken te worden. Door de traag stromende massa was haar blik naar een meisje gegaan dat zeker niet opvallend leek. Alles aan haar houding verraadde dat, de nerveus gebogen schouders, maar dat was niet wat haar aandacht trok. Haar aandacht werd getrokken door de duik van het meisje, ze kon niet zien naar wat, maar het was overduidelijk te snel voor een gemiddeld mens. En waarvoor? Toen het meisje weer overreind kwam keek ze weg, al hield ze haar vanuit haar ooghoeken in de gaten. Dit meisje was wat haar betreft verdacht. In haar hoofd nam ze het besluit om haar buiten de drukte eens uit te gaan horen. Ze moest meer van haar weten.

Na een moment het kleine kristaal bekeken te hebben werd Sabine ruw uit haar verbazing geschud door een stevige schouder die tegen haar botste. Haar bovenlichaam draaide iets weg en het zeventien-jarige meisje moest moeite doen overeind te blijven. Ze balde haar hand tot een vuist, voelde het perfect geslepen steentje in haar huid prikken en verplaatste haar voeten wat om niet onderuit te gaan tussen de dringende, maar toch langzaamstromende mensenmassa. Sabine zuchtte waarna ze zich omdraaide en haar ogen ietwat dichtkneep. Niemand leek iets kwijt te zijn. Nou ja, afgezien van de vermoeide mensen die bij de nog bij de bagageband stonden. Sabine fronste haar wenkbrauwen iets en liet haar ogen heen en weer gaan, de mensenmassa afscannend als een soort katachtige op jacht. Echter zag ze na drie keer rondkijken zoveel nieuwe gezichten dat ze de hoop opgaf. Haar vuist en greep om het steentje verslapten en haar gezichtsuitdrukking werd zachter, hoewel er in haar ogen een vleugje van kritiek was te bespeuren toen een luide zangerige stem omgeroepen werd en verschillende, islamitisch uitziende mensen zich een weg naar buiten begonnen te wurmen. Even leek de dringende drukte toe te nemen, maar al snel werd het duidelijk rustiger en begon een gebed. Sabine luisterde er verder niet naar en hield het kleine steentjes tussen haar duim en wijsvinger en bekeek die met een kritische blik. Perfect geslepen, zoals ze al gevoeld had en de kristalblauwe gloed werd nog prachtiger van dichtbij. Sabine keek nogmaals in de iets minder drukke mensenmassa rond waarna ze haar schouders ietwat nonchalant ophaalde en het kleine ding in haar jaszak stopte om die zo op te bergen. Wie wat vindt mag het houden, wet van de Jungle.. Speelde er zich in Sabine's hoofd had. Meestal had zie niet van die kinderlijke gedachten, maar om het kristal helemaal naar de gevonden voorwerpen balie of iets in die richting te brengen ging haar net ietsjes te ver..
Plotseling bekroop Sabine het akelige gevoel dat ze bespied werd door iets of iemand. De duane? Sabine had gedacht dat haar wapens goed genoeg waren verstopt in haar koffer en sowieso onherkenbaar op de beveiligingsapparaten. Ze slikte bij de gedachten dat ze haar pistaal, dolk en vlindermes hadden gevonden. Het meisje sloot voor een moment haar ogen kort waarna ze besefte dat ze haar koffer niet meer vast had. Wantrouwend opende ze haar blauwe ogen weer, gluurde ze zo onopvallend mogelijk om haar heen waarna ze snoof. Zo natuurlijk mogelijk als ze kon draaide ze zich om waarna ze haar koffer van de grond griste en het handvat stevig beetpakte, nog voor dat haar blik bleef hangen op een donkerharig meisje. Ongeveer haar leeftijd en met heldere ogen die op haar gericht waren. Geen Duane, geen politie. Gewoon een meisje. Sabine kneep haar ogen onopvallend iets samen. Haar vrije hand schoot meteen naar haar de zak van het dunne jasje dat ze aanhad om het steentje eruit te vissen. Eenmaal toen ze het onhandig kleine ding te pakken had, schraapte ze de moed bij elkaar het meisje te vragen of de steen van haar was. Op een beleefde afstand van het meisje, glimlachte Sabine voorzichtig. Ze wist echter niet wat ze moest zeggen en stak vervolgens maar haar hand iets uit om die voorzichtig te open en het kristaal te laten zien. Voor een moment liet ze haar blik op het meisje hangen. Ze probeerde haar reactie op het ding af te lezen. ''Die lag hier net op de grond, misschien heb jij het verloren?'' vroeg Sabine aan het meisje, ervan uitgaand dat ze ongevaarlijk was.

Heather negeerde de oproep tot gebed, ze was nietgelovig. Ze geloofde niet dat er een hogere macht op de aarde was die alles zou moeten verbeteren, daar was teveel ellende voor. Toen eenmaal de islamitische mensen uit de massa verdwenen zijn bleven er vooral nog hindoestaanse mensen over, de vrouwen met hun prachtige gekleurde gewaden en de stip op hun hoofd die aangaf of ze getrouwd waren, kinderen hadden of wist zij veel wat. Hoewel ze zelf nite geloofde vond ze het hindoeïsme toch een van de mooiste godsdiensten, er waren geen vaste regels maar alles leek altijd zo soepel te gaan dat het haast onmogelijk leek. Natuurlijk wist ze wel van de ruzie's die regelmatig oplaaide met het islamitische Pakistan. Maar dat vergat ze voor het gemak even, ze was hier niet om culturele toeriste te spelen. Al bleef het een goede dekmantel voor haar vele gereis.
Het onopvallend in de gaten houden van het meisje dat misschien net zo oud als haar was, misschien iets jonger leek niet helemaal goedgekomen zijn. Het meisje had haa blik onderschept en kwam nu op haar af gelopen. Er was iets wat ze gevonden had, het was haar niet ontgaan dat ze had zitten rondkijken, alsof ze iets zocht of juist keek of zij gezocht werd. Met haar hand gleed ze over de ruwe schouderband van haar tas, de tas was tot de nok toe gevuld, iets wat ze duidelijk voelde. De band sneed door haar dunne vestje heen diep n haar vlees, hoewel ze mutanten genen had deed dat niks aan de pijn die het veroorzaakte. Het was geen pijn om aan dood te gaan, maar het was vooral irritant, uit automatisme spande ze de spieren in haar hand wat aan om de tas met behulp van haar arm minder zwaar op haar schouder te laten leunen. Ondertussen had ze opgemerkt dat de rust die het oproep voor het gebed veroorzaakt was best een opluchting was, ze had meer tijd mensen te bekijken, een korte onderzoekende blik te schenken en zich weer omdraaien naar de borden die ze moest gaan volgen. De laatste maanden was ze wel vaker op dit vliegveld geweest maar de drukte en de vele landingsbanen hadden er voor gezorgd dat ze telkens moest kijken waar ze heen moest gaan.
Met een onbewogen blik keek ze toe hoe het meisje vlak voor haar stil te staan kwam, ze was ongeveer even lang als haar, duidelijk westers, misschien ook een toeriste. Dat herinnerde haar eraan dat ze zelf ook weer in haar rol moest vallen. De rol van toeriste die ze ondertussen zo vaak gespeeld had leek haast een heel eigen persoonlijkheid te hebben ontwikkeld: Wat afstandelijk, maar altijd een vriendelijke glimlach. Natuurlijk een leuke camera voor de fotogenieke vakantiekiekjes voor haar denkbeeldige familie die ze altijd bij zich leek te dragen. De toeriste was in voor een gesprekje, maar wachtte meestal tot iemand haar aansprak. Lang hoefde ze deze rol nooit vol te houden, dengene die met haar in gesprek kwamen gingen al snel weg zodat ze alle informatie goed in zich op kon slaan en gewoon weer verder kon gaan met haar ogenschijnlijke onschuldige personage.
Haar blik ging naar het kleine, helder blauwe kristal in de zachte hand van het meisje, dat zou het ding geweest zijn waar ze voor gebukt had om het te vangen. Langzaam schudde ze haar hoofd en zorgde dat er op haar lippen een klein glimlachje kwam te liggen. "Nee, al zou ik best zo'n steentje willen hebben." ze liet wat bewondering door haar stem klinken, alsof ze het een prachtig steentje vond. Eigenlijk was dat niet eens gespeeld. Zelfs een sieraden-leek kon zien dat dit een staaltje vakwerk was. "Waar heb je hem gevonden?" vroeg ze onschuldig. Haar stem was vriendelijk terwijl ze het meisje onbeweeglijk aankeek. De snelle beweging was ze niet vergeten, dit was een uitgelezen kans om haar eens te onderzoeken.