Sahara

Iedereen kent het wel. De grootste woestijn van de wereld. Er leven alleen nomaden. Overal licht zand en soms vind je nog wel een oase. Overdag is het er bloedheet en snachts ijskoud. Het is dus logisch dat duizende mensen hier gestorven zijn en dat weinig mensen er heen willen. Toch vind je soms wel voor toeristen een plek om te zijn. Al moet je ver reizen met een jeap er tussen je komt wel prachtig gebied tegen.
Pas wel op > zandstormen kunnen altijd ontstaan en je ligt al snel onder de zand

regels : geen
aantal mensen : veel

Ethan reed al een tijdje met zijn jeap door de woestijn. Waarom wist hij niet maar hij dacht dat hier wel een perfecte plek was om te verstoppen. Anders kon hij altijd nog oefenen vond hij zelf. Hij zag net een oase in de verte toen zijn jeap rook begon te geven. Hij wist net genoeg van autos dat die rook neit al te veel goeds betekende. Rustig remde hij af en deed hij de motor uit. Daarna stapte hij uit en liep hij naar de voorkant om de klep open te doen. Toen die open was kwam er een hele wolk zwarte rook uit. Meteen deed Ehan een stap naar achteren om niet naar binnen te krijgen. Musschien als iemand in de buurt was dan wist diegene dat hij gemuteerd was omdat het sneller was. Maar dat risico nam hij vandaag. Hij kon ze beter naar hem toe laten komen soms dan andersom.
Toen de rook weg was leunde Ethan weer naar voren om te kijken wat er mis was. Hij wist weinig van auto's af. Maar wist ook wel dat hij nodig had om weer terug te komen. Al had hij geluk dat hij dich bij een oase terecht was gekomen. Hij vroette wat in de auto terwijl hij zijn gehoor op scherp stelde. Als iemand dichterbij kwam dan zou hij meen horen en meteen kunnen reageren.

Volledig tegen de adviezen van de gidsen in zat Heather op een kameel die ze voor een flink aantal amerikaanse dollars voor een onbeperkte tijd gehuud had. Met hun gebrekkige Engels hadden ze haar proberen uit te leggen dat het levensgevaarlijk was om zonder gids de woestijn in te gaan. Niet omdat ze een vrouw was, al was dat wel een van hun bezwaren geweest. Een korte blik met haar groene ogen was genoeg geweest om hun zwijgen daarover op te leggen, al snel begonnen ze over de volgende bezwaren. De vele rovers die in oude Jeeps door de woestijn racete om nietsvermoedende toeristen te overvallen, giftige schorpioenen die zich onzichtbaar maakte in het zand tot ze hun prooi gevonden hadden en uit zouden halen met hun angel. Gevolgd door nog vele gebaren. Onebzorgd had Heather deze bezwaren weggewuifd, wat was het mutant zijn toch een voordeel. Soms was het jammer dat je er niet gewoon mee kon gaan rondstrooien. Na nog een biljet van honderd dollar tevoorschijn te halen hadden ze een goed verzorgde jonge kameel tevoorschijn gehaald. Deze zou sterk genoeg zijn om de reis vol te houden, tot minstens de volgende oase waar ze haar op het hart gedrukt hadden een nacht rust te nemen. Deze raad had ze wel van de mannen aangenomen. Met haar gps in de hand zat ze nu loom op het hobbelende dier. Volgens de gebruiken hier had ze zich in een zwart gewaad gehuld tegen de zon, iets waar ze eerst met scheve ogen naar gekeken had, maar nu bleek het een godsgeschenk te zijn. De stof hield haar lichaam heerlijk koel en de lap om haar hoofd zorgde ervoor dat de brandende zon geen kans maakte. Ze had haar zintuigen op scherp gesteld om niks te missen van haar omgeving, hoe lastig het ook was om in deze warmte haar concentratie honderd procent te houden.
-
eten :3

[Heel misschien wat onduidelijkheid, maar tijdens het typen postte Heather...]

Kate sprintte over de woestijn, het droge zand gleed weg onder haar voeten maar ze ploegde stevig door. Als mutant had je veel voordelen en twee daarvan waren het feit dat je steviger en onverwoestbaarder was dan een doorsnee mens en je grotere hoeveelheid aan energie. Het tweede punt was het grootste probleem geworden voor Kate. Normaal gesproken was ze zich als een heel rustig meisje gedragen, onopvallend, om Ontsnapten uit de massa te kunnen pikken en deze vervolgens in angstige staat naar het lab te vervoeren. Maar nu was het even anders, want al die energie begon Kate behoorlijk de keel uit te hangen. Ze gedroeg zich nu absolúut niet hoe ze zichzelf had voorgenomen maar ze moest die energie kwijt, ze stond gewoon op ontploffen en rennen door de Sahara was behoorlijk vermoeiend. Ze was nog maar net aan haar loopje begonnen maar ze voelde al dat dit meer effect had dan baantjes trekken in het zwembad of welke sport dan ook. Maar de energie was ook een positief punt. Je raakte minder snel uitgeput, Kate's zoektocht naar Ontsnapten bedroeg minder slaaptijd dan wanneer ze mens was geweest en dat was fijn. Jammer dat de Ontsnapten ook over dezelfde hoeveelheid energie beschikten en het verder geen zin had om energie te verspillen. Ineens doemde er iets op in Kate's ooghoek. Ze kon een vorm onderscheiden tegen de horizon en zag een auto, een stilstaande auto zonder bestuurder. Nieuwsgierig veranderde Kate van koers richting de auto, ze kon een jeep nog wel gebruiken in wat woeste omgevingen, dat zou haar een voorsprong kunnen geven op bepaalde Ontsnapten die haar uit de vingers zouden kunnen glippen. Maar toen Kate dichterbij kwam zag ze dat de auto wél een bestuurder had. Deze stond te sleutelen aan zijn rokende motor en leek zich verder niet te bekommeren om de brandende zon in de hemel. De jongen had een stel brede schouders en een pluk bruin haar op zijn voorhoofd, en hij leek Kate nog niet gehoord te hebben, maar het kon ook niet anders want ze was nu nog een flink end bij hem vandaan. Ze zette de pas er in en kwam snel dichterbij, hij zou haar zo onderhand kunnen horen, maar toen ze bijna binnen een gevaarlijke afstand kwam begon ze langzamer te lopen en in een boogje te lopen zodat ze aan de andere kant van de auto zou belanden. Ze vroeg zich af of de jongen een Ontsnapte was, of misschien een Tracker. Hij stond daar niet bepaald alsof hij zenuwachtig was, wat meer op een Tracker wees, maar dat zou verder ook niets hoeven zeggen. Hij zou ook kunnen denken dat hij alleen was en misschien zou zijn houding veranderen wanneer hij de aanwezigheid van iemand op zou merken. Wat was het toch altijd weer een gedoe, waarom waren ze nou nooit te herkennen, die stomme Ontsnapten en Trackers? Plotseling was er iets nieuws wat Kate's aandacht trok. Een geluid van een viervoeter met een vreemde maat in zijn passen. Toen Kate opkeek - en haar aandacht domweg liet verslappen op de jongen - zag ze een kameel met tussen zijn twee bulten een meisje met lang golvend bruin haar en een mooie egale huid - maar dat kon ook egaal lijken omdat er een kilo make-up op was gesmeerd, of leek dat maar zo. In ieder geval voelde Kate zich niet zo meer op haar gemak met aan haar linkerzijde het meisje en aan haar rechterzijde de jongen. Ze voelde zich op de één of andere manier ingesloten maar ging in een beheerste pas richting de auto van de jongen, zonder acht te slaan op het meisje. Ze leunde tegen zijn rokende auto en tuurde onder de motorkap door.
'Kapot?' vroeg ze onschuldig terwijl ze zich voorover boog, de hitte van de oververhitte motor in. 'Misschien wat water of ijs, daarvan kan het wel afkoelen indien het oververhit is. Maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen, zal ik even kijken?' Kate wist niet veel van auto's maar meer dan het gemiddelde meisje, nadat ze mutant was had ze zich in verscheidene dingen verdiept, en misschien ook wel meer dan deze jongen die er niet zo veel van leek te snappen.

[Sorry dat ik Heather er niet goed in heb verwerkt maar ik had m'n post al zowat getypt :3 En verder had ik geen inspi dus sorry xD]

Ethan kwam uiteindelijk tot de conlcusie dat hij beter zijn krachten kon gebruiken. Met een electrische schok zou hij zo erdoor kunnen gaan omdat het een apparaat was die er op reed. Wat een wonder was omdat geen een jeap dat had. Maar hij had er speciaal een gekocht voor de reis. Dan was hij zeker dat hij niet zonder brandstof kwam te staan. Of wat nu het geval was met een kapotte motor. Toch hield hij voor de zekerheid de omgeving in de gaten. Net op het moment dat hij wou doen hoorde hij iemand dichterbij komen. Het was duidelijk rennen op een mutanten manier. Veel sneller dan de normale mensen. Plus geen normaal mens zou rennen in een woestijn. Alleen was de vraag wat voor mutant ze was ? Eentje om mee te nemen of een bondgenoot.
Oplettend volgde hij de pas van het meisje wat vreemd was. Langzamer met een bocht en daarna wel naar hem toe. Al was er maar een manier om zijn vragen laten te beantwoorden. Rustig keek hij op toen het meisje vroeg of het kapot was. Hij kon wel gaan bluffen maar hield liever achter de hand dat hij gemuteerd was. ''Kijk er maar naar want ik snap er ampr iets van. Het is wel elctrische motor he dus pas maar op'' zei hij met een glimlach terwijl hij een stap naar achteren deed zodat ze er bij kon komen. Hij keek ondertussen onopmerkzaam goed hoe het meisje er uit zag. Dan kon hij misschien of ze ontsnapt was. In de verte zag hij een andere gedaante op een kameel komen. Hij kende haar meteen als Heather. Dan waren ze met twee trackers. Als het een ontsnapte was dan hadden ze wel meer kans. ''Trouwens je kan snel rennen. Niet echt iets wat normale mensen kunnen'' zei Ethan rustig als hint dat hij het wist. Misschien liet ze dan zelf meteen zien wat ze was.

Kate glimlachte toen de jongen openlijk met haar verzoek instemde. Hij leek niet zenuwachtig, of iets dergelijks, en Kate voelde zich stiekem wel op haar gemak. Hij deed gewoon rustig en niet zo zenuwachtig als alle andere Ontsnapten die je soms toevallig tegen het lijf kon lopen. Op sommige momenten vond ze het fijn om dit soort onverschillige mensen in haar buurt te hebben maar ze kon ze ook zo weer zat zijn, ze hield er niet zo van wanneer ze te lang op de vingers werd gekeken, daar hield ze überhaupt niet zo van, maar hier en daar wat gezelschap was niet erg. Voorzichtig boog Kate zich voorover over de kap en glimlachte toen ze de opmerking over de stroom hoorde. Daar had ze heus geen last van. Elektrische schokken van aparaten had ze wel in de hand met haar kracht, alleen van anderen met Elektrokinese zou ze gevaar kunnen lopen. Kate liet voorzichtig haar ogen glijden over de versleten onderdelen in de auto. Sommigen zouden waren wel ietwat aan vervanging toe. Ze stak voorzichtig haar hand tussen de onderdelen maar trok hem snel terug toen ze voelde dat alle onderdelen onder de kap gloeiend heet waren. Oei, hij was behoorlijk oververhit.
'Inderdaad oververhit. ' zuchtte Kate deels tegen haarzelf. Ze hield de jongen in de gaten en glimlachte opnieuw toen ze de hint in zijn woorden ontdekte. 'Ach, hier en daar vind je wel eens iemand die anders is, nietwaar? En jij? Ben jij ook een normaal mens?' De woorden zouden achteloos klinken voor een gewoon mens maar een mutant had het verschil in het gesprek zeker opgemerkt, de hint in de woorden en het gepraat over 'normale mensen'. 'Maar om weer terug te komen op je auto. Zoals ik al zei is hij oververhit. Aangezien je hier geen wegenwacht kan verwachten zou ik aanraden om er water overheen te gooien, alleen het motorblok kan er van scheuren als we niet uitkijken. Heb je emmers of zo?' legde Kate uit.

[Sorry, haast :3 Niet zo lang als mijn vorige post, je zal het hier mee moeten doen.]

nog steeds langer dan de mijne hoor
-----------------------------------------
Ethan keek rustig naar alles wat ze deed. Het was duidelijk dat ze er verstand van had anders zou ze niet zo snel in zo'n kap hangen. Vooral omdat ze een mutant was en nu ook wel kon raden dat hij een mutant was. Ze reageerde rustig dus of ze was een tracker of had te veel zelfvertrouwen. Als eht laatste was dan was die zeker verdwenen als ze er achetr kwam dat het meisje die er aan kwam ook een tracker was. Maar ht zou wel even duren voordat Heather was waar hun waren. Daarom keek hij haar uitdagend aan bij de vraag. ''De meeste mensen zeggen van niet maar wat denk jij'' zei hij rustig terwijl hij voor over boog voor de kap. Hij liet een klein schokje door de motor gaan. Meteen voelde hij wat ze zei en wist dat ze gelijk had. Dan moest hij maar wat water halen. De oase was toch een klein stukje lopen van hun vandaan. Al wou hij uit gewoonte niet zijn rug aan haar laten zien. Als ze een vijand was dan was het wel het domste om te doen. ''Ik ben trouwens ethan'' zei Ethan terwijl hij zijn hand uit stak. De meeste mensen schudden het niet meer als ze wisten dat hij schokken kon geven. Logisch, maar het was leuk als iemand wel eht lef had om hem uit te lokken om diegene een schok te geven. Dan deed hij het expres niet. Maar hij wist niet hoe het meisje was. Al dach hij dat ze niet snel bang zou zijn. Ondertussen dacht hij na wat hij bij had in zijn achterbak. Hij had nog wel een jerrican die kon hij wel gebruiken samen met de oase. Maar dat was voor dalijk. Nu wou hij haar reactie af wachten.

Heather heeft zo'n leuke boerkaachtige lap over haar hoofd dus je kan haar haren niet echt zien xd,
-
Heather stopte haar elektrische apparaat weg in de zak van het lange gewaad dat ze droeg. Nog steeds was de geur van kruiden duidelijk te ruiken. De geur die je op elke markt rook in Egypte(?) en andere landen rond deze zandbak. In eten was het een heerlijke geur, een geur die je liet watertanden, maar in de zwarte stof was het veranderd in een viezige muffe geur die maar niet uit je neusgaten leek te verdwijnen. Het kon te maken hebben met de zintuigen die je als mutant bezat, dat je reukorgaan alles beter in zich opnam, wat op het moment niet in haar voordeel leek te werken. Ze klakte een keer met haar tong om het lome beest aan te sporen tot een sneller tempo. Haar ogen hadden wat opgevangen in de verte, het leek op een meisje dat sprinte door de woestijn heen. Direct leek ze uit haar lome roes te ontwaken en koste het haar geen moeite meer om zich te concentreren. Ze bevochtigde haar droge lippen met het puntje van haar tong terwijl ze rechterop in het zadel ging zitten. Met haar vlakke hand gaf ze een tik op de ruwe zandkleurige vacht van het beest om het aan te sporen tot een gallop. Een meisje in de woestijn, lopend, met temperaturen die rond een graad of veertig waren dat was niets minder dan een beetje verdacht te noemen. Of betergezegd heel verdacht te noemen, het was in haar hoofd wel duidelijk. Dit meisje moest een mutant zijn, een andere verklaring had ze niet. Natuurlijk kon ze dingen verkeerd zien door dat ze er zo op gefocused was een ontsnapte terug te brengen. Het was een slechte eigenschap van haar dat ze zo gebrand was op resultaten, goede resultaten. De baan verdiende goed zolang je goed werk afleverde en de stof die het opleverde was mooi meegenomen. Een topbaan dus. Tenzij jezo gebrand was op resultaten dat je spoken begon te zien, zo had ze laatst een fout gemaakt waar ze nog avn baalde. Ze had een onopvallende jongen achterna gereisd, hij was zo onopvallend dat het haar opgevallen was. Later bleek het een jongen te zijn die ontsnapt was uit een psychiatrische kliniek en in zijn eigen wereld te verkeren. Hij was zo stil geweest omdat hij geen contact maakte met andere, hij kon het niet. Sindsdien herriep ze zichzelf als ze weer te hard van stapel liep. Maar dit was toch wel overduidelijk? Nu ze met grote vorderingen dichterbij leek te komen werd het haar duidelijk dat ze niet alleen meer was. Ze was bij een groot log voorwerp, een auto zo te zien. Maar die auto was niet van haar, ook al stond ze erbij. Met haar lichaam leunde ze wat naar achteren om de kameel in een rustigere tred over te laten gaan. De jongen naast de auto leek te ze herkennen. Zijn bruine haar, het postuur kwam haar bekend voor. Niet heel gek omdat er bijna geen andere Trackers waren die ze kende. Ethan. De naam schoot door haar hoofd als een donderslag toen ze hem herkende, ze was nu binnen gehoorafstand van de twee. De kameel leek de oase ook door te krijgen, hij rook het water en zag de schaduw. Toch liet Heather het beest niet rennen, op haar hoede schoof ze de lap van haar hoofd af en reed langzaam richting de twee. Nog steeds hield ze de rol van toeriste aan, al had ze op het mment geen camera in haar hand. Ze was gewoon een jonge vrouw die wat van de wereld wilde zien, een vrouw die een tocht door de woestijn maakte en van plan was hier te overnachten. Ook al kende ze Ethan dan.