Één van de vele marktjes - India

Het is een hele drukkte plek en je hoort allemaal verschillende talen en eigenlijk is het grote punt daarzo, zo veel mogelijk verkopen of kopen. Er zijn altijd wel veel toeristen omdat mensen de markt wel eens van dichtbij willen zien. Toch is het een redelijk normale markt er worden voedselwaren verkocht maar ook kleren of fietsen. Echt je kan het zo gek nog niet bedenken en je vind het hier.

Jean-Ann grijnsde en pakte het gratis zakte met vleesafval van de slager aan het kraampje aan. Dan had Tracker ook weer genoeg eten, gratis, ze had even geen zin om dure dingen voor hem te kopen en op het moment moest hij met zijn gemuteerde ogen ontsnapten zoeken, daarom zweefde hij ook hoog boven haar, in de lucht.



voel me beroerd, ga stoppen en slapen, doeeii

Madison was even met een koopman aan het praten of nou ja, de koopman wou haar jack van haar afkopen maar als er iets is wat ze absoluut niet weg zou doen dan is het haar jack dus zij probeerd hem af te wimpelen wat niet al te best gaat. Daarom loopt ze snel weg wanneer hij zich even omdraaid maar let daarom niet goed op waar ze loopt en knald tegen een meisje aan.(J-A)

Jean-Ann schrok en liet haar zakje met vleesafval vallen. Tracker lande op haar schouder en liet zijn 'Dat is een gemuteerde' kreet horen. "Ook hallo..." zei Jean, niet meteen duidend op het feit dat er een gemuteerde voor haar stond. "Soms zijn die verkopers lastig he?" zei ze en raapte haar zakje op. Ze hield het open en Tracker nam kieskeurig een paar van de vies uitziende darmen uit de zak, Jean-Ann vond het al lang niet vies meer.

Madison schrok ook en keek het meisje even verbaasd aan, en gelijk schrok ze weer van de steenarend die op de schouder van het meisje kwam,' Ja best wel, ik moet uren met hun praten omdat iedereen opeens geïnteresseerd is in mijn motor jack, maar hell no dat ik dit schatje verkoop!' Ze aaide even heel droog over haar jack en keek daarna geïnteresseerd naar de arend,' Wow wat is hij mooi zeg! Mag ik vragen wat de naam is van deze steenarend?' haar hand ging even kort naar de dolk in haar riem maar liet het toch maar even rusten.

"tracker..." Zei Jean-Ann, als het meisje voor haar een Ontsnapte was, zou de hier een hint aan over hebben, trouwens ook als ze een Tracker was, maar minder, ze kon ook gewoon een meisje zijn met veel fantasie voor een naam van een reusachtige steenarend.

Heather stapte als een volleerd toeriste door de menigte. Door haar bleke huidskleur viel ze op, maar niet zo erg als ze blonde haren zou hebben. Iets wat hier zelden voorkwam. Met een grote tas en een camara om haar nek liep ze vlak achter een groep toeristen zodat het leek alsof ze bij hen hoorde. De laatste tijd had ze nog geen spoor van een ontsnapte gehad, of betergezegd kunnen blijven volgen. Een keer had ze een meisje gevonden, maar deze was gestorven omdat ze zich per ongeluk van het leven berroofde. Het was niet slim om midden in New York zomaar de weg over te steken.

Malaya voelde zich vrij goed op haar gemak op de drukke markt. Voor een drukte dan. Normaal was ze heel verlegen en schuw in een menigte, maar omdat dit soort markten bekend waren ging het wel. Ze viel hier ook niet zo op, in een grote westerse stad wel vanwege haar huidskleur en haar neiging tot spleetogen. Maar hier pastte ze goed bij het plaatje. Ookal was India dan niet haar vaderland. Met de taal had ze wat moeite, maar ze kende de beginsels en kon zich verstaanbaar maken. Wel vaak met behulp van Engelse, Chinese en soms zelfs Filippijnse woorden.

Onopvallend maakte Heather foto's van meisjes en jongens rond de leeftijd die goed moest zijn voor ontsnapte. Ze baalde ervan dat ze geen foto's hadden, dat zou het opsporen een stuk gemakkelijker maken. Gewoon een goed hacksysyteem ontwikkelen en camara's gaan bekijken, net zo lang tot je degene vond die je nodig had. Niet dat zijzelf zo handig was met computers. Om zichzelf een houding te geven fotograveerde ze ook enkele oudere mensen, gewoon per ongeluk.

Malaya hoorde een hoop geknip en keek op, er was een meisje foto's aan het maken. Onopvallend probeerde Malaya met een wijde boog om haar heen te lopen. Ze wilde niet op een foto, geen enkele foto. Niet eens op de achtergrond. Elk bewijs voor haar positie en het feit dat ze nog leefde moest verdwijnen. Ze had opeens een gigantische hekel aan fototoestellen. Want natuurlijk lukte het haar niet tegen de menigte in te gaan, dat lukte haar nooit. Dat ze slecht was in zich door menigtes bewegen wist ze allang, maar het was echt irritant.

Heather stopte haar camara na nog een aantal foto's, dat wil zeggen minstens 200 foto's, weg. Ze had voorlopig voldoende foto's om na te trekken. Nu zou ze wel ergens wat lekker eten scoren, ze hield van aziatisch eten en dat was hier vollop te krijgen. Vers van de markt was het nog het lekkerst, dat ze hier bijna geen vlees verkochte kon haar niet schelen ze waren hier heerlijk creatief met groenten en exotische vruchten.

Malaya kwam bij een kraampje voor exotische vruchten, ze legde een paar munten neer en wees naar een vrucht die ze er wel lekker uit vond zien. Gisteren was ze verschillende huizen binnengeslopen en had bij allemaal wat geld meegenomen. Ze wist dat stelen fout was en deed het niet graag, maar het was noodzakelijk en ze had bij niemand heel veel meegenomen en alleen bij mensen die genoeg hadden.

Heather legde een paar munten neer en wees op een vrucht dat nog het meest weg had van een grapefruit. Hoewel het geld wat ze neergelegd had waard was wist ze niet. Hoe zou ze het moeten weten, het waren roepie;s (toch?) een betaal middel wat ze nooit eerder gebruikt had. Dus het was logisch dat ze geen idee had hoeveel het waard was. Maar aan het gezicht van de koopman te zien was het meer waard dan 1 stuk fruit. Hij lek uiteindelijk eerlijk te zijn voor de Amerikaanse toeriste maar Heather glimlachte vriendelijk en gebaarde dat hij het geld mocht houden. Ze draaide zich om waardoor ze bijna tegen een donkerharig meisje aanliep, niet dat zij de enige was hier.

Malaya had net in de sappige vrucht gebeten en door de onverwachte botsing liep het sap over haar kin. Met een erg snelle reflex ving ze het op. Eigenlijk was het te snel, een normaal mens zou het lang niet zo snel hebben gedaan. Maar dat viel haar niet op, ze was iets te druk bezig ervoor te zorgen dat het sap niet op haar shirt kwam. Ze had het een gewoonte gemaakt dat ze als ze kleding stal ze haar oude kleren achterliet. Als er dan een vlek opzat was het niet helemaal eerlijk, als kon je het nu ook niet helemaal eerlijk noemen. Maar in ieder geval deed ze iets voor het arme slachtoffer. Toch kon ze niet anders, als ze niet wilde stelen zou ze moeten werken maar dan moest ze lang op één plek blijven en dat probeerde ze juist te voorkomen.

Jean-Ann. schreef:

"tracker..." Zei Jean-Ann, als het meisje voor haar een Ontsnapte was, zou de hier een hint aan over hebben, trouwens ook als ze een Tracker was, maar minder, ze kon ook gewoon een meisje zijn met veel fantasie voor een naam van een reusachtige steenarend.

Madison schrok van de naam, wie bedacht nou weer zo'n naam wanneer je er zelf niet één was. Niet dat ze er eigenlijk van moest schrikken want ze was er zelf ook één maar het was gewoon een raar idee zo hier iemand hetzelfde als haar tegen te komen.' Leuke naam, past wel bij hem.' Haar hand zat nu om haar dolk heen en ze wist haast zeker dat het maar beter was dat ze hem vast had. Snel deed ze een stapje achteruit en keek om zich heen naar een uitweg, het was eerder een reflex dan echt iets om bang voor te zijn.

New
_________
Lilly slenterde over een marktje. Haar benen waren moe en ze kwam nog amper vooruit. Ze had zoveel leuke spulletjes gezien, maar had zich in kunnen houden en had uiteindelijk alleen maar een armbandje gekocht. Haar haar had ze in een staart gedaan, want met deze hitte was al dat haar in je nek niet bepaald fijn.

Sam keek zijn ogen uit hoe was hij hier terecht gekomen? Dat was niet de bedoeling! Hij wou ergens heen waar hij rustig kon nadenken hij had zeker de verkeerde afslag genomen… Maar nu hij hier toch was kon haar beter even rond kijken misschien kwam hij het genen tegen dat hij zocht. Hij keek zijn ogen uit wat was hier veel te vinden! Wat een eten hij watertanden al voor hij had gezien wat het was. Jammer dat hij niet zo veel geld had…. Misschien kon hij wat eten voor Beau en hem zelf pikken dan hadden ze tenminste genoeg te eten voor vandaag. En wie zou het merken in deze drukte?

Lilly liep tussen de kraampjes door. Ze had door dat als je eenmaal bij een kraampje stond, je er bijna niet meer weg kwam door de drukte en dus besloot ze af en toe alleen maar opzij te kijken. Dit bleek achteraf niet een erg slimme beslissing, want ze botste op een gegeven moment tegen iemand op(Sam) en kon nog maar net overeind blijven, maar haar kleine tasje die ze bij zich had viel op de grond. Haastig bukte ze zich om hem op te rapen. 'Sorry', zei ze, terwijl ze nog gebukt stond. Toen ze eenmaal overeind kwam veegde ze haar haren uit haar gezicht om het gezicht te kunnen zien van degene waar ze tegenop was gebotst.

Sam keek rond voor een geschrikt kraampje maar overal was het druk. Hij gaf het zoeken net op toen er iemand tegen hem opbotste. Hij kon met moeite zijn evenwicht behouden maar hij bleef rechtopstaan. Sam keek wie er tegen hem opgebotst was en zag dat het een meisje was ergens kwam ze hem bekend voor maar hij zou niet kunnen zegen van waar. Maar dat maakte niet echt uit want hij dacht van de meeste mensen dat hij ze al een keer gezien had.

Lilly werd spontaan verlegen toen ze de blik van de jongen zag waar ze tegen aan was gebotst. Het was zo'n blik van: Hé ik ken jou! Maar Lilly herkende de jongen niet. 'Sorry, ik was niet erg aan het opletten', verontschuldigde ze zichzelf nogmaals.

Sam bleef het meisje onderzoeken aankijken. ‘Maakt niet uit hoor. Ik lette nou ook niet echt goed op dus het is ook mijn fout’ Sam glimlachte lief naar het meisje. Waar kwam ze hem zo bekend van voor? Hij had het gevoel dat hij gek werd.

Lilly werd helemaal rood van schaamte, maar ze had geen idee waarom. 'Tja, het is druk hè?', stamelde ze. Ze had geen idee wat ze verder nog kon zeggen, maar ergens wou ze wel graag met hem praten. Ze had vaag het gevoel dat ze elkaar inderdaad kende. Het was onmogelijk dat er precies op dit marktje, tussen al die mensen, ze tegen een gemuteerde aan zou lopen.

Sam wankelde even toen er een gezette man tegen hem opbotste.
‘Zeg dat wel!’ hij lachte een beetje spottend.
Hij gaf de man die net tegen hem was opgebotst een duwtje waardoor hij boos achterom keek.
Sam stak kinderachtig zijn tong naar hem uit.
Terwijl hij de man een duw gegeven had had hij snel de portemonnee uit zijn zak geroofd.
Hij glimlachte terwijl hij hem ongezien tussen zijn riem stak, als de man terug zou komen kon hij hem toch nooit vinden.

Lilly lachte toen de jongen zijn tong uitstak naar de man. Maar die lach verdween toen ze hem de portemonnee zag stelen van die man. Hij deed het zo snel, dat ieder normaal mens het waarschijnlijk niet had gezien, maar gemuteerden konden alles net iets sneller, dus ook zien. 'Geld tekort misschien?', vroeg Lilly sarcastisch.

Sam keek het meisje lachend aan. ‘Natuurlijk ik kom altijd geld te kort mijn ouders geven mij nooit wat’ hij loog maar dat kon ze niet door hebben. Hij loog de laatste tijd zo veel dat bijna niemand hem meer kon betrapen. Toch was hij benieuwd hoe ze dat kon zien hij deed het vlug dat bijna niemand het kon zien tenzij….