Japan - Tokyo - de drukke straten.

Ja, natuurlijk is Tokyo druk maar er zijn ook plaatsen waar het ontieglijk druk is. Hier dus. Je kan je voorstellen dat het straten zijn met hoge gebouwen waar grote schermen met daar reclames op te zien zijn. Laat je fantasie de vrije loop en verzin straatmuzikanten, zwerfers, tekenaars ect.

Regels ; Tja, als je vecht ofzo kan je verwachten dat je uit elkaar word gehaald.

Madison zat in het midden van de straat en kreeg af en toe een voet tegen haar gezicht aan en dan draaide ze die voet om. Ze wou even rustig zijn in de heerlijke drukte. Wat een best raar idee was want dan ga je toch niet op de grond zitten? Nou blijkbaar Madison wel. Het was een rare gewoonte van haar geworden en eigenlijk was het ook wel een beetje om haar handen sterker te laten worden want je moest de voeten allemaal met je handen afweren maar het werkte nog niet en Madison begon een beetje last van haar neus te krijgen van allemaal schoppen.

Phoebe liep vrolijk door de drukke straten van Tokyo. Ze had geen portemonnee of mobiele telefoon bij zich, omdat ze wel wist dat dat hier binnen drie minuten allemaal verdwenen zou zijn. Wel had ze wat kleingeld, waarvan ze een beetje aan de straatmuzikanten die aan ze zijkant van de straat zaten gaf. Ze genoot van de drukte, de geuren, de kleuren en de mode hier.

Jake liep door de o zo drukke straten. Maar een van zijn slangen had hij bij zich. Kleine Sera had zich onder zijn kleding verstopt. Openlijk met een slang rondsjouwen in een grote stad was een slecht idee. Hij was druk aan het nadenken over zijn laatste testen naar alternatieven voor stof. Doordat hij slecht oplette liep hij een meisje omver. Zelf krabbelde hij snel overeind "Sorry" zei hij met een lichte blos, en hij stak zijn hand uit om Phoebe overeind te helpen.

Phoebe wou eerst in een razernij uitbarsten, maar omdat de jongen die haar omvergelopen zo schaamtelijk keek, en haar overeind wou helpen, was ze niet meer zo kwaad. Ze pakte zijn hand vast met haar kleine handje met bloedrood gelakte, vierkant geveilde nagels en trok zich voorzichtig omhoog. Ze was een stuk kleiner dan de jongen tegenover haar, dus ze keek omhoog naar hem.

Jake glimlachte "Sorry, heb je je bezeerd?" vroeg hij in het Japans. Hij gokte op Japans. Plus dan leek hij minderverdacht. voor hetzelfde geld was ze een tracker. En dan mocht hij niet opvallen

"Nee, helemaal niet." Zei Phoebe terug in het Japans. Ze sprak veel talen. Ze had voor haar ontvoering naar het lab veel gereisd, en het was haar zo gelukt om een aantal talen te leren. Toch was er een licht Spaans accent te horen in haar Japans, bijna onmerkbaar, maar het was toch te horen voor een geoefend oor.

Jake had een geoefend oor, een geoefend gemuteerd oor. "Gelukkig maar" vervolgde hij in het Spaans. Hij glimlachte bijna uitdagend naar haar. Eens zien hoe ze dit aanpakte tegen een zeer hoogbegaafde jongen/man die zijn tijd besteedde aan onderzoek naar stof en voor de rest de talen bestudeerde van de landen waar hij zijn laboratoria had. Hij mocht niet opvallen in de massa. Hij moest zijn als ieder ander, en dat terwijl hij nog unieker was dna de andere gemuteerden.

Phoebe glimlachte. "Zo, ik heb hier dus te maken met een hoogbegaafde." Zei ze, in de taal de de meeste gemuteerden spraken. "En ook nog eens iemand met een uitzonderlijk goed gehoor. Vertel eens, Tracker?" Het laatste woord vroeg ze overdreven vragend, als een suggestie.

Jake bedacht dat als ze een tracker was ze het toch wel zouden uitvechten. iedereen had stof nodig. En als ze het niet was dan had hij een nieuwe bondgenoot "Ontsnapte, en jij?" hij zou maar even door de zure appel heen bijten, en ze kon toch niets doen in de drukte. En hij had altijd vijf veilige escape routes als hij zich onder de mensen begaf. Een mooi ding van zijn handigheid was dat hij zijn spuiten had vermomd als insuline spuiten en hij had de papieren. Dus hij kon ze makkelijk overal mee naartoe nemen

"Wat toevallig, ik ook. Waarom heb ik je niet gezien bij het ophalen van de pakketjes?" Vroeg ze met een glimlachje. "Je moet vast later of eerder gekomen zijn." Zei ze. Ze streek even haar hand door haar pikzwarte haar en trok haar lichtroze Abercrombie&Fitch shirtje recht en keek naar de neuzen van haar lichtbruine Ugg's, waar een witte skinny jeans ingestoken zat.

Jake lachtte "Ik was daar inderdaad al eerder ja, ik heb geholpen bij het maken van het alternatieve middel. Het sucked dat we nog zo ver van het echte spul afzitten" hij keek teleurgesteld. "Maar ja, we doen ons best kan ik je verzekeren." hij voelde koppijn opkomen. Dat was een van de bijwerkingen van het alternatief dat hij nu aan het testen was. zijn gezicht betrok en hij viste in een simpele beweging een spuit die eruitzag als een insuline spuit onder zijn kleding vandaan en spoot de spuit leeg in zijn onderarm. Niemand keek raar op, Hij zag er uit als iemand met diabetes.

Phoebe keek glimlachend naar de insulinespuit. "Dat is zo briljant." Zei Phoebe tegen hem. Ik denk dat ik even een dokter ga overtuigen dat ik diabetes heb. Dan val ik ook niet meer in het straatje van mogelijke drugsverslaafde." Zei ze met een glimlachje. "Je wilt niet weten hoeveel mensen dat denken. Het is verschrikkelijk." Ze keek Jake aan. Hij was duidelijk een genie.

Jake glimlachte "Dank je. Ik gebruik originele spuiten alleen als ik niet onder de mensen ben. En je hoeft geen arts te dwingen of wat dan ook, ik heb de papieren vervalst" hij glimlachte "Ik kan je er ook een paar geven, alleen dan niet met stof, of het alternatief wat ik nu test maar het normale alternatief, als je wilt?"hij keek naar vragend aan. Ze zag er wel uit als iemand die het nog wel even vol zou houden. Hij zou haar maar al te graag helpen niet op te vallen.

Phoebe glimlachte terug. "Nou, ik ga niemand dwingen. Ik ga gewoon een paar bloedtests vervalsen." Zei ze met een glimlachje. "Maar heb jij een nieuw alternatief? Want het oude alternatief werkt echt helemaal niet tegen de verzwakking." Zei ze, met een klein zweempje teleurstelling. "En ik heb maar heel weinig van de echte Stof. Misschien ga ik maar eens een aanval op een legerkamp waar ze gemuteerden in dienst hebben op touw zetten." Zei ze met een glimlachje.

Jake glimalchte "Ik ben nu bezig met tests, het werkt wel aardig, al weet ik neit hoelang ik het zonder echte stof volhoud op deze manier, en een leuke bijwerking is een stekende koppijn die af en toe komt opzetten als het nog neit eens is uitgewerkt. Dus het kan nog veel beter" hij glimalchte. "Ik ben eht aan het testten dus. Maar naar mijn mening mag je het tegen de trackes proberen op te nemen. Maar ik zou eerder aanvallen als ik krap zit, en gelukkig heb ik voorlopig nog genoeg... misschien een maand of drie denk ik" zijn gezicht stond op DENKEN. Duidelijk was hij even ergens anders, maar na een paar minuten alweer op aarde. "Maar laten we iniedergeval samen verder lopen, of uit elkaar gaan en elders nog een keer aspreken. anders word het heel vreemd en verdacht, dacht ik zo"

"Goed idee." Zei Phoebe resoluut en ze stak haar arm door die van Jake om hem mee te voeren. Ze liepen door de drukte van de straten van Tokyo en Phoebe glimlachte. "Als je er hoofdpijn van krijgt heeft het denk ik niet zoveel zin. Kun je het niet mengen met morfine ofzo?" Vroeg ze heerlijk nuchter. Ze wist helemaal niets van scheikunde, maar het leek haar logisch om pijn te bestrijden met een krachtige pijnstiller, zoals morfine.

Jake glimalchte "Een keer geprobeerd. En heb toen ontdekt dat je dan iets krijgt wat heerlijk explodeerd." hij lachtte "het is best lastig om iemadn in het russisch uit te laggen waarom er opeens een gat in je muur zit zonder je geheim te veraden" hij liep rustig met grote passen met Phoebe mee.

Phoebe moest lachen, ze zag het al helemaal voor zich. Deze jongen met een verbaasd gezicht die in het perfect Russisch tegen een verontwaardigde en verbaasde man aan zat te praten die niet begreep waarom de jongen Russisch sprak en waarom er een gigantisch gat in zijn muur zat. Ze lachte net niet hard genoeg om erdoor stil te staan, maar lopen werd toch wel een stukje moeilijker dan daarvoor doordat ze niet zo veel kon zien als ze lachte. Daardoor botste ze tegen een Japanse, oude vrouw op. Ze verontschuldigde zich in het Japans en liep zo normaal mogelijk verder. "Hij probeert de Stof opnieuw uit te vinden en in plaats daarvan maakt hij een vernietigingswapen." Zei ze, nog nahikkend.

Jake rolde met zijn ogen "Bedankt dat je mijn pogingen zo afkraakt. Probeer jij het maar eens" hij klonk niet beledigd. en hij was het ook niet. "Om tot betere resultaten te komen doe ik nu onderzoek naar mutaties. Ik ben iets op het spoor. Wat misschien naar een stof leid die de huidige rotzooi verbeterd."

"Ik kraak jouw pogingen niet af. Ik vind het erg indrukwekkend dat je een nieuwe explosieve stof hebt uitgevonden." Zei Phoebe, met een serieus en strak gezicht. Op dit moment voelde ze kattenpootjes in haar broekspijp haken. Het was Giant. Op de een of andere manier scheen het beest haar altijd weer te vinden. Ze vermoedde dat het was omdat ze hem eten gaf, maar misschien had het katje zich wel een klein beetje aan haar gehecht. Ze pakte het zwarte beestje op en liep verder met hem in haar armen. Hij kwispelde met het stompje van zijn staartje. "Dit is Giant, mijn aanhangsel kat." Stelde Phoebe hem voor aan Jake.

Jake glimlachte en aaide Giant over zijn hoofd "Hallo." hij glimalchte "Dan stel ik jullie voor aan mijn kleinste dier, Sera" hij ging met zijn hand naar de hals van zijn shirt. Na een seconde kwam en kleine lichtelijk driehoekige zwarte kop tevoorschijn. gevolgd door een rood met zwart en geel gestreeptslangenlichaam. ze liet zich kalm om zijn arm slingeren en bleef uiteindelijk liggen om zijn arm. Met haar hoofd rustend tegen zijn schouder "Dit is Sera. Compleet tam en erg trouw. Ze houd van verstoppen. Onder andere in mijn shirt, en als dat neit kan in jaszakken of op vreemde plekken als suikerpotten en koelkasten."

Giant schrok zich dood toen er opeens een slang tevoorschijn kwam. Hij blies en haakte zijn nagels in de armen van Phoebe. Phoebe beet keihard op haar tanden. "Auw." Zei ze droogjes en ze haalde met een pijnlijk gezicht de nagels uit haar arm. Er bleven een aantal bloedende putjes achter. "Ik denk dat ze een beetje schrok van de slang." Zei Phoebe droogjes. "Je hebt zeker geen pleisters en ontsmettingsmiddel bij je he?" Vroeg ze aan Jake, terwijl haar kat zijn hoofdje verontschuldigend tegen haar aanwreef, alsof hij sorry wou zeggen.

Jake dacht even na "Nope. Wel insuline spuiten gevuld met de vervangende stof, maar geen ehbo kist. I'm sorry" hij dacht even na en keek rond. "Maar daar verderop is het hotel waar ik nu twee dagen zal verblijven voor ik verderreis, daar kan ik je oplappen.." hij keek haar vragend aan

Phoebe glimlachte."Nou graag." Zei ze. Phoebe liep richting het hotel waarvan ze dacht dat Jake naartoe gewezen had. Ze keek naar het bord waarop in drie talen 'hotel' stond en keek toen weer naar Jake. "Is het hier?" Vroeg ze. Haar kat sprong uit haar armen en liep rondjes om haar voeten heen. Hij miauwde klagelijk en verontschuldigend tegen zijn kleine Spaanse baasje en Phoebe glimlachte tegen het zwarte beest.