Het verwaarloosde park--- Tanzania

Dit park was ooit prachtig, toen de mensen in Tanzania nog niet zo verschrikkelijk arm waren, nu is het helemaal begroeid met onkruid en licht de speeltuin er spookachtig bij, toch zijn er soms kinderen die er spelen, omdat ze dat nergens anders kunnen. Ook zijn er soms andere mensen die op een bakje gaan zitten, of de omgeving natekenen enz.

personen: niet veel, het blijft verwaarloosd

Mick deed tikkertje met een paar van de straatkinderen die op het moment in de speeltuin waren. Verder was het hele park verlaten en de regen stroomde neer. Het kon hen allemaal niks schelen, net als dat het de kinderen niks kon schelen dat Mick hun taal niet sprak en alleen een doek aanhad. Zelf hadden de kinderen ook niet zoveel aan, alleen leken hun kleren nog op kleren. Hun haar lag in natte plukken op hun hoofd en Mick zag de behoefte niet het weer om te zetten in alleen maar een bewolkte dag. Dat zou mensen naar het park trekken en daar had hij geen behoefte aan.

Met een kreet die alleen steenarenden konden slaken dook Tracker op Mick af, door zijn gemuteerde bloed. Een aantal van de Afrikaanse kinderen deinsden achteruit, bang voor de grote roofvogel, anderen waren juist gefascineerd en deden een stap naar Mick toe. Jean-Ann kwam achter een van de oude bomen vandaan en bekeek Mick van top tot teen " Had je niet wat kleren aan kunnen trekken?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw en Tracker ging weer op haar schouder zitten.

"Nee," zei Mick doodgewoon en hij begon keihard te rennen. Hij dacht dat hij wel doorhad wat er aan de hand was. Hij griste zijn boog en borstplaat uit de bosjes waar hij ze had laten liggen en legde meteen een pijl op de pees. Hij zou in elk geval de vogel op afstand kunnen houden. Het begon harder te regenen, op zijn commando natuurlijk. Zelf had hij er geen last van en zijn pijlen ook niet. "Kan jij niet eerst waarschuwen voor je die stomme vogel op me afstuurt?" vroeg hij. "Dat zou wel zo beleefd zijn, ook al jaag je op me." Hij keek serieus en met de statigheid van de weergod voor wie de indianen hem hielden naar het meisje met haar vogel. Hij had een sterk vermoeden dat ze een Tracker was. Ach ja, dan kwam er wat actie in de brouwerij. Hij liet met een gebaar van zijn hoofd blijken dat de kinderen weg moesten gaan, dus dat deden ze maar meteen.

"Ik stuur Tracker niet, Tracker zoekt..." Zei Jean-Ann luid en voegde wat zwaartekracht aan de lucht toe, behalve de koepel om haar en Tracker heen, wie nog gewoon konden lopen. Jean-Ann haalde een paar gif pijltjes tevoorschijn, die niet geplaagde door de stijgende zwaartekracht op Mick afvlogen.

Mick voelde opeens wat meer druk op zich drukken, terwijl hij ging liggen. Het ging zelfs extra snel. Gelukkig voor hem, want zo kon hij de pijltjes gemakkelijk ontwijken. Hij snapte dat pijlen nu geen zin zouden hebben. Dus bleef hij maar gewoon liggen. Hij zuchtte, waarom moest dit nu? "Vuile adder, ja, dat is je nieuwe naam," prevelde Mick. "Als je niet oppast, bezorgt dat je indianenfaam." Op dat moment begonnen het keihard te regenen. Het voelde bijna als hagel. Maar het was het nog net niet, daar was het te warm voor. Hij zuchtte. Indianenfaam was niet goed voor degene die de naam droeg, bijvoorbeeld Vuile Adder, het betekende dat je je in geen enkel indianendorp op een waardige manier kon vertonen.

"O nee, wat een ramp..." zei Jean-Ann met een overdreven hoog stemmetje terwijl ze op haar gemak naar de jongen toeliep. Ze haalde een voorraadje van de stof tevoorschijn. " Nodig?" zei ze, voor ze het in haar BH stopte. Kletsnat haalde haar zwaard van haar rug en haalde uit naar de jongen, vertraagd door de harde regen.

Mick stond op. "Nee," zei hij simpelweg en hij liet een tornado naar het meisje trekken. "Wauw," zei hij verbluft toen hij de hoogte en kracht van het natuurverschijnsel zag. Zo hoog had hij ze nog nooit gemaakt. "Kennelijk werpt veel oefenen vruchten af, net als bij de jaguar-welp." Hij glimlachte opgewonden en hulde het meisje in dichte mist, zodat ze hopelijk ook niks meer zou zien. Dan was die tornado nog een verrassing ook. Intussen liet hij het ook nog keihard hagelen. Daarna rende hij naar de dichtstbijzijnde boom en klom er behendig als een aap in.

Jean-Ann werd flink opzij geblazen door de tornado en knalde tegen een boom aan. Tracker slaakte een Kreet en dook opnieuw op de jongen af, niemand deed zijn baasje iets aan. De mist deed zijn gemuteerde, paarse ogen niets, hij zag het bloed en de warmte van de jongen er gewoon doorheen. Jean-Ann daarin tegen zag niets meer en voelde de hagel hard op haar hoofd neerkomen.

Mick zag de vogel de hele tijd al en stapte simpel opzij, zodat het beest hem miste. Dat gaf hem tijd zijn boog te spannen en hij schoot binnen een seconde. Hij wist zeker dat hij zou raken, maar onderschatte de vogel niet. Het was nu toch zijn enige zorg, het meisje zou hem nooit vinden in deze mist. Hij zag haar wel en hij vond het best leuk om op deze manier te vechten, met krachten die duidelijk sterker waren. Hij rende terug naar de bosjes en schoof zijn houten borstplaat over zijn hoofd.

Tracker had een geweldige training gehad en hij draaide zich meteen nadat hij miste om, waardoor hij met zijn sterke poten de Pijl kon grijpen, iets war hem een beetje uit balans haalde. Jean-Ann schudde met haar hoofd, als een hond die water in zijn oren had. het was onmogelijk te zien in deze mist en ze vestigde al haar hoop op Tracker, hij was een grote, goed getrainde, gemuteerde vogel, die won het vast wel van die indiaan die zich niet eens fatsoenlijk aan kon kleden. Tracker slaakte nog een kreet, een die Jean-Ann een aanwijzing gaf waar hij was en ze gebruikte haar krachten om hem in zijn duik richting de jongen te versnellen, niet veel, maar het kon helpen.

Mick zuchtte en haatte de vogel. Hij maakte een paar tornado's om hem heen, die ervoor zouden zorgen dat de vogel teruggeslingerd zou worden. Handig, vond hij zelf, en het zou zeker resultaat hebben. Maar hij moest zijn best doen de tornado's in stand te houden, dus liet hij de mist voor een groot deel vervliegen. Het meisje kon hem nu toch niet bereiken.

Jean-Ann maakte van de verlichtende mist gebruik om de jongen op te sporen, had Tracker hem verwond? Zo te zien niet want Tracker werd door de lucht geslingerd met als duidelijke oorzaak een aantal kleine tornado's, gelukkig had de vogel een beetje afgeremd en deed het hem niet heel veel pijn. Jean-Ann gromde, op zoek naar een oplossing. Maar die leek een duizelige steenarend al gevonden te hebben. Hij ging met zijn scherpe snavel omlaag ver boven de jongen vliegen, waardoor hij door het gat tussen de tornado's zou kunnen vallen, met een beetje hulp van Jean natuurlijk. Hij slaakte weer een kreetje, zodat Jean hem ondanks de mist toch kon vinden, en deze voegde zoveel zwaartekracht als ze kon toe aan de lucht rond de jongen en zijn tornado's, waardoor Tracker met verdubbelde snelheid en kracht richting de jongen viel.

Mick sprong in één van zijn eigen tornado's en liet zich lanceren in de richting die hij wilde. Het was een improvisatie, dus hij had het nog nooit geprobeerd. Hij week een beetje af van het doel en landde bovenop het meisje. In de verwarring die volgde, ontstond er nog meer mist. Mick pakte een pijl uit zijn koker en drukte die tegen de keel van het meisje, die hij snel in de houdgreep probeerde te nemen. "Eén verkeerde beweging en ik duw die pijl door," zei hij sissend.

Jean-Ann gromde onmenselijk, helemaal toen ze een bonk en een pijnkreet van Tracker hoorde, de vogel was vast op de grond geknald, iets wat Jean-Ann pissig maakte. "Nu ben je ons wel dankbaar dat we je die krachten hebben geschonken, of niet?" gromde ze tussen haar tanden naar iets wat ze niet zag, door de mist, maar wiens adem en aanwezigheid ze wel voelde, even ging in een schok door haar heen dat een jongen die niet meer dan een doek droeg nu bovenop haar zat, iets waar ze van walgde. Ze zocht naar een manier om deze jongen met beter ontwikkelde krachten te verslaan, wat onmogelijk leek. Ze probeerde wat zwaartekracht weg te nemen en langzaam voelde ze de druk van het lichaam van de jongen een beetje afnemen.

"Naast de kogelbestendigheid het enige nuttige dat me is meegegeven," zei Mick met een vreugdeloze grijns. "Maar ik wilde niet langer opgesloten zitten en me niet langer voelen als een laboratorium rat." Hij gromde diep in zijn keel, een diep, onderaards gegrom, waar hij zelf een beetje de rillingen van kreeg. "En breng die zwaartekracht terug, ik wil niet gaan zweven," zei hij bits, terwijl hij het om zich heen liet hagelen, tot zijn voeten een beetje vastgevroren zaten aan de grond.

"Niet op het commando van een laboratorium rat." Zei Jean-Ann een beetje krakend en ze begon met een van haar dolken op het ijs in te slaan, ze zal niet zomaar opgeven, dat was zeker. Op een paar eter afstand hoorde ze vaag het geschud van veren, Tracker was opgestaan, hopelijk hoorde de jongen dit niet en kon Tracker hem van achteren benaderen. Toen aan de ene voet van de jongen al het ijs verdwenen was en Jean-Ann aan de andere voet wilde beginnen, dook de vogel geruisloos achterop de jongen, wie hij begon aan te vallen met zijn scherpe snavel en klauwen.

Mick sloeg de vogel van zich af toen hij zijn eerste pik gaf met zijn snavel. "Toch wel," zei Mick toen hij de vogel weg liet vliegen met een draaikolk. "Ik had geen eigen keuzes en geen eigen wil. Dus wel op het commande van een laboratoriumrat." Hij floot even minachtend tussen zijn tanden door. "Waarom zou e blij moeten zijn met de mutatie?"

NEW
----
Diana zat triomfantelijk op een bakje. Ze was zonet ontsnapt aan een Tracker, een Tracker zonder naam. Er leken er constant bij te komen. Ze snapte het niet: Hoeveel Trackers kwamen er nog? Het was ongelooflijk, de aarde bestond toch niet alleen maar uit Trackers, Ontsnapten en hun helpers? Dat kon toch niet?

Jean-Ann zuchtte en stapte het park in, ze had geen zin om het park waar ze in gemaakt was door een nutteloze ontsnapte. Dit was ook het park waar Tracker zijn gemuteerde zicht was vrloren, door dezelfde jongen.

Diana keek op en keek het net binnengekomen meisje onderzoekend aan. Haar leven was een spel: Je won, verloor, maar nu was er geen gelijkspel mogelijk. Het waren de Ontsnapten of de Trackers, en Diana zelf zou er alles aan doen om de Ontsnapten te laten winnen. Toch voelde Diana haar wantrouwen snel wegborrelen, ze kon niet snel sporen van Trackeralarm vinden. Maar dat zei niets: Diana kon dat al helemaal niet.